OnePlus 2

Το OnePlus One αποτέλεσε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της βιομηχανίας των φορητών συσκευών. Όχι γιατί επρόκειτο απλά για ένα εξαιρετικό τηλέφωνο, σε εξαιρετική τιμή, αλλά γιατί κατάφερε να κάνει κατασκευαστές και πωλητές, να νιώσουν άβολα. Ήταν αυτό που λέμε «too good to be true». Στα χέρια μου έφτασε το OnePlus Two, ο διάδοχος του περσινού flagship killer της κινεζικής εταιρίας, που φέτος όμως μας συστήνεται απλά ως…διάδοχος. Το OnePlus Two, όπως και ο προκάτοχός του έρχεται σε μία πραγματικά υπέροχη συσκευασία και υποδειγματικό πακετάρισμα, που δε συναντάς ούτε από εταιρίες υψηλότερων προδιαγραφών. Μέσα στο κόκκινο μινιμαλιστικό κουτί υπάρχει, φυσικά το τηλέφωνο, ένας φάκελος με manuals, ένα πλακέ καλώδιο USB, το οποίο θα το ήθελα λιγάκι μακρύτερο και έναν μετασχηματιστή ρεύματος ευρωπαϊκών προδιαγραφών, όλα ντυμένα στους όμορφους ερυθρόλευκους συνδυασμούς.

Το ίδιο το OnePlus Two είναι και φέτος κατασκευαστικά προσεγμένο. Πρόκειται για μία ιδιαίτερα στιβαρή συσκευή, με ποιοτικά υλικά, μεταλλικό περίγραμμα με diamond cut άκρες και ένα texture στο πίσω καπάκι που στην υφή μοιάζει με γυαλόχαρτο. Γενικά είναι ένα ογκώδες τηλέφωνο και αυτό όχι γιατί έρχεται με οθόνη 5.5 ιντσών, αλλά γιατί οι σχεδιαστές προτίμησαν να φτιάξουν μια συσκευή που κάνει αισθητή την παρουσία της στο χέρι. Στο ύψος καταλαμβάνει 151.8mm, στο πλάτος 74.9mm και στο πάχος αγγίζει τα 9.9mm. Έχει εκπληκτικό κράτημα και σε αυτό βοηθάει πολύ, τόσο η προαναφερθείσα επιφάνεια του πίσω μέρους, όσο και οι κοφτές άκρες στο περίγραμμα. Βέβαια, ένα τηλέφωνο που ζυγίζει 175γραμμάρια, όφειλε να έχει σωστό κράτημα και ευτυχώς οι μηχανικοί της OnePlus έκαναν καλή δουλειά.

Ένα σημαντικό και θαρραλέο βήμα για την εταιρία ήταν η μετάβαση σε θύρα USB τύπου C, που με λίγα λόγια σημαίνει ότι το καλώδιο πλέον τοποθετείται και από τις δύο πλευρές, ενώ το ρεύμα ταξιδεύει αμφίδρομα προς και από την μπαταρία. Βέβαια αυτό σημαίνει ότι το OnePlus Two δεν υποστηρίζει fast charge, αλλά ούτε τους υπάρχοντες φορτιστές του εμπορίου, γι’ αυτό και γκρίνιαξα για το μικρό καλώδιο προηγουμένως, Τα ηχεία, αν και μοιάζουν να είναι δύο, μιας και υπάρχουν δύο κομμάτια με γρίλιες, στην ουσία είναι ένα και δεν είναι στερεοφωνικό. Δυστυχώς, και σε αυτήν της την προσπάθεια η OnePlus απογοητεύει μιας και το ηχείο είναι πραγματικά πολύ κακών επιδόσεων. Μπορείτε να το πειράξετε λιγάκι με software equalizer αλλά δε νομίζω να καταφέρετε και πολλά.

Στα υπόλοιπα σημεία του περιγράμματος δεν συναντάμε εκπλήξεις. Υπάρχουν δύο εξαιρετικού feedback πλήκτρα στο πλάι, αναφέρομαι στο power button και στο πλήκτρο της αυξομείωσης της έντασης του ήχου, η audiojack θύρα για ακουστικά 3.5 χιλιοστών είναι στο πάνω μέρος, ενώ αίσθηση προκαλεί ο τριών θέσεων διακόπτης που απενεργοποιεί, ενεργοποιεί πλήρως ή και μερικώς τις ειδοποιήσεις. Το πίσω καπάκι του OnePlus Two αφαιρείται για να δώσει πρόσβαση μόνο στο slot της dual sim υποδοχής nano διάσταστης. Ένα ακόμη αξιοθέατο του τηλεφώνου αποτελεί και το κεντρικό touch που μοιάζει με πλήκτρο που πιέζεται, αλλά στην πραγματικότητα είναι μόνο μία μικρή επιφάνεια αφής που λειτουργεί και ως σαρωτής δακτυλικών αποτυπωμάτων. Από όποια πλευρά κι αν το κοιτάξεις το εν λόγω σημείο, δεν απογοητεύει. Είναι γρήγορο, είναι έμπιστο και μάλιστα δέχεται και μπόλικες συντομεύσεις και παραμετροποιήσεις.

