Train to Busan 2: Peninsula Review - Ο κορεατικός τρόμος επιστρέφει δριμύτερος

Κατά καιρούς τόσο η μικρή όσο και η μεγάλη οθόνη έχει δείξει μεγάλο ενδιαφέρον να εξερευνήσει μέσα από διάφορες παραγωγές το σενάριο ενός δυσοίωνα φουτουριστικού κόσμου με ζόμπι, με το Εξπρές των Ζωντανών Νεκρών (2016) του Yeon Sang-ho να ανοίγει αριστοτεχνικά ένα δικό του θεαματικό κεφάλαιο στο αντίστοιχο είδος, ενώ ταυτόχρονα δημιούργησε ένα δυνατό fanbase το οποίο ξεκίνησε να θρέφει προσδοκίες και για συνέχεια που δεν είναι άλλη από το φετινό Train to Busan: Peninsula.

Ωστόσο, η πρωτότυπη συγκλονιστική αφήγηση που κατόρθωσε να εγκαινιάσει το ξεχωριστό αυτό σύμπαν του Yeon Sang-ho, έθεσε πολύ υψηλά τον πήχη για το sequel που επρόκειτο να την διαδεχθεί. Έτσι, λοιπόν, το φρέσκο νοτιοκορεάτικο θρίλερ τρόμου Peninsula αντιμετώπισε εκ προοιμίου ως βασική του πρόκληση αν όχι να ξεπεράσει, τουλάχιστον να ανταποκριθεί στα στάνταρ που διαμόρφωσε η πρώτη κινηματογραφική δουλειά, κάτι που δυστυχώς μάλλον δεν επαληθεύτηκε.

Ο σκηνοθέτης που επιμελήθηκε το αρχικό φιλμ, εδώ πια επέλεξε να μας διηγηθεί τα συνταρακτικά συμβάντα που ακολούθησαν ύστερα από την συγκεκριμένη ιστορία με τους ζωντανούς-νεκρούς, και ειδικότερα διάλεξε να τοποθετήσει χρονικά την υπόθεση τέσσερα χρόνια αργότερα.

Ο Νοτιοκορεάτης δημιουργός είχε δηλώσει παλιότερα σε συνέντευξή του στο ScreenDaily για την νέα του αυτήν απόπειρα: «Πρόκειται για μία προέκταση του ‘Train To Busan’ αφού ο ιός έχει εξαπλωθεί απ’ άκρη σ’ άκρη της Κορέας, μόνο που οι χαρακτήρες δεν θα είναι οι ίδιοι. Μοιράζεται την ίδια κοσμοθεωρία και συνιστά ένα φιλμ δράσης με ζόμπι, το οποίο έχει να κάνει με την επαύριο των όσων συνέβησαν στο ‘Train To Busan’ πάνω στην χερσόνησο».

Στο επίκεντρο λοιπόν, της πλοκής βρίσκεται πλέον ένας πρώην στρατιώτης ο οποίος συμμετέχει μαζί με μερικούς άλλους σε μία άκρως παράτολμη αποστολή, την ανάκτηση ενός φορτηγού γεμάτου χρήματα σε μία τελείως αφιλόξενη περιοχή στην απαγορευμένη και ερημωμένη πια έκταση της κορεατικής χερσονήσου όπου τώρα κατακλύζεται από ζόμπι, ενώ καραδοκούν αθέατοι εχθροί και πολλές ακόμη ασύμμετρες απειλές.

Το Peninsula είχε την φιλοδοξία να μας προσφέρει μία ακόμη απρόβλεπτη δυστοπική διαδρομή με αιμοδιψή πλάσματα, όμως το ζήτημα είναι ότι κατέφυγε σε αρκετά κοινότοπα μοτίβα δράσης, φοβούμενο να ξεφύγει από την ασφάλεια των δοκιμασμένων συνταγών, με το τελικό αποτέλεσμα να δείχνει ότι στερείται κατά πολύ της ευρηματικότητας και του ανατρεπτικού χαρακτήρα του πρώτου project.

Σε πολλές φάσεις, δεν είναι δύσκολο ο θεατής να διαβλέψει τι έπεται παρακάτω, ώστε συχνά να καθίσταται αρκετά προβλέψιμη η έκβαση που λαμβάνει η εξιστόρηση. Επίσης, θα μπορούσε να γίνει μία καλύτερη διαχείριση όσον αφορά στη διάρκεια της ταινίας εφόσον κατά διαστήματα κάποια γεγονότα που μεσολαβούν δεν συνεισφέρουν ουσιαστικά στην εξέλιξη του έργου, και άρα θα ήταν προτιμότερο να παραλειφθούν, κάτι που φυσικά δεν θα επηρέαζε αρνητικά το όλο εγχείρημα.

Αυτό που οπωσδήποτε παρατηρεί κανείς είναι ότι υπήρξε υπέρμετρη έμφαση στο action στοιχείο αλλά με έναν πιο εντυπωσιοθηρικό και εύπεπτο τρόπο. Ναι μεν οι ρυθμοί είναι ασθματικά γρήγοροι αλλά συγχρόνως με αυτό τα ερεθίσματα που παρέχονται να εμβαθύνει ο δέκτης λίγο περισσότερο στους ήρωες είναι πολύ λιγότερα σε σύγκριση με την πρώτη ταινία όπου σε αυτό το τελευταίο είχε δοθεί σημαντική βαρύτητα και άρα μία πιο προσεγμένη δραματική, ανθρωποκεντρική προσέγγιση.

Οι ηθοποιοί καταβάλλουν φιλότιμη προσπάθεια να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κοινού μέσα από τις ερμηνείες τους αλλά το θέμα είναι ότι το concept δεν βοηθάει ιδιαίτερα να σου μείνουν οι φιγούρες τους κάτι που έρχεται πάλι σε πλήρη αντίθεση με το τι ίσχυσε στην αρχική horror μυθοπλασία.

Το Peninsula επιχείρησε να φορτσάρει και να μας κλείσει θέση σε ένα δεύτερο δρομολόγιο μεταποκαλυπτικού τρόμου μετά το Train to Busan, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται εκ των πραγμάτων το Εξπρές των Ζωντανών Νεκρών το αφήνει άνετα κατά πολύ πίσω του!

Βρείτε την ταινία στο IMDB