WandaVision Review – H πιο ισχυρή Avenger αναδύεται από τη "Ζώνη του Λυκόφωτος"

Στις εντυπώσεις μου για τα πρώτα επεισόδια του WandaVision ομολογώ ότι βρέθηκα προ εκπλήξεως από την πειραματική αφηγηματική φόρμουλα που δοκίμασε η Marvel Studios σε αυτό το πρώτο βήμα στο Phase 4 του MCU. Σίγουρα ήταν ένας αισιόδοξος οιωνός πως δεν επαναπαύεται στο ελάχιστο και σίγουρα δεν είναι διατεθειμένη να ακούσει τη fanbase αλλά να κάνει το δικό της. Το ταξίδι των χαρακτήρων της Elizabeth Olsen και του Paul Bettany προδιαγραφόταν πως δε θα τελείωνε τόσο μπηγμένο στις εκρήξεις, τη δράση και γενικά όλα τα κλασικά «superhero” συστατικά, αλλά σε κάτι πιο εσωτερικό, πιο εξανθρωπισμένο και συναισθηματικό.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ SPOILERS ΓΙΑ ΤΟ ΦΙΝΑΛΕ

 Η Wanda άλλωστε από μικρό κορίτσι ένιωσε τι θα πει απώλεια και όλη της τη ζωή έζησε σε μια λούπα θλίψης, κάνοντας συνεχώς απόπειρες για να σπάσει αυτόν τον κύκλο. Μετά και την ολοκληρωτική απώλεια που έζησε με τον «χαμό» του Vision βρίσκει έναν τρόπο να ξεχαστεί, αλλά όχι και να έρθει αντιμέτωπη με το πρόβλημα. Δημιουργεί, λοιπόν, χάρη στις πανίσχυρες μαγικές δυνάμεις της ένα «μαγικό κάστρο» σε μια πόλη στον New Jersey ονόματι Westview -σαν μια ακόμη Disney πριγκίπισσα- το οποίο βασίζεται σε παιδικές αναμνήσεις και βιώματά της.

Αν αναρωτιόσασταν γιατί βλέπαμε την ιστορία να ξετυλίγεται μέσα από sitcom σειρές ήταν γιατί η μικρή Wanda και ο αδερφός της Pietro τις παρακολουθούσαν μαζί με τους γονείς τους, ώστε να τους προστατεύουν από την θλιβερή πραγματικότητα του πολέμου που βίωναν στη Sokovia. Το υποσυνείδητό της, λοιπόν, άνοιξε τη συχνότητα του “WandaVision” (αντί να βλέπουμε…television) και έτσι ο παράξενος και κάπως μη εμπορικός τίτλος του σόου απέκτησε απολύτως νόημα, μέσα στην όλη meta φυσιολογία του.

Μέχρι το 7^ο επεισόδιο αυτή η meta φόρμουλα ενός σόου μέσα σε ένα σόου, μέσα σε ένα σόου -γιατί μη ξεχνάμε και τους πράκτορες της S.W.O.R.D που παρακολουθούν όσα κάνει η Wanda εντός του Hex, κρατάει αυτή την μοναδικότητά του. Θα έλεγα ψέμματα εάν έλεγα πως δεν μου έφερε ένα χαμόγελο το intro του επεισοδίου που έμοιαζε με το «Malcolm in the Middle” ή στην παραλλαγή του intro του «Office” και την Olsen να εκμυστηρεύεται στην κάμερα τα όσα σκέφτεται. Επιλέγει όμως να σπάσει αυτή την παραξενιά που με τόσο μεράκι έχτισε για να μας μεταφέρει σε ένα τυπικό και χιλιοειπωμένο showdown μεταξύ καλού και κακού, που εν τέλει σεναριακά ήταν ένα αδύναμο ξετύλιγμα του κουβαριού. Είχε απλά περιέργεια να μάθει πως αντλούσε όλη αυτή την χαοτική μαγική δύναμη. ΟΚ, μεγαλομανή και διψασμένη για δύναμη villain «Νο. Έχασα το μέτρημα» που έφυγες άκλαφτη και εσύ.

