Minari Review - H ελπίδα φυτρώνει και στα πιο απίθανα μέρη

Το ρετρό αισθητικής, κοινωνικό δράμα Minari του Κορεάτη δημιουργού Lee Isaac Chung συνιστά μία ιδιαίτερη, συγκινητική και γεμάτη ζεστασιά ωδή στην οικογένεια, την ελπίδα, την επιμονή και την αφοσίωση, με τον Steven Yeun (Burning, The Walking Dead) να ηγείται του cast ενώ υποκριτικά τον πλαισιώνουν οι Yeri Han, Alan S. Kim, Noel Cho και η βραβευμένη πια με Όσκαρ Β’ Καλύτερου Γυναικείου Ρόλου, Yuh-Jung Youn.

Παίζουν επίσης οι: Darryl Cox, Esther Moon, Ben Hall, Eric Starkey, Will Patton, ο Jacob M Wade, James Carroll, Jenny Phagan και η Tina Parker.

Η υπόθεση εστιάζει σε μία τετραμελή οικογένεια από τη Νότια Κορέα, που μετακομίζει σε μία αγροτική περιοχή στο Arkansas των Η.Π.Α. κατά τη δεκαετία του 1980. Καθώς προσπαθούν να προσαρμοστούν όλοι στα νέα δεδομένα και να τα βγάλουν πέρα, διαπιστώνουν ότι εντός της οικογενειακής τους εστίας που είναι τελείως διαφορετική απ’ ό,τι περίμεναν, πλέον οι ισορροπίες μεταξύ τους θα δοκιμαστούν ειδικά μετά την άφιξη της ιδιόρρυθμης, αυθόρμητης και πολύ τρυφερής γιαγιάς τους. Οι δυναμικές των σχέσεών τους παρουσιάζουν διάφορες διακυμάνσεις αφού δύσκολες καταστάσεις κάνουν την παραπάνω φαμίλια να αναλογιστεί το μέλλον της και να συνειδητοποιήσει τι σημαίνει σπιτικό και τί είναι στην πραγματικότητα αυτό που τους ενώνει, δίνοντάς τους δύναμη.

Η εν λόγω ιστορία, εν μέρει αλληγορική διαθέτει έναν γλυκόπικρο, μελαγχολικό τόνο που σε ελκύει από την πρώτη στιγμή. Το κινηματογραφικό αυτό εγχείρημα δίνει προσοχή στη λεπτομέρεια. Αποτελεί μία πιο αισθαντική, νοσταλγική προσέγγιση και διαφορετική ανάγνωση του αμερικανικού ονείρου που αποδίδεται μέσα από την ξεχωριστή οπτική των μελών μίας οικογένειας που παλεύει με επιμονή και υπομονή να βρει τα πατήματά της.

Το project αυτό μετρημένο, χωρίς να «φαλτσάρει» συναισθηματικά με μελοδραματικές υπερβολές και εξάρσεις, υπογραμμίζει λιτά και περιεκτικά ότι το κονίαμα για ένα ουσιαστικό δέσιμο είναι η αγάπη, η ανιδιοτέλεια, η συμπόνια, η συγχώρεση, η αποφασιστικότητα να υπερασπίζεται κάποιος αυτούς για τους οποίους νοιάζεται στ’ αλήθεια, η ικανότητά του να αναγνωρίζει τα όρια των δυνατοτήτων του και να επιτρέπει στον εαυτό του τόσο το δικαίωμα στο να οραματιστεί, να τολμήσει, όσο και το να ανασυνταχθεί ή να ζητήσει μία δεύτερη ευκαιρία αν κάτι δεν πάει όπως το σχεδίασε.

Αδιάκοπος, ρεαλιστικός και σχεδόν φωτογραφικά πιστός παραμένει ο καθημερινός αγώνας και ο ευσεβής πόθος για κάτι καλύτερο. Ο θεατής βλέπει δύο γονείς που πασχίζουν να εξασφαλίσουν τα μέγιστα για τα παιδιά τους. Η σύμπτωση, η μάχη ενάντια στον χρόνο και ο αστάθμητος παράγοντας εξακολουθούν να παρεμβαίνουν κάθε τόσο και να ρυθμίζουν τις συνιστώσες στον βίο των κύριων δρώντων.

Όνειρα, ενστικτώδεις προσδοκίες και πραγματικότητα εναλλάσσονται σε ένα ατμοσφαιρικό θέαμα που το διακρίνει η αυθεντικότητα. Δράμα, χιούμορ, πόνος, ανακούφιση, απογοήτευση, δικαίωση, λύπη και χαρά συμπληρώνουν αρμονικά το ένα το άλλο, με την αμοιβαία και ειλικρινή κατανόηση, την αλληλεγγύη να καλλιεργούνται σταδιακά και να βρίσκουν γόνιμο έδαφος.

Η νικήτρια του Χρυσού Αγαλματιδίου, Yuh-Jung Youn υποδύεται μία πολύ συμπαθητική φυσιογνωμία, αυτή της γιαγιάς. Πρόκειται για έναν χαρακτήρα με τσαγανό, στοργή και με περίεργα ωραία ιδιοσυγκρασία. Είναι μία ηλικιωμένη απλοϊκή γυναίκα που έχει νεύρο, κάτι το πηγαία αναζωογονητικό και αισιόδοξο, σχεδόν σκανταλιάρικα παιδικό καμιά φορά.

Στο στοχαστικό και συγκινητικό Minari θα δεις την ελπίδα να φύεται και να ξεπετιέται θαλερή εκεί που δεν το περιμένεις μέσα από εικόνες με λυρισμό, ζωντανά χρώματα, ηλιόλουστα τοπία και ζεστά χαμόγελα να ανθίζουν στην εμψυχωτική  προοπτική του να προσπαθήσεις ξανά, για κάτι πιο γερό. Να δεις κατάματα το ρίσκο, και αν αποτύχεις να δοκιμάσεις να αναγεννηθείς από τις στάχτες σου.