Fallout Review – Είναι αυτή μια από τις καλύτερες μεταφορές βιντεοπαιχνιδιού των τελευταίων ετών;

Τα βιντεοπαιχνίδια είναι, κυρίως, μια τέχνη χώρου. Σχεδόν σε όλα τα βιντεοπαιχνίδια υπάρχει δηλαδή ένας χώρος μέσα στον οποίο ο παίκτης μπορεί να κινηθεί κατά βούληση. Μικρός, μεγάλος, τρισδιάστατος, δισδιάστατος, δεν έχει τόση σημασία. Το θέμα είναι ότι μέσα σε αυτόν τον χώρο, τα βιντεοπαιχνίδια εκφράζονται. Ο κόσμος τους είναι ένα χωνευτήρι από ιδέες, συναισθήματα, διάθεση, ένα προσεκτικά πλεγμένο έργο από μικρά νήματα που επικοινωνούν -και στους καλύτερους από αυτούς, “συνομιλούν”- με τους παίκτες.

Κατά αυτήν την έννοια, τα βιντεοπαιχνίδια συγγενεύουν περισσότερο με την αρχιτεκτονική παρά με πιο παραδοσιακές αφηγηματικές τέχνες. Αυτό φυσικά δίνει στους εικονικούς τους κόσμους τεράστια ψυχολογική πυγμή και δύναμη. Ένα σπουδαίο παιχνίδι -συνήθως- διαθέτει κι έναν κόσμο που εντυπώνεται έντονα μέσα μας. Αυτό που θα λέγαμε πιο γενικά, η ατμόσφαιρά του, δηλαδή η αισθητική, το ύφος και η προσωπικότητα, αποτελεί συχνά, μαζί με το gameplay, τα σημαντικότερα στοιχεία της ταυτότητάς του.

Οπότε, όταν έχουμε να κάνουμε με μια μεταφορά βιντεοπαιχνιδιού σε ένα αποκλειστικά οπτικό μέσο όπως τώρα με την σειρά Fallout, το κομβικότερο, ίσως, πράγμα που πρέπει να γίνει επιτυχημένα είναι η αποτύπωση του κόσμου. Το transition αυτό να γίνει πειστικά και στη “μετάφραση” από τη μία γλώσσα έκφρασης στην άλλη να μην χαθεί η ουσία του.

Ευτυχώς λοιπόν, σε αυτό το κομμάτι, η τηλεοπτική σειρά Fallout είναι από τις πιο πετυχημένες περιπτώσεις των τελευταίων ετών. Μπορεί καθαρά στο εικαστικό κομμάτι της ατμόσφαιρας να υστερεί λίγο κατά τη γνώμη μου, πρώτον, επιλέγοντας να ακολουθήσει την πιο φωτεινή και “καθαρή” παλέτα των τελευταίων Fallout (Fallout 4 και Fallout 76), παρά την πιο καταπιεστική “μουντάδα” των προηγούμενων παιχνιδιών και δεύτερον, επειδή δεν είναι αψεγάδιαστο στο production design με κάποια σκηνικά να μην πείθουν για έναν χρόνια διαβρωμένο, “δηλητηριασμένο” κόσμο.  

Είναι όμως υπέροχα εύστοχη και πιστή στο πνεύμα του κόσμου των παιχνιδιών: στο μαύρο, ειρωνικό του χιούμορ, στις σατιρικές αντιθέσεις ανάμεσα στην ψευτό-χαρωπή αισθητική της ρεκλάμας των 50s και την βίαιη ασχήμια του, στον ιδιάζων ρετροφουτουρισμό της τεχνολογίας του και τελικά, στην καυστική αποτύπωση ενός γυμνού καπιταλισμού που παράγει πλέον αποκλειστικά κυνική απανθρωπιά σε ένα περιτύλιγμα σουρεαλισμού και γελοιότητας.

Τα Fallout ήταν σαν ένας ιλαροτραγικός εφιάλτης βγαλμένος από το συλλογικό υποσυνείδητο του ψυχρού πολέμου και οι δημιουργοί Geneva Robertson-Dworet, Graham Wagner, όπως και ο Jonathan Nolan που εκτός από παραγωγός σκηνοθετεί και τα τρία πρώτα επεισόδια της σειράς, το έχουν “πιάσει”. Καταφέρνουν, στο μεγαλύτερο κομμάτι του, να ισορροπήσουν καλά ανάμεσα στο σατιρικό χιούμορ και το δράμα, να αναδείξουν την μοναδικότητα του σύμπαντος και, το σημαντικότερο, να το κάνουν να μοιάζει τρομακτικά επίκαιρο.

Για να δώσω και μια γενική ιδέα σε όσους δεν έχουν επαφή με τα παιχνίδια, τα Fallout διαδραματίζονται σε μια εναλλακτική πραγματικότητα κατά την οποία το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού έχει αφανιστεί από έναν πυρηνικό όλεθρο και οι πιο προνομιούχοι επιβιώνουν σε υπόγειες κρύπτες. Εκεί, δημιουργούν μικρές απομονωμένες κοινωνίες, περιμένοντας να ξαναβγούν στην επιφάνεια όταν “θα είναι ασφαλές”.

