Τα πιο δημοφιλή gaming reviews του 2017

Δυστυχώς, το Syberia 3 έχει πολλά και σοβαρά προβλήματα στην υλοποίησή του. Ο τεχνικός τομέας του είναι “χοντροκομμένος”, το ελλιπές σενάριο “αποτελειώνουν” οι κακογραμμένοι διάλογοι και τα τραγελαφικά voiceovers (και lip-sync), ενώ, το gameplay του φαντάζει πολλές φορές παλιακό ακόμα και για το είδος, αδυνατώντας να εμπλέξει τον παίκτη με ενδιαφέροντες τρόπους. Η εξαιρετική μουσική επένδυση και κάποιες μεμονωμένες πετυχημένες στιγμές, κυρίως στο σχεδιασμό των γρίφων, δεν μπορούν να σώσουν την γενική εικόνα του Syberia 3. Σε μια χρονιά που η βιομηχανία σφύζει από ποιοτικούς τίτλους, δεν μπορώ να το προτείνω παρά μόνο στους φανατικούς  των adventure και σε όσους αγάπησαν πολύ το σύμπαν του Sokal από τους προηγούμενους -σαφώς ανώτερους- τίτλους. Ακόμα και σ’ αυτούς όμως, διατηρώ μια μικρή επιφύλαξη.

To The Surge είναι η απόδειξη πως όλα τα στούντιο που παίρνουν την ανάπτυξη βιντεοπαιχνιδιών στα σοβαρά, με την κατάλληλη καθοδήγηση από το feedback του κοινού, την πρέπουσα αφοσίωση και το απαραίτητο μεράκι, μπορούν να κάνουν θαύματα, ακόμη κι αν είναι μικρά. Το παιχνίδι, αν και θα μείνει στην ιστορία ως “Dark Souls στο διάστημα”, στην πραγματικότητα αξίζει καλύτερη μεταχείριση. Τέλειο σαν παιχνίδι, προφανώς και δεν είναι. Είναι όμως “τέλεια” πρόταση για αυτούς που αγαπούν τη συνταγή των Souls και θέλουν να την δουν υλοποιημένη σε ένα sci-fi setting. Και στην τελική, θα το ξαναγράψω και ας φανώ γραφικός, τέτοια παιχνίδια θέλουμε. Να μας ταλαιπωρούν, να μας “δέρνουν” αλλά στο τέλος να τα νικάμε και “φεύγουμε” περήφανοι για το κατόρθωμά μας, όπως κάναμε δηλαδή σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια των 90s.

Όπως είπα και πιο πάνω, το 1-2 Switch είναι ένας εκ των τίτλων του launch line-up για το Nintendo Switch. Άλλους θα τους κάνει να χαμογελάσουν και άλλους να γελάσουν με τα κατορθώματά σας. Άλλους πάλι θα τους κάνει να σκεφτούν, κατά πόσο είναι πραγματικά αστεία και όχι, επιτηδευμένα, κάποια από τα mini games και άλλους να αναρωτηθούν αν η πραγματική διασκέδαση έχει να κάνει με το να νιώσει κάποιο μέλος της παρέας άβολα, προσποιούμενος το ερωτικό κάλεσμα του γορίλα, βγάζοντας περίεργες κραυγές...

Είναι το Assassin's Creed Origins το απόλυτο ‘reset’ που διορθώνει όλα τα προβλήματα της σειράς; Όχι. Τι είναι λοιπόν; Είναι μια μεγάλη βελτίωση της φόρμουλας που έχουμε συνηθίσει, με την προσθήκη RPG στοιχείων που συνεισφέρουν στο να κρατήσουν το ενδιαφέρον. Το παιχνίδι λέει μια ελκυστική, προσωπική ιστορία που πλαισιώνεται από ενδιαφέροντες χαρακτήρες και την οποία οι οπαδοί της σειράς πιστεύω πως δεν πρέπει να χάσουν. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια σοκαριστική αρχαία Αίγυπτο με τοπία και περιοχές που κόβουν την ανάσα. Αρά αν κάποιος δεν ξετρελαίνεται με τα Assassin's Creed, αξίζει να επενδύσει; Εξαρτάται από το πόσο πολύ θέλει και έχει χρόνο να χαθεί στο ζωντανό και δίχως προηγούμενο μαγευτικό κόσμο που κατάφερε να δημιουργήσει η Ubisoft. Αυτό που ξέρω εγώ ως φίλος και χρόνια ακόλουθος του franchise είναι πως παρά τα όποια παράπονα το Origins εξελίχθηκε σε ένα από τα αγαπημένα μου κεφάλαια και σίγουρα το μέλλον μοιάζει αισιόδοξο.

