Ahsoka: Η μυστικιστική και αθέατη πλευρά του Star Wars που μάς έλειψε – Finale Review

"Αφήστε τον Filoni να μαγειρέψει" (το γνωστό "let him cook") έγραφαν πολλά από τα memes της Star Wars κοινότητας στα social media και το Χ και τώρα που το σκέφτομαι για να αποτυπώσω τις σκέψεις μου, είχαν τελικά δίκιο κοιτώντας το συνολικό αποτέλεσμα. Η σειρά "Ahsoka" του Dave Filoni, κυρίες και κύριοι, είναι ένα από τα πιο αγνά, δημιουργικά και φρέσκα projects του Star Wars από τότε που η 1η σεζόν του The Mandalorian μας μάγεψε με την νεογουστερνική και μακριά από τους Skywalkers προσέγγισή της. Αυτή είναι μια πολύ σύντομη βερσιόν των όσων θέλω να σας πω και δε θα κρύψω την έκπληξή μου από το πόσο ξεκάθαρο σαν όραμα και πλάνο για τους χαρακτήρες διαθέτει ο Filoni για το δημιούργημά του.

Μην ξεχνάτε πως είναι το άτομο που γαλουχήθηκε δίπλα στον George Lucas, όντας πρακτικά μια σχέση Master και Apprentice πριν αυτός πουλήσει τη Lucasfilm. Μαζί δημιούργησαν το Clone Wars και έπειτα ο Filoni το απογείωσε και αυτός με τη σειρά του ωρίμασε σαν «παραμυθάς» με το διόλου παιδικό κινούμενο σχέδιο του Star Wars: Rebels. Ήθελε όμως να πιαστεί και με κανονική live-action αφήγηση οπότε στο The Mandalorian ήταν η στιγμή που ο Filoni ανδρώθηκε σαν δημιουργός και μπόλιασε για τα καλά το πώς θα αποτυπώσει την Ahsoka στη μικρή οθόνη.

Μιας και λέω για μικρή οθόνη πρέπει να πω ότι η κλίμακα της σειράς Ahsoka ξέφυγε σε υψηλής ποιότητας κινηματογραφικά επίπεδα από το 4^ο επεισόδιο και μετά, δείχνοντας ότι άμα υπάρχει μεράκι και σωστό συνεργείο από πίσω, οι σειρές του Star Wars στο Disney Plus διαπρέπουν και δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης (Obi-Wan Kenobi σε κοιτάω με μισό μάτι). Όχι όπως στο The Mandalorian που οι περιορισμοί της τεχνολογίας Volume φαίνονταν σε βαθμό που ξέφτιζε η εμβύθισή σου στη σειρά -τουλάχιστον στα δικά μου μάτια που συνεχώς παρατηρούν τέτοιες ατέλειες.

Στην Ahsoka, η παραγωγή του Filoni κάλυψε πολύ έξυπνα τις ατέλειες αυτής της τεχνολογίας, την χρησιμοποίησε μόνο όταν έπρεπε και όχι πάντα, με το αποτέλεσμα να δικαιώνει απόλυτα την απόφαση αυτή στον τομέα της φωτογραφίας. Το Andor για παράδειγμα γυρίστηκε εξ ολοκλήρου σε παραδοσιακές green/blue screen σε συνδυασμό με φυσικά και πρακτικά εφέ, προσφέροντας ένα άρτιο οπτικό αποτέλεσμα και μια αξεπέραστη, αυθεντική Star Wars υφή.

Αν για παράδειγμα τα όσα έγιναν στα επεισόδια 4,5,6 αυτής της 1ης (; ) σεζόν, τα βλέπαμε σε μια κανονική κινηματογραφική ταινία Star Wars, θα γράφονταν διθυραμβικά σχόλια και θα ζούσαν οι fans εκείνη την ανεπανάληπτη ανάταση του franchise την περίοδο του “The Force Awakens”. Στα του οπτικοακουστικού υπερθεάματος και η μουσική του Kevin Kiner μπορεί να μην είναι τόσο ρηξικέλευθη όσο του Ludwig Goranson στο The Mandalorian, αλλά έκανε τη δουλειά της. Υπήρξαν πολλές διαφορετικές μελωδίες που παρέπεμπαν σε Vangelis και Blade Runner αλλά και σε «Dune” του Hans Zimmer, με κλασική συνοδεία χορωδίας, δημιουργώντας ένα αίσθημα επικού ταξιδιού. Βέβαια, όποτε χρειάστηκε να επικαλεστεί τα «Force themes” του Williams εντός των συνθέσεων, όπως για παράδειγμα στην συνάντηση Ahsoka-Anakin, δεν δίστασε να το κάνει (πάλι εσένα κοιτάω Obi-Wan που δεν είχες ούτε δευτερόλεπτο από το “Duel of Fates”).

