Το καλό σερί για το Cobra Kai συνεχίζεται και στην 4η σεζόν | Review

Οι συγκρούσεις φιλοσοφιών είναι σφοδρότερες και οδηγούν σε ένα συγκλονιστικό φινάλε
04 Ιανουαρίου 2022 10:21
Το καλό σερί για το Cobra Kai συνεχίζεται και στην 4η σεζόν | Review

Είναι αρκετά δύσκολο να μην πορωθείς με όσα συμβαίνουν στο «Cobra Kai». Από τη 1η μέχρι και τη 4η σεζόν, τα γεγονότα είναι καταιγιστικά και ο τρόπος που διαδέχονται το ένα το άλλο είναι, αν μη τι άλλο, απολαυστικός. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η σειρά κέρδισε κοινό και κριτικούς από τα πρώτα κιόλας επεισόδια του ξεκινήματος της, δημιουργώντας έτσι πιστούς ακόλουθους. Τα εύσημα ανήκουν αποκλειστικά στους τρεις showrunners, Josh Heald, Jon Hurwitz και Hayden Schlossberg, οι οποίοι προσέγγισαν την κληρονομιά του «Karate Kid», αλλά και του Mr. Miyagi, με απόλυτο σεβασμό και καλλιτεχνική φροντίδα, κάνοντας το «Cobra Kai» μία αξιοπρεπέστατη συνέχεια των ταινιών.

Η καινούργια σεζόν λοιπόν, συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε η προηγούμενη, με τον John Kreese (Martin Kove) να έχει αναλάβει το dojo του Johnny Lawrence (William Zabka), αφήνοντάς τον στην ουσία άνεργο, χωρίς σχολή και μαθητές. Έτσι, ο Johnny αποφασίζει να δημιουργήσει ένα νέο dojo με την ονομασία Eagle Fang. Δεδομένου, όμως, ότι ο Kreese στρατολογεί όλο και περισσότερα καινούργια μέλη για το Cobra Kai, ενισχύοντας την δυναμική του αλλά και την επιρροή που ασκεί στην κοινωνία του San Fernando Valley στα νεαρά παιδιά, ο Johnny, αλλά και ο αιώνιος εχθρός του, Daniel LaRusso (Ralph Macchio), αποφασίζουν να συγχωνεύσουν το Miyagi-do και το Eagle Fang. Το μοναδικό πρόβλημα με αυτή την συνεργασία είναι αν τελικά θα καταφέρουν να χρησιμοποιήσουν τις εκ διαμέτρου αντίθετες πολεμικές φιλοσοφίες τους αποτελεσματικά ενάντια του Cobra Kai.

Ο στόχος των τριών σχολών καράτε είναι να κερδίσουν στο τουρνουά του All Valley, το πολυπόθητο έπαθλο, το οποίο όχι μόνο θα αποδείξει ποιος είναι ο απόλυτος νικητής αλλά θα αναγκάσει τον χαμένο να κλείσει μία για πάντα την σχολή του και να μην διδάξει ποτέ ξανά την φιλοσοφία του στις πολεμικές τέχνες, οπότε, όπως αντιλαμβάνεστε, διακυβεύονται πολλά από την τελική έκβαση του τουρνουά. Το «Cobra Kai» όμως, όπως και το «Karate Kid», ο πρόγονος του δηλαδή, δεν πρόκειται για μία ακόμα σειρά-δράσης που κάποιοι παίζουν ξύλο μεταξύ τους, αλλά μία ιστορία μεταξύ αταίριαστων χαρακτήρων, που έχουν όνειρα και φιλοδοξίες, προσπαθώντας μέσα από τις δυσκολίες, τις αποτυχίες και τα εμπόδια να γίνουν καλύτεροι πολεμιστές, αλλά, κυρίως, καλύτεροι άνθρωποι.

Ο συγκεκριμένος αφηγηματικός πυρήνας που έκανε το «Karate Kid» να ξεχωρίσει από τις υπόλοιπες ταινίες καράτε της εποχής εκείνης, εξακολουθεί να υπάρχει και να οδηγεί τους χαρακτήρες αλλά και την πλοκή της καινούργιας σεζόν. Μέσα από το καράτε τους γνωρίζουμε καλύτερα, μαθαίνουμε για τα κίνητρά τους, τους στόχους τους, αλλά μαζί με αυτά, μαθαίνουμε και για τους φόβους και τις ανασφάλειές τους. Η 4η σεζόν, για μερικές στιγμές γίνεται λιγάκι πιο σκοτεινή και άγρια από τις προηγούμενες, προσπαθώντας να εμβαθύνει περισσότερο στην ψυχοσύνθεση ορισμένων χαρακτήρων, χωρίς βέβαια να χάνει την κωμική της πλευρά.