Αν είστε λάτρεις των Souls παιχνιδιών, το έχετε αγοράσει...εχθές. Αν αγαπάτε τους Samurai, τους Ninja και την «παλιά» Ιαπωνία, απλά δεν το χάνετε. Βασικά, αν είστε gamer που παίρνει τα βιντεοπαιχνίδια στα σοβαρά και δε ψάχνει κάτι για να «σκοτώσει» την ώρα του με κάτι ανάλαφρο, σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Το Nioh είναι ένα εκπληκτικό παιχνίδι, που δύναται να σας χαρίσει έως και 100 ώρες γεμάτο συγκινήσεις, ιδρώτα και δάκρυα…

Το Sniper Elite 4 κυριολεκτικά με εξέπληξε! Πρόκειται για μια καθαρή πρόοδο από τα προηγούμενα, άλλα και για έναν τίτλο που στέκεται αξιοπρεπώς στη νέα γενιά κονσόλων χωρίς απαραίτητα να έχεις ασχοληθεί με τα προηγούμενα. Είναι το λιγότερο πανέμορφο, με τα τοπία της Ιταλίας να θυμίζουν Ελλάδα, ενώ έχει τεράστιους χάρτες και αποστολές, ενδιαφέρουσα πλοκή με πραγματικά γεγονότα και απεικονίσεις πραγματικών ανθρώπων που συμμετείχαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο τίτλος δύναται να προσφέρει πολλές ώρες για εξερεύνηση, εντυπωσιακές ανατινάξεις, παγίδες, υπό αποστολές, collectibles και ένα σωρό άλλα πράγματα του δίνουν εξαιρετική αξία. Να προσθέσουμε εδώ το co-op mode όπου μπορείτε με έναν φίλο σας να παίξετε τις αποστολές καλύπτοντας ο ένας τον άλλον ή και όχι το οποίο είναι πιο ενδιαφέρον από όσο ακούγεται, καθώς και ένα Versus multiplayer mode. Η κάμερα που δείχνει με γλαφυρότητα το πώς η σφαίρα σας βρίσκει και διαμελίζει τον στόχο σας παραμένει εντυπωσιακή και σε αυτόν τον τίτλο. Σε γενικές γραμμές είναι πολύ λίγα τα αρνητικά που έχω να πω για το παιχνίδι, και περιορίζονται σε κάποια μικρά ατοπήματα στο σύστημα επιλογής όπλου ή στο να βρει ο παίκτης που βρίσκεται το objective, πόσο ψηλά ή χαμηλά δηλαδή στην πίστα όπως και στην περίεργη διακύμανση της ποιότητας των textures που σε κάποια σημεία “βγάζουν μάτι”. Κατά τα άλλα είναι μάλλον ο πιο διασκεδαστικός τίτλος που έπαιξα τελευταία και το προτείνω σε όσους αρέσει το Stealth και το Snipping κομμάτι, παρόλο που έπαιξα το μισό παιχνίδι τουλάχιστον χωρίς να χρησιμοποιήσω ίχνος stealth τακτικής.

