Endless Ocean Luminous Review – Κατάδυση σε ρηχά νερά

Τα Endless Ocean μπορεί να έχουν τις πραγματικές ρίζες τους στο Playstation 2 με το Everblue, που είναι ουσιαστικά ο πνευματικός τους πρόγονος, αλλά εδραιώθηκαν ως σειρά, βρίσκοντας μια σχετική εμπορική επιτυχία, στο Wii. Ανεπτυγμένα από το ικανό ιαπωνικό studio Arika, το οποίο φημίζεται κυρίως για την τεχνογνωσία του στα fighting παιχνίδια, και με την Nintendo σαν εκδότη πλέον, βρήκαν στο πιο casual κοινό του Wii πρόσφορο έδαφος για το χαλαρό ύφος τους. Τώρα, 17 χρόνια μετά το αρχικό παιχνίδι και 15 μετά το sequel του, η σειρά επιστρέφει στο Switch με την ίδια ακριβώς φιλοσοφία και μεγάλη προσθήκη το online παιχνίδι.

Στο Endless Ocean Luminous λοιπόν, ο παίκτης αναλαμβάνει τον ρόλο ενός δύτη και κάνει καταδύσεις στα φανταστικά νερά της Veiled Sea, εξερευνώντας και ανακαλύπτοντας τα διάφορα ψάρια που φιλοξενεί καθώς και θαμμένους θησαυρούς. Να τονίσω ότι στην φανταστική αυτή θάλασσα κολυμπούν υπαρκτά ψάρια, καθώς και μυθολογικά ή ιστορικά πλάσματα. Είναι ένα περίεργο μίγμα υποθαλάσσιων οργανισμών, μην περιμένετε δηλαδή κάποιο ρεαλιστικό οικοσύστημα. Το gameplay του τώρα, μπορεί να συνοψιστεί στις εξής δύο ενέργειες: περιήγηση και σκανάρισμα.

Ο παίκτης εξερευνεί ελεύθερα τα νερά και σκανάρει τα ψάρια για τα οποία μπορεί να μάθει και πληροφορίες. Η φιλοσοφία των παιχνιδιών αυτών βασίζεται στην δημιουργία μιας εντελώς stress-free υδάτινης εξερεύνησης και είναι εντελώς απογυμνωμένα από οτιδήποτε θα μπορούσε να περιπλέξει, έστω και ελάχιστα, τα πράγματα. Οπότε, ο παίκτης δεν έχει απολύτως τίποτα να διαχειριστεί (οξυγόνο, πίεση κτλ), ούτε και να φοβηθεί (όλα τα ψάρια, ακόμα και τα πιο επιθετικά, αγνοούν τον παίκτη). Κατά τη γνώμη μου, αυτό δημιουργεί ένα gameplay που είναι τόσο σε συναισθηματικό όσο και  νοητικό επίπεδο, “άνευρο”, χωρίς συγκινήσεις ή ενδιαφέρουσες αποφάσεις.

Πέρα από το εγκυκλοπαιδικό σκέλος των πληροφορίων για τα ψάρια, δεν υπάρχουν πολλά περισσότερα. Είναι φανερό ότι οι δημιουργοί έχουν επιλέξει πολύ συνειδητά να προσφέρουν μια εμπειρία που θέλει περισσότερο να ομοιάζει με μια επίσκεψη σε ένα μεγάλο ενυδρείο παρά με την έξαψη μιας κατάδυσης σε άγνωστα νερά. Οπότε, αυτό που μένει για να προσφέρει κάποιες συγκινήσεις είναι το αισθητικό κομμάτι. Η εξωτική ομορφιά του βυθού, το τρομακτικό σκοτάδι των βαθών και τα ίδια τα -συχνά αλλόκοτα- πλάσματα της θάλασσας. Η υποθαλάσσια φύση προσφέρει άπλετες ευκαιρίες για εικόνες που μπορούν να κόψουν την ανάσα. Ωστόσο, κι εδώ το παιχνίδι δεν εντυπωσιάζει ιδιαίτερα.

Ο βυθός μοιάζει πολύ συχνά κενός, άδειος και τα σημεία που προκαλούν πραγματικά κάποιο συναίσθημα δέους ή θαυμασμού είναι ελάχιστα. Επίσης, έχω μια αίσθηση ότι η κλίμακα των ψαριών δεν είναι αντιπροσωπευτική των πραγματικών μεγεθών, με τα πολύ μεγάλα ψάρια, όπως η όρκα, να μην μοιάζουν και τόσο ογκώδη δίπλα στον δύτη μας. Αυτή που μένει να “τραβάει το κουπί” σχεδόν μόνη της είναι η υπέροχη μουσική, η οποία διαμορφώνει το χαλαρό κλίμα του παιχνιδιού πολύ πετυχημένα. Δεν είναι μόνο οι ωραίες συνθέσεις αλλά και οι στιγμές που επιλέγει το παιχνίδι να τις επιστρατεύσει, με το ταξίδι σε μεγαλύτερα βάθη να συνοδεύεται πάντα από την εύστοχη ατμοσφαιρική απουσία τους. Και όσο πλησιάζεις προς την επιφάνεια και το περιβάλλον γίνεται πιο φωτεινό, έρχεται και η μουσική να συμπληρώσει ιδανικά το κλίμα.  

Υπάρχει και ένα story mode εδώ, το οποίο όμως δεν είναι αυτόνομο. Ουσιαστικά, ξεκλειδώνεται σταδιακά από τις ελεύθερες καταδύσεις του παίκτη αφού κάθε chapter απαιτεί συγκεκριμένο αριθμό σκαναρισμάτων για να γίνει προσβάσιμο. Οπότε, αν θέλετε να δείτε την ιστορία, ετοιμαστείτε για χιλιάδες σκαναρίσματα. Επιπλέον, αυτές οι αποστολές είναι συχνά εντελώς κενές από gameplay, με το παιχνίδι απλά να προωθεί την ιστορία του (για ένα ιδιαίτερο κοράλλι που πεθαίνει, καταλήγοντας να απειλείται όλη η ισορροπία των ωκεανών) με τον πλέον υποτυπώδες τρόπο.

Τα χαμηλά production values είναι φυσικά ένα δύσκολα διαχειρίσιμο δεδομένο για τους δημιουργούς αλλά η έλλειψη οποιασδήποτε φαντασίας ή προσπάθειας σε αυτό το mode δεν δικαιολογείται από αυτά. Αν μη τι άλλο, η έλλειψη πόρων πολλές φορές ωθεί σε πιο δημιουργικές προσεγγίσεις. Εδώ, δεν φαίνεται κάτι τέτοιο.        

Τέλος, η μεγάλη προσθήκη του τίτλου είναι η δυνατότητα, μέσω online, να βουτήξουν μαζί μέχρι και 30 παίκτες ταυτόχρονα. Προσωπικά δεν είχα την δυνατότητα να ελέγξω αυτό το mode. Μπορώ να σας ενημερώσω όμως πως οι παίκτες μπορούν να κάνουν tag διάφορα σημεία του χάρτη για τους υπόλοιπους και να συνεννοούνται με νοήματα. Σε μια χαλαρή εξερεύνηση με φίλους, το παιχνίδι και ο σχεδιασμός του, ίσως βρίσκουν τις καλύτερες στιγμές τους.