Το ‘Kimi’ είναι το επόμενο θρίλερ που αξίζει να δεις| Review

Μετά το ιδιαίτερο μαφιόζικο δράμα “No Sudden Move”, με το πρωταγωνιστικό τρίο των Don Cheadle, Benicio Del Toro, και David Harbour, ο Steven Soderbergh, επιστρέφει και πάλι για λογαριασμό του HBO Max και μας παρουσιάζει το techno-thriller “Kimi”, σε σενάριο ενός από τους πιο εμπορικούς σεναριογράφους του Χόλιγουντ, David Koepp, και με πρωταγωνίστρια την Zoë Kravitz. Δίπλα της θα δούμε τους Rita Wilson (Mamma Mia!), Byron Bowers (No Sudden Move), Jaime Camil (Jane the Virgin), Erika Christensen (Traffic), Derek DelGaudio (Derek DelGaudio’s In & Of Itself), Robin Givens (Riverdale), Charles Halford (Logan Lucky), Devin Retray (Side Effects) και Jacob Vargas (The 33).

Η ιστορία διαδραματίζεται στο Seattle του μετά-κορωνοϊού εποχή. Εκεί, η Angela Childs, είναι υπάλληλος της εταιρίας τεχνολογίας Amygdala, και εργάζεται ως τεχνικός από το σπίτι παρακολουθώντας ροές δεδομένων από συσκευές Kimi (μια AI όπως η Alexa και η Siri), κάνοντας διορθώσεις στο λογισμικό της. Η Angela ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή, καθώς πάσχει από κρίσεις πανικού και αγοραφοβία η οποία έχει επιδεινωθεί εξαιτίας της πανδημίας. Το μυστήριο ξεκινά όταν μέσα από μία ηχογράφηση που έπρεπε να αναλύσει, ακούει κάτι φρικιαστικό. Άθελά της, λοιπόν, θα βρεθεί σε μία δυσάρεστη θέση, η οποία θα σκαλίσει πληγές του παρελθόντος, αλλά θα αποκαλύψει και βαθύτερα σκοτεινά μυστικά.

Σε πολλούς η ταινία θα θυμίσει παλιότερα διαμαντάκια του είδους όπως για παράδειγμα το “Rear Window” του Alfred Hitchcock ή το “Blow Out” του Brian De Palma. Οι αναφορές στο έργο του Hitchcock είναι ξεκάθαρες, κυρίως στον τρόπο που κινείται η κάμερα στον χώρο, αλλά και στις δυναμικές που δημιουργούνται μεταξύ του χαρακτήρα και του κόσμου έξω από το comfort zone του. Παρόλο τη μικρή χρονική διάρκειά της  -89 λεπτά- o Soderbergh αφιερώνει τα πρώτα 45’ στο χτίσιμο του κόσμου της νεαρής tech worker. Με αυτή του την απόφαση όχι μόνο καταφέρνει να σε κάνει να αισθανθείς άνετα μέσα στο κλειστοφοβικό περιβάλλον που έχει δημιουργήσει η ηρωίδα, αλλά όταν φτάνει η στιγμή που η δράση πρέπει να βγει έξω από αυτό, συναισθηματικά είσαι ήδη μαζί της.

Εκτός από την σκηνοθεσία του Soderbergh, σημαντικό παράγοντα για την επιτυχημένη συναισθηματική εμπλοκή του θεατή με το μαρτύριο και τις περιπέτειες της πρωταγωνίστριας, αποτελεί και η ερμηνεία της Zoë Kravitz, η οποία παίζει με την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα της με τέτοιον τρόπο που νιώθεις μόνο συμπόνοια προς αυτόν. Είναι γεμάτη ελαττώματα, απότομη με τους κοντινούς της ανθρώπους, αγενής κάποιες στιγμές, παρόλα αυτά, φαίνεται ξεκάθαρα απογοητευμένη με την κατάστασή της και προσπαθεί με ειλικρίνεια να δουλέψει με τον εαυτό της για να διορθώσει τα πάντα. Περνάμε μεγάλο μέρος μαζί της, έτσι κι αλλιώς, η ταινία βασίζεται περισσότερο πάνω της, απ' ότι στην πλοκή. Είναι από τις περιπτώσεις αυτές που αν δεν σου προκαλέσει το ενδιαφέρον ο βασικός ήρωας με κάποιο σεναριακό εύρημα, τότε σε έχει χάσει.

Οι μουσικές επιλογές (όπως και στις περισσότερες ταινίες του Soderbergh) παίζουν και αυτές σημαντικό ρόλο στην ατμόσφαιρα, κάνοντας την πιο διασκεδαστική και ανάλαφρη. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι δεν υπάρχει χώρος για κοινωνικό σχολιασμό. Το κάνει κι αυτό, κάπως πιο διακριτικά, δίχως να το αναπτύσσει παραπάνω βέβαια. Το χρήμα, τον αντίκτυπο που έχουν οι καπιταλιστικές οικονομίες στη ζωή των ανθρώπων, ακόμα και η εμμονή τους με τα υλικά αγαθά, είναι θεματικές που έχουμε δει να τον απασχολούν και στις παλαιότερες δουλειές του.

Κλείνοντας, αυτό που θα ήθελα να αναφέρω σχετικά με το προβληματικό τρίτο μέρος, και πιο συγκεκριμένα στο climax της πλοκής, είναι ότι, παρόλο την κάπως αδέξια τροπή των πραγμάτων, όπου πραγματικά, ακόμα και αφηγηματικά μοιάζει εντελώς ξένη με ό,τι προηγήθηκε, καταφέρνει και προσφέρει ένα ικανοποιητικό φινάλε, τόσο για τον χαρακτήρα όσο και για την ιστορία. Το “Kimi” λοιπόν, είναι ένα τίμιο θρίλερ από έναν σκηνοθέτη που γνωρίζει πολύ καλά πως να χειρίζεται σωστά τα διδάγματα από “μαέστρους” του είδους, και να μας τα παρουσιάζει μέσα από μια σύγχρονη ματιά.