Το Uncharted: The Lost Legacy είναι λίγη ακόμη δόση από Uncharted. Αυτό είναι και καλό, αλλά ίσως να είναι και κακό. Παραπάνω ανέλυσα τον προβληματισμό μου και τους λόγους για τους οποίους περίμενα περισσότερη τόλμη από την εταιρία που αδιαμφισβήτητα είναι μία από τις κορυφαίες και πιο φορμαρισμένες που έχουμε σήμερα στο gaming. Ο ασφαλής δρόμος, δεν είναι αυτό που, εγώ τουλάχιστον, περιμένω από την Naughty Dog. Βέβαια, με το The Lost Legacy, απέδειξε, πως ακόμη και σε 12 μήνες μπορεί να φτιάξει ένα πληρέστερο και καλύτερο παιχνίδι από μεγάλες και “πλούσιες” εταιρίες που δουλεύουν χρόνια σε ένα project. Και, τέλος, απέδειξε πως δε μπορεί να παραδώσει μέτριο αποτέλεσμα...

Το 2Dark είναι ένα αξιοπρεπέστατο stealth παιχνίδι, στολισμένο με survival horror στοιχεία που εξυπηρετούν το σενάριο και concept του. Μια συγκινησιακή ιστορία που βουτάει στην μαυρίλα της ανθρώπινης ψυχής . Θα μπορούσα να το προτείνω σε οποιοδήποτε ενδιαφέρεται, τηρουμένων πάντα των ηλικιακών προϋποθέσεων που προτείνονται.

Λένε πως ο μισθός είναι η δωροδοκία που σου δίνουν για να ξεχάσεις τα όνειρα σου. Ολοκληρώνοντας το παιχνίδι το μήνυμα είναι σαφές "Ενημερώστε τους φίλους σας να αγοράσουν το παιχνίδι, διαφορετικά θα πρέπει να βρούμε κανονικές δουλειές". Ειλικρινά αυτό είναι κάτι που απεύχομαι για αυτή την ομάδα που ελπίζω να βρει τους πόρους ώστε να συνεχίσει να μας δίνει τέτοιες δημιουργίες. Πρόκειται για ένα ιστορικό επίτευγμα ‘επανάληψης’ της ιστορίας. Ένα adventure game βγαλμένο από μια άλλη εποχή, χωρίς τις εκπτώσεις που θα περίμενε κανείς. Μπόλικο αξιοπρεπές χιούμορ, πληθώρα γρίφων, ενδιαφέροντες και αξιομνημόνευτοι χαρακτήρες και ένα αρκετά ενδιαφέρον σε εκτέλεση τέλος. Ένα παιχνίδι που επιβεβαιώνει πως ο Ron Gilbert ξέρει να φτιάχνει καλά παιχνίδια.

Το Prey υιοθετεί μηχανισμούς και ιδέες από κλασικούς τιτάνες του gaming και δημιουργεί το δικό του απολαυστικό συνονθύλευμα. Προσφέρει gameplay με ποικιλομορφία καλύπτοντας όλα τα γούστα, εθιστικό και τεράστιο κόσμο προς εξερεύνηση, αξιοπρεπή ιστορία αλλά και αρκετά side quests με ουσία και έξτρα πόντους στο σενάριο. Το level design διαπρέπει, αφήνοντας στην ελευθερία του παίκτη να σκεφτεί με το δικό του τρόπο την προσέγγιση που θέλει να πετύχει, ενώ οι επιλογές του σε καίρια σημεία θα καταλήξουν σε διαφορετικό τερματισμό της ιστορίας. Υπάρχουν μικροπροβλήματα εδώ κι εκεί, όπως ο αργός ρυθμός του, όμως αν κάποιος εκτίμησε παιχνίδια όπως System Shock & Bioshock, Deus Ex και Dishonored, έχει σοβαρές πιθανότητες να αγαπήσει και το Prey.