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ SPOILERS ΠΑΡΑΚΑΤΩ

Το ταξίδι λοιπόν της Ahsoka, της Sabine (Natasha Liu Bordizzo) και του Ezra (Eman Esfandi) έφτασε σε μια κορύφωση που ψηνόταν από εκείνο το μεγάλο cliffhanger του “Rebels”. Η αυθεντική συνταγή του Star Wars έλαμψε στο κομμάτι που η Ahsoka είναι master της Sabine και έπρεπε να τιθασεύσει την αλαζονική και ανυπόμονη περσόνα της Μανταλοριανής. Ο παραλληλισμός δεν έλειψε ούτε εδώ καθώς η Ahsoka Tano με μία γεμάτη σοφία, μπρίο και εμπειρία ερμηνεία της Rosario Dawson, αναγκάστηκε να περάσει τα ίδια που πέρασε και ο δάσκαλός της, Anakin, κατά την εκπαίδευσή της. “Its like poetry, it rhymes» στην πράξη δηλαδή, το mantra του Lucas που είναι το μεδούλι του Star Wars.  

Ο Huyang σαν το νέο φωτεινό-παντογνώστη droid αυτής της πλευράς του σύμπαντος εκτέλεσε άψογα τον σκοπό του ως μέντορας όλων -σαν άλλος C3PO. Το ότι χάρη σε αυτόν ο Filoni στήνει με μερικές λέξεις την πολυαναμενόμενη prequel-origin ιστορία του πρώτου Jedi, αλλά και το μέλλον του Star Wars σε αυτόν τον άγνωστο και πολύ, πολύ μακρινό γαλαξία είναι άξιο χειροκροτήματος για το πώς δίνει «τυράκι» στους fans.

Αυτό που λάτρεψα στη σειρά Ahsoka όμως ήταν που βούτηξε βαθύτερα από όσο περίμενα το πόδι της στον μυστικισμό, στην μαγεία, στην απόκρυφη πλευρά της Δύναμης, συνεχίζοντας από εκεί που άφησε αυτό το κομμάτι, τότε στο “Rebels” με την αποκάλυψη του World Between Worlds. Μακράν ένα από τα ομορφότερα και κοσμοϊστορικής σημασίας highlights της σειράς αλλά και για το ευρύτερο σύμπαν του Star Wars. Η μεταφορά του σε live-action έγινε με έναν πολύ εντυπωσιακό τρόπο και φυσικά γεφύρωσε το χάσμα που υπήρχε στην σχέση Ahsoka και Anakin σε μια ρεβάνς που μοίρασε καρδιοχτύπια, καλοζεσταμένο και τίμιο fan service, μερικά από τα καλύτερα φωτογραφικά κάδρα στο Star Wars και βαθιά συγκίνηση. Πόσο κρίμα που ο Hayden Christensen ήταν αποδέκτης μιας τοξικού επιπέδου κριτικής εναντίον του την εποχή των prequels και πόσο υποκριτικό από πλευράς πολλών «fans” που τώρα τον ευχαριστούν για την ερμηνεία του. Προσωπικά πάντα τον είχα αδυναμία, παρά τις “I like sand” στιγμές του. Παρεμπιπτόντως εμφανίστηκε σα να μη πέρασε μέρα από πάνω του, σε σημείο που το ελαφρό de-aging που του έγινε θαρρώ πως ήταν αχρείαστο.

Άλλο ένα κομμάτι που κρατώ σαν μεγάλο highlight είναι η εμφάνιση των Nightsisters που είχαν μια άκρως επιβλητική παρουσία που έδειξαν μια ζοφερή πλευρά της Δύναμης. Η σκηνή της τελετής «στέψης» της Morgan Elsbeth θυμισε τελετουργικό μαύρης μαγείας και η νεκρανάσταση των Night Troopers, ήταν βγαλμένη από ταινία θρίλερ τύπου «Μούμια».

Μέσα σε όλα χώρεσαν και αρκετές μικρές αλλά και μεγάλες αναμετρήσεις με φωτόσπαθα, οι οποίες όλες τους ήταν μία και μια. Ξεχώρισα εκείνη την σαμουραϊκού τύπου πρώτη μάχη του Baylan Skoll και της Ahsoka, που είχε εμφανέστατες επιρροές από ταινίες Kurosawa, αλλά και την τελευταία με την Morgan Elsbeth και το μαγεμένο σπαθί της, το οποίο πρόσφερε μια απρόσμενα παράξενης ομορφιάς όσον αφορά το οπτικό αποτέλεσμα. Γενικότερα το Ahsoka βρίθει από πολλές, αγνές, παλαιάς κοπής αλά George Lucas στιγμές.

Μια τέτοια ήταν και η τρομερά επιβλητική είσοδος του Grand Admiral Thrawn του επίσης επιβλητικού Lars Mikkelsen. Ακόμη ένα «thumbs up” το ότι το τμήμα κοστουμιών και μακιγιάζ πέτυχαν την live action εμφάνισή του σωστά, με αποκορύφωμα θαρρώ το διαβολικό κόκκινο βλέμμα του. Ο στρατός των troopers του με αρχηγό τον Captain Enoch έχει χαραχτεί επίσης στη μνήμη μου. Σε αυτό το σημείο πρέπει να βγάλω το καπέλο μου στην καλλιτεχνική διεύθυνση και τη σκηνογραφία του «Ashoka”, μιας και ο τολμηρός σχεδιασμός του Enoch και των troopers που θύμισε κάτι από «Μονομάχο» και ρωμαϊκή εποχή, προσφέροντας ένα άγριας ομορφιάς θέαμα.

