Πέρα από τη δουλειά του στο Dragon Ball, η οποία τον έκανε ευρέως γνωστό από τη δεκαετία των ‘80s, ο θρυλικός δημιουργός Akira Toriyama, έχει γράψει και σχεδιάσει και άλλα manga, που έχουν γνωρίσει μεγάλη επιτυχία ανά τα χρόνια. Ένα από αυτά είναι το Sand Land, το οποίο κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία στο Weekly Shōnen Jump τον Αύγουστο του 2000, ενώ ήρθε και ως τηλεοπτική anime σειρά στα Disney Plus και Hulu (παγκοσμίως). Το Sand Land επιστρέφει τώρα με μία ακόμη προσαρμογή, αυτή του βιντεοπαιχνιδιού.
Πιο συγκεκριμένα, η ομάδα ανάπτυξης ILCA, που πρόσφατα μας χάρισε το One Piece Odyssey και τα Pokémon Brilliant Diamond και Shining Pearl, ανέβαλε τα ηνία για να φέρει στις κονσόλες και στο PC το πρώτο βιντεοπαιχνίδι που βασίζεται στον κόσμο του Sand Land. Το στούντιο δεν έχει μεγάλο ιστορικό στο χώρο, αλλά φαίνεται πως σε ό,τι πιάνει στα χέρια του βάζει αγάπη, μεράκι και πάθος. Και αυτό θα έλεγα ότι φάνηκε και στο Sand Land.
Παρόλο που δεν είχα επαφή με το manga, από τα πρώτα κιόλας trailers του παιχνιδιού είχα ψηθεί να μπω στον κόσμο του, διότι έδειχνε πραγματικά πανέμορφος, αλλά και γιατί είχα ακούσει ότι το manga ήταν μια ακόμη φανταστική δουλειά του λατρεμένου Akira Toriyama. Θέλω κάπου εδώ να αναφέρω, ότι ο δημιουργός είχε βάλει το λιθαράκι του σε αυτό το project προτού φύγει από τη ζωή τον περασμένο Μάρτιο.
Το Sand Land ακολουθεί τον πανέξυπνο και μικροσκοπικό fiend-δαίμονα με το όνομα Beelzebub, αλλά και τους φίλους του Rao, Ann και Thief σε ένα επικό ταξίδι σε έναν ερημωμένο κόσμο, ο οποίος έχει στεγνώσει από οποιαδήποτε μορφής νερού. Βροχή δεν υπάρχει, η θάλασσα και τα ποτάμια έχουν εξαφανιστεί, ενώ είναι λιγοστό και το πόσιμο νερό για τους ανθρώπους και τους δαίμονες που ζουν στον πλανήτη ειρηνικά.
Όλη η πλοκή -στην αρχή τουλάχιστον- περιστρέφεται γύρο από το νερό με τον Beelzebub και τους φίλους του να ψάχνουν απεγνωσμένα τρόπους για να βρουν έστω και λίγες σταγόνες ή κάτι που θα γίνει η αφορμή για να ελπίζουν. Αυτό που μου άρεσε πολύ, από τα πρώτα κιόλας λεπτά, είναι ότι ο τίτλος περνάει πάρα πολλά μηνύματα που πιστεύω θα ταρακουνήσουν και όσους αποφασίσουν να ασχοληθούν μαζί του.
Φυσικά, όσο προχωράει η ιστορία, τα πράγματα περιπλέκονται και στη μέση μπαίνουν συμφέροντα, ο στρατός -που έχει το δικό του ρόλο, αλλά και άλλοι χαρακτήρες, ο καθένας με το δικό του σκοπό, άλλοτε καλό, αλλά τις πιο πολλές φορές… κακό. Θα έλεγα ότι η ιστορία και γενικά το lore είναι το μεγαλύτερο χαρτί του παιχνιδιού, καθώς υπάρχει πολύ βάθος από πίσω και αφήνει τον παίκτη με την αγωνία για να δει τι θα ακολουθήσει.
Το ίδιο ισχύει και για τους χαρακτήρες, τους οποίους βρήκα αρκετά συμπαθητικούς και καλογραμμένους.
Ο αγαπημένος μου ήταν φυσικά ο πρωταγωνιστής, ο Beelzebub, ο οποίος εκτός από το ότι θέλει να βοηθήσει τον κόσμο να γίνει καλύτερος, το μόνο που ζητάει είναι λίγος χρόνος ακόμη με την αγαπημένη του κονσόλα και τα videogames. Από την αρχή κιόλας τον βλέπουμε να ζητάει την άδεια από τον πατέρα του για να "λιώσει”.
Ο πρωταγωνιστής είναι φανατικός gamer, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς, ο πατέρας του είναι ο βασιλιάς τον δαιμόνων, ο Lucifer και δεν του κάνει όλα τα χατίρια. Θέλω να πω κάπου εδώ, ότι παρόλο που οι χαρακτήρες είναι συμπαθητικοί, οι διάλογοι μέσα στη μάχη, αλλά και κατά τη διάρκεια της εξερεύνησης δεν είναι ανάλογοι των περιστάσεων, καθώς πολλές φορές οι χαρακτήρες λένε τα ίδια λόγια, πράγμα που κουράζει και καταντάει ενοχλητικό μετά από ένα σημείο.