Η Vicarious Visions σεβόμενη την ιστορία των παιχνιδιών Crash Bandicoot που σφυρηλάτησαν και μεγάλωσαν μια ολόκληρη γενιά gamers, επανέφερε το αγαπημένο μας μαρσιποφόρο σε μια συλλογή που περιλαμβάνει την «αφρόκρεμα» των τριών πρώτων παιχνιδιών, τα οποία έκαναν αρχικά τους εμφάνιση στο μακρινό 1996 από την Naught Dog. Η δουλειά που έκανε το studio είναι άξια συγχαρητηρίων, πρωτίστως γιατί παρέμεινε απόλυτα πιστή στην original τριλογία και κατ’ επέκταση γιατί ο  οπτικοακουστικός τομέας δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα σύγχρονα παιχνίδια. Τόσο τα περιβάλλοντα, οι χαρακτήρες όσο και τα cut-scenes, επανασχεδιάστηκαν από την αρχή δίνοντας στο 20αετή τίτλο την φρεσκάδα που έπρεπε. Το studio ωστόσο δεν σταμάτησε εκεί. Επέκτεινε με γνώριμα extra modes το ήδη υψηλό replay value που είχαμε δει στο 3 για όλα τα παιχνίδια και εμπλούτισε φροντίζοντας τους νέους παίκτες, με επιπρόσθετα check points, έξτρα ζωές και Aku Aku μάσκες, τα οποία ωστόσο δεν χαλούν στους παλιούς την αυθεντική εμπειρία. Εν κατακλείδι ο Crash Bandicoot στέκεται επάξια στο σήμερα και αποτελεί must για τους λάτρεις των platformers, τόσο των old school όσο και των νεότερων παικτών.

Το Little Nightmares ζωντανεύει τους παιδικούς εφιάλτες και παίζοντας με τις φωτεινές και σκοτεινές πλευρές του, δημιουργεί μία μίξη κρυφτού και κυνηγητού ενός μικροσκοπικού κοριτσιού σε έναν γιγαντιαίο και αφιλόξενο κόσμο. Η φαντασία στα περιβάλλοντα και τους εχθρούς καλπάζει, ενώ σε συνδυασμό με την ηχητική πανδαισία που τους συνοδεύει, είναι από τις καλύτερες περιπτώσεις οπτικοακουστικού αποτελέσματος που πρόκειται να δούμε στην τρέχουσα χρονιά και όχι μόνο. Παρόλη τη μικρή διάρκειά του, είναι μια μοναδική εμπειρία με τη δική της ταυτότητα, ενώ ποτέ άλλοτε ένα σκεπτόμενο platformer δεν ήταν περισσότερο δικαιολογημένο να αφήνει αναπάντητα ερωτήματα και ακατανόητα γεγονότα. Είπαμε, πρόκειται για εφιάλτη.

Το NieR: Automata αποτελεί ένα εξαιρετικό action RPG παιχνίδι με πλούσια και ώριμη ιστορία με φοβερή παρουσίαση, καλοδουλεμένους μηχανισμούς, τόσο στο gameplay, όσο και στις διαφορετικές μορφές της κάμερας με ένα κατά την άποψη μου αριστουργηματικό τομέα μουσικής. Μία ιδιαίτερη εμπειρία που αλληλοεπιδρά με το μυαλό του παίκτη, αναταράσσοντας το ψυχικό του κόσμο, παίζοντας με τα συναισθήματά του, κάνοντας τον να αναρωτιέται για τα πάντα που συμβαίνουν στην οθόνη του. Σίγουρα, σε αρκετά σημεία υπάρχει χώρος για βελτίωση, αλλά θεωρώ πως η νέα δημιουργία του Yoko Taro θα καλύψει και αυτούς που αναζητούν ένα "εκρηκτικό" action παιχνίδι με hack and slash στοιχεία, αλλά και όσους ψάχνουν να ζήσουν μια πιο ιδιαίτερη και ώριμη εμπειρία.

Το Hellblade: Senua’s Sacrifice είναι ένα AAA χαστούκι στη βιομηχανία από μια μικρή σχετικά ομάδα. Η τιμή και η διάρκειά του (6-8 ώρες ανάλογα τον παίκτη), θεωρώ πως είναι παραπάνω από ικανοποιητικές για την ποιότητα και το περιεχόμενο που προσφέρει. Μια ιστορία για μια γυναίκα που πολεμά στον ίδιο της τον νου, τον εφιάλτη της. Μια σάπια ιστορία απομόνωσης, μοναξιάς, αγάπης μέσα σε μια προσωπική ψυχωτική κόλαση. Ίσως έχει μερικές μικρές αδυναμίες. Ίσως όμως, έχει και τον αρτιότερο ηχητικό τομέα, τα ομορφότερα facial  animations και  μια αριστουργηματική απόδοση για τα βασανιστήρια που βιώνουν καθημερινά άνθρωποι με ψυχικές διαταραχές.

