Euphoria Season 2: Επιστροφή με πιο σκληρά vibes και όχι μόνο | Ep.1 REVIEW

Μια μικρή ωδή στο Euphoria…

Η επιστροφή στο Euphoria γίνεται μετά από σχεδόν δύο χρόνια απουσίας του σόου, λόγω της πανδημίας που έφερε τα πάνω-κάτω στο Χόλιγουντ. Πλέον τα γνωρίζουμε όλα αυτά. Ευτυχώς η παραγωγή και ο Sam Levinson, που τείνει να γίνει ένας από τους αγαπημένους μου ανερχόμενους σκηνοθέτες-σεναριογράφους της TV και όχι μόνο, μπόρεσε να τρυπώσει δύο σπέσιαλ επεισόδια στις αρχές του 2021. Το σπέσιαλ ειδικά τα περιγράφει κυριολεκτικά, καθώς κυκλοφόρησαν, εν μέσω της τότε καραντίνας και έμοιαζαν σαν θείο δώρο, με σκοπό να ξεδιψάσουν τους fans. Το ένα ήταν αφιερωμένο στην Rue της Zendaya και το άλλο στην Jules της Hunter Schaefer, το καθένα παρουσιάζοντας τα γεγονότα της 1^ης από τη πλευρά της εκάστοτε πρωταγωνίστριας.

Αυτή η ενδόμυχη ανάλυση των γεγονότων, σαν αφηγηματική γέφυρα, ανασκόπηση αλλά και ψυχανάλυση τόσο των ίδιων των χαρακτήρων όσο και του κοινού, αποτελούν και ένα δείγμα του πόσο ισχυρή πένα είναι ο Levinson, ακόμη κι όταν «περιορίζεται» σε μια απλή συζήτηση μεταξύ δύο χαρακτήρων.

Πρέπει να τα βγάλω από μέσα μου για το Euphoria, το οποίο πρόσφατα παρακολούθησα την 1^η σεζόν και με εξέπληξε με τον πιο αναπάντεχο τρόπο, σε όλους τους τομείς της. Τόσο που οι σειρές που το έχουν καταφέρει αυτό είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Το να δηλώσω ότι καθυστερούσα να ρουφήξω μεμιάς τα επεισόδια και επιτηδευμένα άφηνα κενά γιατί δεν ήθελα να τελειώσει -αλλά και ήθελα ταυτόχρονα, ξέρετε αυτό το αίσθημα- τα λέει θαρρώ όλα. Αν δε με απατάει η μνήμη μου αυτή τη στιγμή, η τελευταία σειρά που έπαθα το ίδιο πράγμα ήταν το Mad Men.

Το Euphoria για να το απλουστεύσω για κάποιους που θα διαβάζουν αυτές τις γραμμές και δεν το έχουν δει ακόμα είναι σαν τον ωμό, πιο σοβαρό, καλογυρισμένο αλλά και άξεστο ξάδερφο του Sex Education. Αν π.χ. το Euphoria έπαιζε στο Netflix τότε θα σας το πρότεινα να το δείτε αμέσως μετά το Sex Ed για να το κάνω ακόμη πιο απλό. Ωστόσο, δεν είναι και έτσι ακριβώς διότι πρόκειται μεν για ένα εφηβικό δράμα, αλλά ένα που το διηγείται μια έφηβη κοπέλα εθισμένη σε ουσίες.

Θα μπορούσα να γράφω και εκατοντάδες σειρές ακόμα τις σκέψεις που έχω για το Euphoria, αλλά θα προσπαθήσω να το κρατήσω σύντομο αυτό το μικρό tribute μου, πριν πάμε στα της 2^ης σεζόν. Το ότι είναι συμπαραγωγή μεταξύ Α24 και HBO είναι μεγάλο «τσεκ» και φαίνεται στα πάντα γύρω του. Από την απίστευτα μελετημένη φωτογραφία σε κάθε κάδρο. Το πώς είναι εξαιρετικά μελετημένος ο φωτισμός της κάθε σκηνή προσφέροντας αρκετές ποιητικές, ονειρικές και ενίοτε μεθυστικές εικόνες.