Και φέτος η OnePlus, αν και για να είμαι ειλικρινής το περίμενα, δεν έκανε την υπέρβαση όσον αφορά την οθόνη. Έτσι και στη δεύτερη συσκευής της ενσωμάτωσε οθόνη τύπου LTPS LCD FullHD ανάλυσης που στις 5.5 ίντσες χαρίζει 401ppi στην πυκνότητα. Γενικά πρόκειται για ένα εξαιρετικά ευκρινές πάνελ, παρά την όχι 2K φύση του, με φοβερές γωνίες θέασης, υψηλότατη φωτεινότητα και όμορφα χρώματα. Απλά, βάζοντάς την δίπλα στην οθόνη ενός LG G4 ή ενός Samsung Galaxy S6, η διαφορές στα χρώματα και στην απόδοση είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Μην παρεξηγηθώ, η οθόνη είναι μια χαρά, απλά δε μπορεί εύκολα να εντυπωσιάσει. Να μη ξεχάσω να αναφέρω πως η συσκευή έρχεται με εργοστασιακά τοποθετημένη προστατευτική μεμβράνη, αν και το θεωρώ υπερβολή όταν το γυαλί που προστατεύει την οθόνη είναι το Gorilla Glass 4.

Στο OnePlus One παινευόταν πολύ για το πόσο γρήγορο ήταν. Και η δεύτερη γενιά έρχεται για να συνεχίσει την παράδοση, αφού κάτω από το καπό το OnePlus Two τρέχει με τον Snapdragon 810 της Qualcomm, ένα chipset που αποτελείται δύο τετραπύρηνους επεξεργαστές χρονισμένους στα 1.56GHz και 1.82GHz, ενώ στα γραφικά υπεύθυνη είναι η Adreno 430 GPU. Σε αντίθεση με το Xperia Z3+ που χρησιμοποιούσε το ίδιο chipset, το OnePlus Two δεν ζεσταίνεται ούτε στο ελάχιστο, ακόμη κι όταν ζορίζεται πολύ. Το τηλέφωνο είναι εξοπλισμένο με 4GB RAM για την έκδοση των 64GB, και με 3GB για την έκδοση των 16GB, χωρίς φυσικά να υπάρχει δυνατότητα επέκτασης του αποθηκευτικού χώρου με κάρτα μνήμης. Η συσκευή υποστηρίζει όλα τα γνωστά 3G και 4G LTE δίκτυα κινητής τηλεφωνίας, ωστόσο η μεγάλη έλλειψη, που εμένα προσωπικά δε με αγγίζει αλλά οφείλω να το αναφέρω, είναι αυτή της τεχνολογίας NFC.

Στην μπαταρία, αν και έχει μία γιγαντιαία μπαταρία 3300mAh, το τηλέφωνο με απογοήτευσε. Όχι, δεν κρατάει λιγότερο από το αναμενόμενο, αλλά θα ήθελα με τόσο μεγάλη μπαταρία να κάνει την υπέρβαση και δεν το κάνει. Το τηλέφωνο, όπως και το 95% των τηλεφώνων της κατηγορίας του, αντέχει μία ημέρα πριν κάνει και πάλι την βόλτα του προς την πρίζα. Κακά τα ψέματα, το OnePlus One ακούστηκε πολύ και για το γεγονός ότι ήταν από τα πολύ λίγα τηλέφωνα που ερχόταν επίσημα με προεγκατεστημένο το CyanogenMod, μία από τις καλύτερες (κατά την άποψή μου η καλύτερη) εκδόσεις του Android. Η σχέση των δύο εταιριών τερμάτισε, οπότε η OnePlus έφτιαξε τη δική της εκδοχή για το Android, την οποία πλέον ονομάζει OxygenOS και είναι βασισμένη στο Lollipop. Αν και CyanogenMod δεν είναι, το Oxygen τα πηγαίνει καλά. Είναι γρήγορο, έχει μπόλικες επιλογές και παραμετροποιήσεις για το χρήστη, είναι ελαφρύ και απογυμνωμένο από bloatware. Μικρά bugs και ελλείψεις υπάρχουν, αλλά η εταιρία το υποστηρίζει με updates, οπότε θεωρώ πως θα το λειτουργικό έχει καλύτερο μέλλον μπροστά του.

Και περνάω στις κάμερες. Η μπροστινή κάμερα είναι μία απλή selfie κάμερα των 5MP που απλά κάνει καλά τη δουλειά της και τίποτα παραπάνω. Η πίσω κάμερα, των 13MP όμως είναι σαφέστατα πιο εντυπωσιακή από αυτήν του προκατόχου του OnePlus Two. Έχει optical image stabilization, καταγράφει 4K έως και 30fps, έχει HDR, ενώ ο laser αισθητήρας βοηθάει πολύ στο ακαριαίο autofocus. Συνολικά οι επιδόσεις της κάμερας σε φωτογραφίες και βίντεο είναι καλές, με πιστά χρώματα, μπόλικη λεπτομέρεια και καλή ανταπόκριση σε χαμηλό φωτισμό. Μην περιμένετε κάποια αποκάλυψη στην κάμερα, αλλά νομίζω πως τα πηγαίνει περίφημα γι’ αυτό που είναι.

VIDEO REVIEW

Το μεγάλο μου παράπονο, από το πρώτο κιόλας τηλέφωνο της OnePlus είναι η τραγική διαθεσιμότητά του και ο πολύ δύσκολος τρόπος αγοράς του, με το σύστημα των invites κλπ. Το τηλέφωνο κοστίζει €400 για την έκδοση των 64GB αλλά για να καταφέρετε να το πάρετε στα χέρια σας, θα πρέπει να παλέψετε πολύ. Και άντε, στο πρώτο να δεχτώ ότι μιλάμε για μία μικρή εταιρία, με περιορισμένες δυνατότητες στη διανομή. Στο δεύτερο θα έπρεπε να ήταν πιο προετοιμασμένη και να δώσει ευρέως τη συσκευή στο κοινό. Από εκεί και πέρα, είναι ένα αξιοπρεπέστατο smartphone που όμως για να είμαι ειλικρινής δεν καταφέρνει να χαστουκίσει την αγορά όπως έκανε τo OnePlus One. Αποτελεί απλά μία πολύ καλή, value for money λύση για λίγους τυχερούς…