Η ιστορία, τώρα, της σειράς περιστρέφεται γύρω από τρεις χαρακτήρες και τους ακολουθεί στο κοινό κυνήγι τους για ένα πολύτιμο αντικείμενο ( ναι, ο ορισμός του MacGuffin). Η Lucy (Ella Purnell) είναι μια κοπέλα που έχει γεννηθεί και μεγαλώσει μέσα σε μια κρύπτη και αναγκάζεται να βγει στον έξω κόσμο για να αναζητήσει τον πατέρα της, ο Maximus (Aaron Moten) ένας επίδοξος ιππότης της Brotherhood of Steel, μιας παραστρατιωτικής αίρεσης που προσπαθεί να ελέγξει την επιστημονική πρόοδο στον νέο κόσμο και ο Ghoul (Walton Goggins), ένας μεταλλαγμένος που η επιβίωση στον κόσμο τον έχει μετατρέψει σε έναν ψυχρό ρεαλιστή.

Η φιγούρα του τελευταίου, ζυγισμένη στην εντέλεια από τον Walton Goggins, είναι αυτή ενός τυπικού αντιήρωα στα πρότυπα των westerns. Τα μονοπάτια των χαρακτήρων αυτών θα διασταυρωθούν και οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους αποτελούν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πτυχές της σειράς.

Οι διαφορετικές οπτικές τους έρχονται σε σύγκρουση τόσο μεταξύ τους όσο και με τον ίδιο τον κόσμο και δημιουργούν ενδιαφέροντες προβληματισμούς. Η αντιπαραβολή της “άβγαλτης” Lucy με τον Ghoul όσο και με την παράνοια του “έξω κόσμου” είναι ωραία δοσμένη και γενικότερα και οι τρεις  χαρακτήρες δεν είναι στατικοί, αλλά, αλλάζουν και εξελίσσονται. Ψυχολογικά ευνόητοι και δουλεμένοι, αποτελούν την καρδιά και την κινητήριο δύναμη της σειράς.

Η μεγαλύτερη παγίδα βέβαια σε τέτοιου είδους μεταφορές είναι το exposition, δηλαδή η επικοινωνία των βασικών πληροφοριών (του κόσμου και των χαρακτήρων) για να λειτουργήσει η πλοκή. Συνήθως τα έργα που βασίζονται σε βιντεοπαιχνίδια έχουν έναν τεράστιο όγκο πληροφορίας να μεταδώσουν και είναι πολύ εύκολο είτε να γίνει βαρετό από τον τρόπο που το κάνουν, είτε κουραστικό από την υπερβολική πληροφορία, είτε να χάσουν μεγάλο μέρος του βάθους του πλαισίου τους από την περικοπή πληροφορίας.

Ευτυχώς στο Fallout, οι δημιουργοί έχουν καταφέρει να χειριστούν το θέμα με αρκετή επιδεξιότητα και φαντασία, διοχετεύοντας τις πληροφορίες με φυσικότητα και σε ένα πειστικό δραματικό πλαίσιο. Κάθε επεισόδιο διευρύνει σταδιακά την κατανόησή μας και σπάνια νιώθεις ότι γίνεται μια χοντροκομμένη προσπάθεια “μετωπικής  διδασκαλίας” (για να χρησιμοποιήσω και όρους του εκπαιδευτικού κλάδου).    

Ωστόσο, δεν είναι όλα ρόδινα. Υπάρχουν και στιγμές (κυρίως στην αρχή) που η σειρά στήνει δραματικά νήματα και δεν τα ξαναπιάνει ποτέ. Η διάθεσή για συνεχείς εκπλήξεις και ανατροπές τόσο σε επίπεδο πλοκής όσο και στον τρόπο που παρουσιάζει τον κόσμο του (συνεχώς στήνει προσδοκίες για να τις ανατρέψει, σε σημείο που ενίοτε η ανατροπή γίνεται προβλέψιμη μετά από ένα σημείο και ο θεατής την περιμένει) μπορεί να γίνει λίγο κουραστική, ωστόσο, η ποιότητα των ιδεών και το βάθος στο οποίο είναι διατεθειμένη να πάει, την σώνει τελικά από τις υπερβολές της. Με τα χειρότερα επεισόδια να είναι στην αρχή (το 2^ο και κυρίως το 3^ο κατά τη γνώμη μου) η σειρά ανεβάζει σταθερά ρυθμό και κλείνει με τον καλύτερο τρόπο, ξεπλένοντας αρκετές από τις αδυναμίες στην τελική εντύπωση που αφήνει.

Εύστοχα υλοποιημένο και γραμμένο, το Fallout είναι σίγουρα μια από τις καλύτερες μεταφορές ενός σύμπαντος βιντεοπαιχνιδιού, σε άλλο μέσο. Ίσως δεν συναρπάζει τόσο στο επίπεδο της “κινηματογραφικής” φόρμας αλλά διαθέτει καλοστημένους χαρακτήρες και την ίδια διαολεμένη καυστικότητα που κάνουν και τα παιχνίδια τόσο μοναδικά. Μετράμε ήδη αντίστροφα για την δεύτερη σεζόν.