Και δεν λέω ότι δεν είχαμε υποπτευθεί το «Agatha All Along” που έδεσε φοβερά η μιούζικαλ αποκάλυψη της villain του σόου -πάλι το ίντερνετ εδώ είχε μεριμνήσει να δέσει τα κομμάτια του παζλ. Ήταν όμως κάτι το μοναδικό, ξεχωριστό και εντελώς πειραματικό και μέσα στα τελευταία δύο επεισόδια μετατράπηκε σε μια κλασική Marvel μπλοκμπαστεριά, σα να υποπτευόταν ότι οι θεατές μπορεί να ξενέρωναν με την προσέγγισή του σε όλη τη σεζόν και έπρεπε να χώσει με “plan b” επικές μάχες και κινηματογραφικά εφέ σαν ηρεμιστικό χάπι. Έλα που όμως τελικά οι fans αρέστηκαν στο διαφορετικό; Και αυτό γιατί η εκτέλεσή του πήγαινε ρολόι και το πέπλο μυστηρίου είχε φορεθεί τόσο μα τόσο κομψά σε συνάρτηση με αυτό που ήθελε να πει. Επίσης, θεωρώ κακή εκμετάλλευση την παρουσία του Evan Peters ως «γιαλαντζί» Quicksilver/Pietro Maximoff του οποίου ο ρόλος αποκαλύφθηκε πως ήταν ένα πολύ φθηνό αστείο (Ralph Bohner, αλήθεια τώρα; ), όχι μόνο για το hype που δημιουργήθηκε αλλά και για το ότι δεν σεβάστηκε ούτε τον χαρακτήρα έτσι.

Στα άκρως απολαυστικά σημεία του φινάλε ήταν φυσικά η τελική μεταμόρφωση σε Scarlet Witch και το ότι ο Vision συνεχίζει να υφίσταται απλά με διαφορετικό σώμα, ήταν μια τροπή που δεν τη περίμενα. Αν και ο πραγματικός, αυτός που η Wanda αγάπησε ολάκερα εξαφανίστηκε μαζί με το μαγικό κάστρο του Hex. 

Δε θα ήθελα να κρίνω τη σειρά ως προς τις προσδοκίες που έχτισε αλλά δεν μπορώ να κρύψω τα συναισθήματά μου ως προς το κομμάτι αυτό. Τουλάχιστον, θα έπρεπε να υπάρχει ένα λουρί στο επικοινωνιακό κομμάτι της Marvel Studios, ούτως ώστε να μην υπάρχουν μεγάλες δηλώσεις τύπου «θα δείτε cameo επιπέδου Luke Skywalker” στο φινάλε. Είναι λογικό να υπάρξουν αρνητικές αντιδράσεις όταν χτίζεις τέτοιες προσδοκίες σε fans και δεν τις φέρνεις στο τραπέζι.

Ήταν πολύ μικρότερο το γενικότερο πλαίσιο του WandaVision εν τέλει για να χωρέσει έναν Benedict Cumberbatch ως Doctor Strange, χωρίς αυτό να είναι αρνητικό σαφώς. Απλώς μελλοντικά θα πρέπει να αποφεύγονται τέτοιες δηλώσεις. Τουλάχιστον η σύνδεση στην δεύτερη post credit σκηνή με το “Doctor Strange in the Multiverse of Madness” θύμισε το MCU που λατρέψαμε και μας έλειψε η αναμονή αυτών των σκηνών στις σκοτεινές αίθουσες κρατώντας τα popcorn.

Στο δια ταύτα το WandaVision ήταν το κάτι πραγματικά πρωτοποριακό στο μεγαλύτερο μέρος του πάντα μιλώντας για τα στενά όρια του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel και του genre γενικότερα, προσφέροντας ένα παράξενο τριπάκι, με ένα φινάλε που δυστυχώς δεν το προσγείωσε ομαλά. Θα είναι κρίμα στο μέλλον των Disney Plus σειρών της Marvel να μην δούμε περισσότερους τέτοιους πειραματισμούς, οι οποίοι όμως θα διεκπεραιώνονται μέχρι τέλους και όχι να δειλιάζουν στο τελευταίο λεπτό.

Βρείτε τη σειρά στο IMDB