Νομίζω ότι η επιτυχία των σεναριογράφων της σειράς είναι πως μέσα από αυτό το έξυπνο γράψιμο, κατάφεραν να δημιουργήσουν ενδιαφέροντες, πολυδιάστατους χαρακτήρες, συχνά αντιφατικούς που δεν μπορείς να τους κατατάξεις εύκολα σε καλούς ή κακούς. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μας τοποθετούν ως θεατές σε μία κατάσταση τέτοια που δεν μπορούμε πραγματικά να κατηγορήσουμε κάποιον για τις πράξεις του, διότι στις επόμενες σκηνές -δεν θα δικαιολογήσουν- θα εξηγήσουν τα κίνητρα πίσω από μία λανθασμένη ή ακραία συμπεριφορά ή θα μας δείξουν την δική τους οπτική των πραγμάτων και τελικά τον λόγο που αντέδρασαν όπως αντέδρασαν. Αυτή η γκρίζα απόχρωση που έχουν αποκτήσει όλοι οι χαρακτήρες της σειράς, είναι σίγουρα ένα σημαντικότατο επίτευγμα.

Παρ' όλα αυτά, κάποιες αδυναμίες από τις προηγούμενες σεζόν συνεχίζουν να υπάρχουν, όπως για παράδειγμα η απουσία έντασης στις σκηνές μάχης, ή η επαναλαμβανόμενη διαφωνία των Lawrence – LaRusso, περί επίθεσης και άμυνας, η οποία σε στιγμές νιώθεις ότι κάπως τραβάει περισσότερο απ' όσο χρειάζεται. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτή η διαφωνία φιλοσοφίας είναι ο πυρήνας της σειράς, απλά, ίσως θα έπρεπε να την διαχειριστούν κάπως πιο διακριτικά. Επίσης, ένα στοιχείο το οποίο θα μπορούσε να λειτουργήσει αρνητικά είναι η παρουσία των πολλών και διαφορετικών χαρακτήρων, αλλά και των ιστοριών τους που πρέπει εμείς ως θεατές να ακολουθήσουμε.

Κάτι τέτοιο, όμως, δε συμβαίνει, παρόλο τον κίνδυνο να χαθούμε μέσα στα αμέτρητα storylines, όλοι αυτοί οι χαρακτήρες καταφέρνουν με έναν παράδοξο τρόπο (κυρίως αν σκεφτείτε ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε επεισόδια χρονικής διάρκειας 20-30 λεπτών) να συνυπάρξουν μεταξύ τους όχι μόνο αποτελεσματικά, αλλά και να αναπτύξουν έναν ειλικρινή συναισθηματικό κόσμο που θα μας οδηγήσει εμάς ως θεατές στην πλήρη εμπλοκή με το δράμα τους. Φυσικά, όπως ανέφερα πιο πάνω, όλα αυτά διαδραματίζονται με απόλυτη ισορροπία μεταξύ δράματος και κωμωδίας.

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι, πέρα από τον απέραντο σεβασμό που έδειξαν στην κληρονομιά του κινηματογραφικού franchise, αλλά και στο πνεύμα του Mr. Miyagi -το οποίο κάνει την εμφάνιση του συχνά-πυκνά είτε μέσω flashbacks, είτε μέσω παλιών του αποφθεγμάτων, προκαλώντας συγκίνηση και ρίγος- η μεγαλύτερη επιτυχία των showrunners, θεωρώ ότι είναι ο τρόπος που εκμεταλλεύτηκαν τον παράγοντα νοσταλγία, και το πως κατάφεραν να αξιοποιήσουν το πρωταρχικό υλικό ώστε να υπηρετήσει τους χαρακτήρες και την ιστορία της σειράς, ο έξυπνος αυτός χειρισμός αποδεικνύει ότι το «Cobra Kai», έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης στο σύμπαν του «Karate Kid».