Top Spin 2K25 Review – Είναι η επιστροφή που περιμέναμε;

Αν το καλοσκεφτούμε, το Tennis είναι το πιο ιστορικό, εικονικό, άθλημα. Εντάξει, ίσως το Pong να βασίζεται περισσότερο στο Ping Pong, αλλά δεν έχει τόση σημασία. Η ικανοποίηση του να στέλνεις μια εικονική μπάλα από την άλλη πλευρά αποτελεί μια από τις πρώτες, θεμελιώδεις κατακτήσεις του μέσου. Οπότε, είναι λιγάκι παράδοξο ότι την τελευταία δεκαετία -και παραπάνω-, το tennis δεν εκπροσωπείται με κάποιο μεγάλο τίτλο στην βιομηχανία. Αυτό ακριβώς το γεγονός φιλοδοξεί να αλλάξει το Top Spin 2K25, που αποτελεί την επιστροφή της κορυφαίας σειράς tennis μετά από δεκατρία ολόκληρα χρόνια απουσίας.

Μιας και η 2Κ Chezh, developer του Top Spin 4 ενσωματώθηκε το 2017 στην Hangar 13, στο τιμόνι της ανάπτυξης βρίσκεται πλέον η τελευταία, μια ομάδα που, υπενθυμίζουμε, δημιουργήθηκε το 2014, πέρασε από πολλές ανακατατάξεις και είχε ασχοληθεί μέχρι τώρα αποκλειστικά με την σειρά Mafia (Mafia III, Mafia: Definitive Edition). Είναι λοιπόν η κατάλληλη για αυτήν την πολυπόθητη αναγέννηση;

Εν συντομία, αποδεικνύεται πως ναι, είναι. Το Top Spin 2K25 σίγουρα δεν είναι τέλειο αλλά βάζει γερά θεμέλια για να ευδοκιμήσει η σειρά τα επόμενα χρόνια. Και όταν λέμε γερά θεμέλια, εννοούμε κυρίως στο βασικό gameplay του. Χωρίς να παίρνει λοιπόν μεγάλα ρίσκα και πατώντας πάνω στην φιλοσοφία της σειράς, το gameplay του νέου Top Spin είναι απολαυστικό και αρκετά βαθύ για να υποστηρίξει πολλές ώρες ενασχόλησης. Στηρίζεται κυρίως στο σωστό timing, με κάθε χτύπημα να συνοδεύεται από μια μπάρα με ένα πράσινο κομμάτι, πάνω στο οποίο αν χτυπήσει ο παίκτης, εκτελεί μια τέλεια μπαλιά.

Αν έχετε παίξει NBA 2K, το συγκεκριμένο σύστημα φέρνει στον νου και τον τρόπο που λειτουργεί το σουτ στην μπασκετική σειρά της Take Two. Εκτός από αυτό όμως ο παίκτης μπορεί να διαλέξει αν θα πάει για ένα δυνατό χτύπημα με μεγαλύτερο ρίσκο ή πιο τεχνικό και ακριβές. Τα πιο δυνατά χτυπήματα καταναλώνουν όμως και περισσότερο stamina, βάζοντας στο παιχνίδι ακόμα μια παράμετρο που πρέπει ο παίκτης να διαχειριστεί έξυπνα, ιδίως σε μεγάλα rallies. Διότι αν η μπάρα με το stamina εξαντληθεί ο παίκτης γίνεται πολύ επιρρεπής σε λάθη. Μια δυσκολία στην στόχευση του service την είχα, όπως και το “άλυτο” πρόβλημα του να στοχεύεις το χτύπημα σου ενώ ταυτόχρονα κινείσαι προς την αντίθεση κατεύθυνση. Αλλά το τελευταίο είναι συχνά δύσκολο και στην πραγματικότητα οπότε δεν γίνεται ποτέ εκνευριστικό για τον παίκτη, παρά μόνο μοιάζει -κάπως- με μια ρεαλιστική δυσκολία του αθλήματος. Ο έλεγχος θέλει λίγη εξάσκηση για να γίνει δεύτερη φύση αλλά όταν συμβεί αυτό, ο παίκτης νιώθει το εύρος των επιλογών που διαθέτει ανά πάσα στιγμή.

Τα χτυπήματα είναι χωρισμένα με τον κλασικό τρόπο σε flat, top spin, slice, lob και drop shot και η επιλογή του κατάλληλου χτυπήματος την σωστή στιγμή κάνει όλη τη διαφορά. Αυτό που τελικά κάνει, λοιπόν, το Top Spin επιτυχημένο σε επίπεδο gameplay είναι ότι ο παίκτης, σε κάθε του χτύπημα, νιώθει πως κάνει μια ενδιαφέρουσα επιλογή, έχοντας στο μυαλό του αρκετούς παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν το παιχνίδι όπως η κούραση, το είδος του χτυπήματος, η κατεύθυνση, η δύναμη, οι αδυναμίες του αντιπάλου, οι αδυναμίες του ίδιου του παίκτη μας κ.ο.κ.

Στην τεχνική εκτέλεση τώρα, το animation είναι εξαιρετικό, με κάθε χτύπημα και κάθε κίνηση στο γήπεδο να φαίνεται συνήθως φυσική και πειστική. Εξαίρεση αποτελούν κάποιες άμυνες που “σπάνε” ξαφνικά την ροή της κίνησης για να “τηλεμεταφέρουν” τον παίκτη ή την μπάλα στην “σωστή” θέση και στο στημένο σετ του animation του χτυπήματος. Τα ηχητικά εφέ των αγώνων είναι εξίσου καλά, όπως και ο τρόπος που αξιοποιούνται οι δυνατότητες του Dualsense στην έκδοση του PS5 (έκδοση βάση της οποίας γίνεται αυτό το review).