Το πώς κινείται η κάμερα στο χώρο και εδώ είναι πραγματικά μια δουλειά για σεμινάριο από τους συντελεστές. Εκείνα τα dolly zoom, τα ανάποδα πλάνα, τα one takes, τα “swoosh” στα κουτσομπολιά και άλλες τόσες τεχνικές που ενσωματώνει η σκηνοθεσία του Euphoria για να βγάλει κάθε σταγόνα συναισθήματος από τους ηθοποιούς και το σενάριο. Παρόλο που το cast του αποτελείται κυρίως από νεαρούς ηθοποιούς, φαίνεται όταν το casting είναι σωστό από τον α’ μέχρι τον πιο μικρό guest ρόλο.

Βέβαια, το εάν άξιζε τρία Emmys η σειρά από την παρθενική της σεζόν και το κατά πόσο ρόλο παίζει το ιντερνετικό hype της Zendaya σε αυτό, δίνει πάτημα για συζήτηση. Δε μπορείς να αμφισβητήσεις όμως βλέποντάς τη στο Euphoria πως έχει όλα τα φόντα και ξεδιπλώνει το ταλέντο της, ώστε να τη δούμε σε πολύ πιο σοβαρές παραγωγές (από του Spider-Man) και διάφορους δραματικούς ρόλους.

Για να μην αναφέρω πως και το μοντάζ επίσης είναι από τα καλύτερα και πιο χειρουργικά εκεί έξω σε τηλεοπτική σειρά, που σε συνδυασμό με το soundtrack του Labrinth και τις μουσικές επιλογές, εκτοξεύουν το πακέτο του σόου.

Στα της πρεμιέρας του 2^ου κύκλου τώρα

Η πρεμιέρα ξεκινάει με το κλασικό πλέον μοντάζ του Euphoria και αποκαλύπτεται το…prequel short φιλμ του Fez (Angus Cloud) που όπως έγινε στην 1^η σεζόν με τους βασικούς χαρακτήρες, έτσι και εδώ μάθαμε πως μεγάλωσε και κατέληξε να είναι αυτός που είναι.

Αυτά τα αφηγηματικά ζουμαρίσματα στους χαρακτήρες, που ενισχύουν τα πορτραίτα τους είναι μερικές από τις χάρες του Euphoria. Το συγκεκριμένο, ειδικά, είχε ένα pulp ύφος. Χωρίς να μπω σε spoilers η εισαγωγή ενός νέου χαρακτήρα ήταν σα να βγήκε από επεισόδιο του Breaking Bad. Το πρώτο επεισόδιο απέδειξε ότι γενικώς μπορεί να μεταμορφωθεί και σε ένα σόου που δε βασίζεται απαραίτητα στην Zendaya, κι ας είναι το επίκεντρο και η ραχοκοκαλιά της αφήγησης.

Τα πέρα-δώθε και τα μέσα-έξω γίνονται για να χτιστούν και οι υπόλοιποι χαρακτήρες τις ιστορίες τους. Όπως η «σύνδρομο Στοκχόλμης» επιπέδου σχέση της Lexi με τον Nate (ο Jacob Elordi είναι ανάμεσα στα πιο αντιπαθητικά καθίκια-χαρακτήρες της TV αυτή τη στιγμή), της Cassie και του McKay, της αδερφής της και φυσικά της Jules. Γίνονται αβίαστα όμως; Όχι διότι η πρεμιέρα έδειξε επίσης ότι στρετσάρει παραπάνω από όσο πρέπει καταστάσεις για τους χαρακτήρες και γίνεται οριακά προβλέψιμο.

Παρόλο που στον πυρήνα του το Euphoria είναι ένα teen drama ο τρόπος που αποδίδεται το κάνει να ξεχωρίζει -έτσι με κέρδισε άλλωστε. Ελπίζω να μη χάσει αυτήν την αρετή του και να στραβοπατήσει έτσι στη συνέχεια, η οποία δεν έχει και πολλά επεισόδια καθώς αποτελείται από έξι συνολικά -αντί για 8 της πρώτης.

Το στοιχείο που σίγουρα είναι το highlight της 2^ης σεζόν είναι πως το ύφος του σταμάτησε να είναι τόσο ανέμελο. Βουτάει σε πιο σκοτεινές αποχρώσεις της ευφορίας σε σημείο που γίνεται ακραία πιο βίαιο, ωμό και σοκαριστικό από την πρώτη. Σαν τα εφηβικά γέλια να κόβονται απότομα όσο τελειώνει το Λύκειο για τους πρωταγωνιστές. Αν αυτό το πιο σκοτεινό και ώριμο μονοπάτι που επέλεξε να βαδίσει η 2^η σεζόν το συνεχίσει ως έχει, τότε πάμε καλά. Αν όχι εδώ θα είμαστε να το συζητήσουμε.