Νομίζω ότι αν αρχίσω να απαριθμώ τις στιγμές που έσκασα χαμόγελο από ευχαρίστηση μπροστά στην οθόνη θα χρειαστώ ξεχωριστό άρθρο-λίστα, οπότε σταματάω εδώ. Και για να επανέλθω στα της κριτικής, πρέπει να δηλώσω πως το Star Wars θα δει χαΐρι μόνο αν τολμά έτσι όπως τόλμησε ο Filoni στο Ahsoka τώρα, στο Mandalorian πιο πριν, αλλά και στο “The Last Jedi” (όσον αφορά το σπάσιμο μερικών κανόνων του Star Wars και της Δύναμης που θέλησε να εφαρμόσει).

Βλέπετε ότι έχουμε χαρακτήρες που δεν είναι Jedi αλλά έχουν τη Δύναμη, Jedi που απαρνιούνται το παλιό δόγμα και Sith τύπου χαρακτήρες που δεν είναι Sith. Αυτό το απαραίτητο γκριζάρισμα σε παλιακές «λευκό-μαύρο» έννοιες μας έφερε δύο εξαιρετικούς και πολυδιάστατους ανταγωνιστές, πέραν του Thrawn, στο πρόσωπο του Ray Stevenson και της Ivanna Sakhno ως Baylan Skoll και Shin Hati. Εδώ ο Filoni πέρα από μια αντίθετη ματιά στη σχέση master-apprentice ξεφλουδίζει μερικές ακόμη μεριές του ευρύτερου αρχέγονου μυστηρίου της Δύναμης.

Αν κάτι παραγκωνίστηκε σε αυτή τη σεζόν είναι ο χαρακτήρας της Hera Syndulla (Mary Elizabeth Winstead) και του Jacen, καθώς άφησε να εννοηθεί ότι υπάρχει πολύ «ψωμί». Επίσης, ένα αρνητικό που πρέπει να της προσάψω είναι στο γεγονός ότι προϋποθέτει κανείς να έχει γνώση των γεγονότων στο Clone Wars και το Rebels ώστε να αφουγκραστεί πλήρως τα όσα συμβαίνουν. Ευτυχώς σας έχω τη λύση εδώ για να γλιτώσετε απαραίτητο χρόνο και να μπείτε στο ζουμί πιο γρήγορα. Στο φινάλε μπορεί να μην είχε μια επικών διαστάσεων σύγκρουση αλλά κατάφερε να δέσει πολλούς αφηγηματικούς ιστούς των κεντρικών χαρακτήρων και να ευχαριστήσει τον θεατή για τις ώρες που ξόδεψε μαζί του.

Το κάνει όμως με τέτοιο τρόπο ώστε να χτίσει το επόμενο βήμα παραδίνοντας ένα ακόμη cliffhanger, το οποίο αναμφίβολα έστησε τα πιόνια για το επόμενο κεφάλαιο αυτής της εξωτικής πλευράς του Star Wars, όπως θέλω να την αποκαλώ. Τώρα αν η συνέχεια θα δοθεί σε μια 2^η σεζόν της Ahsoka ή στην 4^η σεζόν του The Mandalorian (εκεί αναμένω ένα αναπόφευκτο crossover) ή στην επερχόμενη «Mandoverse” ταινία σκηνοθεσίας, Dave Filoni, αυτό μένει να φανεί.

Ακόμη ένα δείγμα του πόσο καλά ξέρει που βαδίζει ο Filoni με τους χαρακτήρες του είναι στο τύλιγμα και το ξετύλιγμα της ιστορίας προς το φινάλε με τα cliffhangers για τους Ezra, Sabine, Ahsoka και Thrawn. Έγινε με τέτοιο τρόπο που θαρρώ πως όταν με βάζει στη διαδικασία να σκεφτώ θεωρίες για το που θα καταλήξει ή ποια τροχιά θα πάρει, έχει πετύχει τον σκοπό της στο έπακρο. Και υπάρχουν ειλικρινά μερικές τρελές τροχιές που μπορεί να πάρει η ιστορία και να ανοίξει διάπλατα το γνωστό Star Wars, βάζοντας κι άλλες "Legends" επιρροές και πινελιές. 

Το συμπέρασμα μετά το φινάλε της Ahsoka, λοιπόν, είναι ένα: δώστε στον Filoni τα δημιουργικά κλειδιά του Star Wars και γράψτε του μια λευκή επιταγή. Αν μπορεί με ένα τηλεοπτικό budget να παραδώσει ένα τέτοιο αποτέλεσμα, θέλω να φανταστώ και να δω τι θα μπορεί να στην κινηματογραφικού επιπέδου παραγωγή που ετοιμάζει.