Ιδίως το εφέ που νιώθεις στο χέρι σου όταν γλιστράει ο παίκτης σου σε μια χωμάτινη επιφάνεια, είναι υπέροχο. Σαν οπτικό αποτέλεσμα, δεν θα έλεγα ότι εντυπωσιάζει ιδιαίτερα. Μάλιστα τα περισσότερα μοντέλα των γνωστών παικτών του αθλήματος είναι κάτω του μετρίου, κατά τη γνώμη μου, ενώ το όλο περιβάλλον των γηπέδων, είναι απλώς ικανοποιητικό. Ωστόσο, εκεί που μετράει περισσότερο, είναι σαφώς πιο επιτυχημένο. Όπως ας πούμε, στην διαφορετική αίσθηση της μπάλας ανάλογα με την επιφάνεια του court και την φυσική της μπάλας στις αναπηδήσεις και τα χτυπήματα. Συνολικά, είναι ένα αξιόλογο αποτέλεσμα πάνω στο οποίο σίγουρα η ομάδα μπορεί να δουλέψει περισσότερο τις λεπτομέρειες στο μέλλον.

Από εκεί και πέρα τώρα, το παιχνίδι δεν έχει το “ατελείωτο” περιεχόμενο και τα modes που μας έχει συνηθίσει, ας πούμε, η σειρά NBA 2K. Αρχικά, οι περισσότεροι από τους σύγχρονους αστέρες του αθλήματος λάμπουν δια της απουσίας τους (μεταξύ των οποίων και ο Στέφανος Τσιτσιπάς), ενώ, και οι επιλογές για παιχνίδι είναι περιορισμένες. Αν θες να παίξεις μόνος, δεν υπάρχει κάποια άλλη αξιόλογη επιλογή πέρα από το το Μy Career, στο οποίο ο παίκτης δημιουργεί έναν τενίστα και τον εξελίσσει με τον καιρό, ανεβαίνοντας στην παγκόσμια κατάταξη, κάνοντας προπονήσεις και παίρνοντας μέρος σε τουρνουά. Το όλο στήσιμο του Mode δεν είναι άσχημο, με κάθε μήνα να έχεις την επιλογή για μια προπόνηση, ένα ειδικό event και ένα τουρνουά.

Η διαχείριση της κούρασης μέσα στην χρονιά είναι μια ωραία προσθήκη αφού εκτός από τα ίδια τα ματς, υπάρχει και η κούραση από τα ταξίδια, δίνοντας στην επιλογή κάθε τουρνουά που θα συμμετέχεις μια επιπλέον διάσταση (την απόσταση από εκεί που είσαι). Η εξάντληση μπορεί να επιφέρει τραυματισμούς, οι οποίοι με την σειρά τους μπορεί να σε πάνε πίσω στην παγκόσμια κατάταξη, οπότε χρειάζεται διαχείριση. Στην πορεία έχεις την δυνατότητα να αγοράζεις σπίτια σε διάφορες περιοχές για να μειώνεις την κόπωση των ταξιδιών. Επιπλέον, υπάρχει και η επιλογή να συνεργαστείς με προπονητές που, επί πληρωμή, μπορούν να βελτιώσουν συγκεκριμένους τομείς του παιχνιδιού σου.

Το “αγκάθι” στην όλη υπόθεση είναι ότι η πρόοδος του παίκτη γίνεται αρκετά αργά, ιδίως αν θέλεις να βγεις στο online κομμάτι του τίτλου με τον τενίστα σου και να είσαι ανταγωνιστικός. Υπάρχουν κι εδώ VC (το εικονικό νόμισμα του παιχνιδιού που υπάρχει και το NBA 2K) που μπορείς να αγοράσεις με κανονικά χρήματα, αλλά, ευτυχώς, δεν σου εξασφαλίζουν άμεσα αναβαθμίσεις των παραμέτρων του παίκτη. Μπορούν όμως να βοηθήσουν έμμεσα, αρκετά μάλιστα, με την αγορά σπιτιών και προπονητών.

Οπότε, μπορεί να μην μιλάμε για το χάλι των NBA 2K, αλλά δεν είναι και ιδανική η κατάσταση. Το My Career λοιπόν, ως σύνολο, είναι συμπαθητικό, με την αργή πρόοδο και την έλλειψη ποικιλίας να είναι ουσιαστικά τα μεγαλύτερα προβλήματά του. Μετά από κάποιες ώρες, αρχίζει και γίνεται λίγο μονότονο, ωστόσο, το ίδιο το gameplay θεωρώ ότι το “σώνει” από το ναυάγιο. Εξάλλου, νομίζω η πραγματική του λειτουργία σε αυτό το πακέτο είναι να προσφέρει μια εξοικείωση στους μηχανισμούς, πριν οι παίκτες μεταπηδήσουν στο online κομμάτι.

Κλείνοντας λοιπόν, ας πούμε το προφανές. Καλοί οι αγώνες του My Career με την τεχνητή νοημοσύνη (από το Hard και πάνω) αλλά το παιχνίδι αναδεικνύεται απέναντι σε ανθρώπινο αντίπαλο, στο online του. Εκεί φανερώνεται το εύρος των επιλογών στο gameplay και επιβραβεύεται η φαντασία και η ακρίβεια στο παιχνίδι. Και εκεί είναι που θα φανεί πραγματικά η αντοχή του στον χρόνο.