Το Squid Game είναι η απάνθρωπα άρρωστη σειρά του Netflix | Review

Ποιος θα το περίμενε ότι από το πουθενά και από μια νοτιοκορεάτικη παραγωγή θα έβγαινε το επόμενο σόου-φαινόμενο του Netflix; Όπως και να το δεις είναι αναπάντεχος ο ντόρος γύρω από το Squid Game ("Το Παιχνίδι του Καλαμαριού") και ομολογώ πως ξεκίνησα να το παρακολουθώ  μόλις πήρε τα πάνω του στα trendings του Netflix. Βλέπετε, τα trending του Netflix δεν αποτελούν και την πιο σταθερή ένδειξη ότι μια σειρά θα είναι απαραίτητα ποιοτική ή καλή. Για αυτό ήμουν πολύ επιφυλακτικός μπαίνοντας στη σειρά και η αλήθεια είναι πως ο ρυθμός του δε σε προϊδεάζει για τα όσα θα ακολουθήσουν. Το concept του είναι άκρως ενδιαφέρον και ο εγκέφαλος του δημιουργού, σκηνοθέτη και σεναριογράφου της σειράς, Hwang Dong-hyuk παράείναι αρρωστημένος.

Θα μπορούσα να περιγράψω σε κάποιον που θέλει να το δει σαν το «παιδί» των "Battle Royale", "Saw" και "The Hunger Games" με μια ανθρωποκεντρική κορεατική ματιά, που έχει σαφώς τις ρίζες της στην κουλτούρα τους αλλά και την παιδική αθωότητα και δίψα για παιχνίδι. Η σειρά εξετάζει πως, ένα φαινομενικά αγνό concept όπως αυτό των παιχνιδιών που παίζαμε μικροί στις αλάνες (αλήθεια, θυμάστε εκείνες τις εποχές; ), μπορεί να μετατραπεί σε ένα εργαλείο μόχλευσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, των ηθικών και αξιών ενός ατόμου με σκοπό να κερδίσει ένα χρηματικό έπαθλο. 

Η ιστορία ξεκινάει με τον Gi-hoon, έναν παρατημένο από τη ζωή τζογαδόρο που προσπαθεί να τα βγάλει με το ζόρι πέρα και να φέρει ψωμί στη κόρη του, ενώ ζει ταυτόχρονα με την μητέρα του. Όντας καταχρεωμένος και χωρίς καμία διέξοδο στα προβλήματά του εμφανίζεται ως από μηχανής θεός ένας άνδρας που του δίνει μια κάρτα με έναν αριθμό. Αυτός αποτελεί και μια πρόσκληση σε ένα πέρα για πέρα αληθινό battle royale παιχνίδι με άλλους 456 υποψήφιους, οι οποίοι επίσης είναι καταχρεωμένοι στην πλειοψηφία τους όχι και τα καλύτερα παιδιά εκεί έξω. Χωρίς να τους δίνεται η παραμικρή πληροφορία για το τι ακολουθεί τους ενημερώνουν πως κάθε φορά που ένας παίκτης θα χάνει, αυτομάτως θα προστίθενται 100 εκ. γουόν στον κουμπαρά. Εν ολίγοις το συνολικό έπαθλο φτάνει τα 45.6 δις γουόν (ή περίπου €33 εκ.) εάν καταφέρει να νικήσει και να παραμείνει…ζωντανός αφού η ήττα εδώ ισοδυναμεί με θάνατο ή ακαριαία εκτέλεση.

Και πιστέψτε με όταν σας λέω πως δεν είστε έτοιμοι για την μισανθρωπιστική βία που φτύνει συνεχώς το «Παιχνίδι του Καλαμαριού» αλλά και για την κυνικότητα με την οποία πολλοί από τους συμμετέχοντες αντιμετωπίζουν ακραίες καταστάσεις.

Είναι πράγματι η σειρά που εξερευνά με απλουστευμένο και χωρίς φλυαρίες τρόπο τον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου σε βάθος. Τον δοκιμάζει σε καταστάσεις που θα πρέπει αν συμπεριφερθεί σαν αγρίμι όμως ταυτόχρονα θα μπορέσει να συγκρατηθεί απέναντι στα ζωώδη του ένστικτα;

Πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ένας άνθρωπος που τα έχει χάσει όλα, τόσο υλικά όσο και συναισθηματικά αρκεί να του δοθεί μια ευκαιρία να ανακάμψει, ακόμη κι αν δεν είναι αυτή που πραγματικά του χρησιμεύει; Αυτό είναι ένα από τα ερωτήματα που πλανόνται καθόλη την διάρκεια των απολαυστικότατων 9 επεισοδίων του Squid Game, του οποίου η αρρωστημένη φύση ξεδιπλώνεται πραγματικά περίτεχνα και με σωστό ρυθμό.

Σεναριακά απλώνει τους βασικούς 7 χαρακτήρες του στα πρώτα 4 επεισόδια και από εκεί και μετά που ο κλοιός γύρω τους αρχίζει και κλείνει θανάσιμα (κυριολεκτικά) αρχίζουν να φαίνονται ποιος έχει τα κότσια να το φέρει εις πέρας, ποιος ακόμα διατηρεί την ανθρωπιά μέσα του και ποιος την έχασε στην πορεία ή δεν την είχε και ποτέ.

Τελικά, όλα τα πιόνια καταλήγουν στη θέση τους και δεν υπάρχουν ατέλειες σεναριακές ή μεγάλες απορίες μέχρι το φινάλε του, το οποίο θα σας αφήσει με το στόμα ανοιχτό με τις ανατροπές του. Ομολογώ πως είχα καιρό να φάω…mindf**k από σενάριο και το Squid Game μου το σέρβιρε.

Από τις λίγες φορές, λοιπόν, που μια σειρά κρίνεται αντάξια του hype της, ειδικά μέσα στον ωκεανό μετριότητας που -κακά τα ψέματα- κυριαρχεί στον κατάλογο του Netflix.  Είναι όλοι οι τομείς του που πραγματικά δεν έχουν ψεγάδι.

Από τις εκρηκτικές, ζεστές και άκρως συγκινητικές ερμηνείες του κάθε μέλους του cast μέχρι και στο επίπεδο της παραγωγής σε σκηνικά και ενδυματολογία, όλα έχουν προσεχθεί από τους Κορεάτες για να συνθέσουν ένα οπτικά γνώριμο προϊόν όπως με τις κόκκινες στολές (που το Netflix μετά το La Casa De Papel μάλλον έχει κάποιο φετίχ) και τις videogame πίστες σε πραγματική κλίμακα που θυμίζουν αντίστοιχα ριάλιτι (διόλου τυχαία). Η προσοχή στη λεπτομέρεια -εκεί που κρύβεται και ο διάβολος λένε- είναι στα ατού του Squid Game και θα το διαπιστώσετε.

Εν τέλει το Squid Game σερβίρει ένα ψυχικά άρρωστο ποτραίτο του ανθρώπινου ψυχισμού μέσα από το «παιδικό» και αθώωο πρίσωμα ενός παιχνιδιού. Δεν είναι απλά μια σειρά αλλά ένα παιχνίδι μυαλού για γερά στομάχια μεν αλλά που αξίζει να μείνετε μέχρι το τέλος δε.