Και μιας και ανέφερα τη μάχη, να πω ότι το Sand Land περιγράφεται ως ένα action adventure παιχνίδι με κάποια στοιχεία RPG, όπως είναι το talent tree και τα skills του χαρακτήρα και των φίλων του. Η μάχη του χωρίζεται σε δύο μέρη: το πρώτο και πιο βασικό θα έλεγα, είναι η μάχη με τα οχήματα, όπου το παιχνίδι δίνει στον παίκτη μία μεγάλη ποικιλία οχημάτων, από μηχανή για να εξερευνάει πιο γρήγορα τον κόσμο, από άρμα (tank) που μπαίνει άφοβα μέσα στο πεδίο της μάχης, μέχρι και ρομπότ που είναι γρήγορο με ταχυβόλο και πυραύλους. Το δεύτερο, το οποίο είναι για εμένα και το μεγαλύτερο αγκάθι στο παιχνίδι, είναι η melee μάχη, όταν δηλαδή ο Beelzebub πρέπει να έρθει αντιμέτωπος σώμα με σώμα με κάποιον εχθρό. Εδώ τα πράγματα αρχίζουν και χωλαίνουν.
Αρχικά, τη μάχη με τα οχήματα τη βρήκα μια χαρά, αν και παρόλο που δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει ή να κάνει το κάτι παραπάνω που ζητούσα συνεχώς, με κρατούσε σε εγρήγορση. Όλα τα οχήματα αναβαθμίζονται, ανεβαίνουν levels, αλλάζουν εμφανισιακά και προσθέτουν ένα βάθος στο gameplay, ανάλογα τα γούστα του καθενός. Μάλιστα, υπάρχουν εχθροί που θέλουν συγκεκριμένες επιθέσεις για να πεθάνουν, αν και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να δείτε βάθος όπως πχ με το εξαιρετικό Armored Core 6 της FromSoftware. Ωστόσο, οι μάχες αυτές δε θα έλεγα ότι είναι απογοητευτικές.
Απογοητευτική, ωστόσο, είναι η melee μάχη με τον χαρακτήρα, ο οποίος παρόλο που και αυτός ανεβαίνει level (όπως και οι σύντροφοι του) και παίρνει skills, δεν κατάφερε να με κρατήσει ή να με πορώσει ούτε ένα δευτερόλεπτο. Ο χαρακτήρας κάνει τα ίδια combos όλη την ώρα, από την αρχή μέχρι το τέλος, τα οποία αλλάζουν ελαφρώς με έναν συγκεκριμένο συνδυασμό πλήκτρων. Το melee combat είναι ρηχό και σίγουρα ένα από τα μεγαλύτερα αγκάθια για εμένα στο παιχνίδι, αφού μιας και μιλάμε για έναν πρωταγωνιστή fiend-δαίμονα, θα ήθελα να δω κάτι παραπάνω, με περισσότερα combos, αλλαγή επιθέσεων κλπ.
Ένα από τα αδύναμα σημεία του Sand Land είναι επίσης και οι κεντρικές αποστολές του. Όχι όλες, αλλά ένα μεγάλο μέρος τους ήταν στην καλύτερη των περιπτώσεων μέτριες. Είναι αρκετά επαναλαμβανόμενες και ένιωθα ότι από την αρχή μέχρι και το τέλος ότι έκανα συνεχώς το ίδιο πράγμα.
Τα side quests είναι ακόμα πιο αδιάφορα και ακολουθούν το ίδιο μοτίβο, αν και κάποια από αυτά μεταφέρουν τον χαρακτήρα σε κάποιες νέες περιοχές. Επίσης, μιλάμε για έναν μεγάλο κόσμο, ο οποίος είναι γεμάτος με loot, με ζώα και εχθρούς, αλλά και dungeons, που προσφέρουν αμέτρητες ώρες περιεχομένου σε όποιον θέλει να ασχοληθεί. Και παρόλο που μερικές φορές μπορεί να με κούραζε, ο πανέμορφος κόσμος που είχε σχεδιάσει η ομάδα ανάπτυξης με έκανε πολλές φορές να ξεχνιέμαι και να χάνομαι στα πολύχρωμα και “αηδιαστικά” πανέμορφα περιβάλλοντά του. Το παιχνίδι έχει κάποια εκπληκτικά τοπία που επισκέπτεται ο πρωταγωνιστής, που δε θέλω να πω τίποτα περισσότερο για να μη σας χαλάσω τη μαγεία.
Η ILCA έκανε γενικά αρκετά καλή δουλειά όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι, με πανέμορφους χαρακτήρες, αλλά και περιβάλλοντα που πολλές φορές έριχναν σαγόνια. Πρόκειται για anime-cell shaded γραφικά, όπως μας έχει συνηθίσει άλλωστε το στούντιο. Ωστόσο, μου φάνηκε ότι τα γραφικά ήταν κάπως μοιρασμένα, αφού πολλά βουνά, βράχια ή οι τοίχοι σε κλειστές περιοχές είχαν χαμηλής ανάλυσης textures.
Προς Θεού, δε λέω ότι είναι ενοχλητικό, καθώς μιλάμε για ένα παιχνίδι με μεγάλο ανοιχτό κόσμο, ωστόσο, θα ήθελα περισσότερη λεπτομέρεια στα dungeons και στις πιο κλειστές περιοχές. Γενικά, τα γραφικά ήταν ΟΚ, ενώ το ίδιο ισχύει και για τη μουσική, την οποία βρήκα αρκετά καλή, αν και μου έλειπε το κάτι παραπάνω που θα μου δώσει το “boost”.
Και το λέω αυτό γιατί πολλές φορές επαναλαμβανόταν και κούραζε μετά από ένα σημείο. Τέλος, να αναφέρω ότι έπαιξα την έκδοση του PlayStation 5 και το παιχνίδι έτρεχε απροβλημάτιστα στα 60FPS χωρίς να αντικρίσω ούτε ένα frame drop.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.