Το Horizon: Zero Dawn αποτελεί, τουλάχιστον για εμένα, μια μεγάλη έκπληξη. Όχι γιατί δεν περίμενα πως θα είναι ένα καλό παιχνίδι (άλλωστε τα production values ήταν πολύ ψηλά) αλλά γιατί δεν πίστευα ποτέ πως η Guerrilla είναι ικανή να παραδώσει, εκτός από εντυπωσιακό τεχνικό τομέα και στιβαρούς gameplay μηχανισμούς, μια δημιουργία με καλογραμμένους χαρακτήρες, ενδιαφέρον σενάριο και εξαιρετική πλοκή. Είναι σπουδαίο κατόρθωμα για μια εταιρία να εξελίσσεται με τέτοιο ραγδαίο ρυθμό και είμαι πολύ αισιόδοξος για το τι μας επιφυλάσσει μέλλον.

Η Nintendo έχτισε το όνομά της τις δεκαετίες του 80 και του 90 παράγοντας υψηλής ποιότητας παιδική ψυχαγωγία που ήταν τόσο επιδραστική και έντονη στα παιδιά που ακόμα και μέχρι σήμερα καρπώνεται τα τότε επιτεύγματά της. Τα παιδιά εκείνα αποτελούν το συντριπτικό ποσοστό του λεγόμενου hardcore κοινού της, σήμερα. Ωστόσο, το Breath of the Wild δεν βασίζεται στη νοσταλγία, δεν επιχειρεί να ενεργοποιήσει τις ίδιες συνδέσεις στο μυαλό σου αναπαράγοντας με μικρές παραλλαγές τις οικείες και αγαπητές σχεδιαστικές φόρμες που ήξερες. Κάνει κάτι πολύ πιο δύσκολο, σου δημιουργεί εκ νέου αυθεντικά, πρωτόλεια συναισθήματα. Από αυτά που νόμιζες πως θα ήταν δύσκολο να νιώσεις ξανά, τώρα στα 30 σου. Δεν σου υπενθυμίζει πως ένιωθες όταν ήσουν παιδί, σε κάνει να νιώθεις και πάλι σαν παιδί. Τα τελευταία παιχνίδια της Nintendo που κατάφεραν κάτι παρόμοιο ήταν τα Super Mario Galaxy πριν μια δεκαετία, ωστόσο κι αυτά, κουβαλάνε σε ορισμένες πτυχές του σχεδιασμού τους, τη “στάμπα” της casual φιλοσοφίας του Wii. Το  Breath of the Wild από την άλλη, είναι μια αγνή επιστροφή της Nintendo όχι στο παρελθόν αλλά στις σχεδιαστικές αξίες που την έκαναν τόσο αγαπητή. Μια αυθεντική παιδική περιπέτεια που στηρίζεται μέσα από έναν μαγευτικά ζωντανό κόσμο, στο μυστήριο, την εξερεύνηση και την ανακάλυψη. Ένα παιχνίδι που όχι μόνο επαναφέρει τη σειρά Zelda στην πρώτη γραμμή των σχεδιαστικών εξελίξεων, αλλά πηγαίνει κάποιες πτυχές  του μέσου ένα μικρό βηματάκι παραπέρα. Και το πιο συναρπαστικό απ’ όλα; Τα περιθώρια βελτίωσης αλλά κυρίως εξέλιξης αυτής της νέας, ελεύθερης φόρμας φαντάζουν τη δεδομένη στιγμή, ανεξάντλητα.

Υπάρχουν μερικές «παράξενες» επιλογές, υπάρχουν μικρολάθη, αλλά στο σύνολό του το Resident Evil 7 είναι η μεγάλη επιστροφή των Resident Evil. Φέρνει νέο αέρα στη σειρά και ευελπιστώ να είναι η αρχή ενός «λαμπρού» μέλλοντος, τόσο για το franchise, όσο και για την ίδια την Capcom, η οποία μας διέψευσε όλους πανηγυρικά. Επιτέλους!