Ant-Man and The Wasp Movie Review

Στέλλα Παπασαραφιανού

Η συνέχεια της action περιπέτειας του “Ανθρώπου-Μυρμήγκι” κινείται σε ανέμελους ρυθμούς τύπου «αγάπη μου, συρρίκνωσα τα παιδιά» και το διασκεδάζει ολοφάνερα. Τρία χρόνια έπειτα από την πρώτη κινηματογραφική αφήγηση των κατορθωμάτων του Ant-Man, και δύο μόλις χρόνια μετά τα όσα συνέβησαν στο Captain America: Civil War, η παραπάνω μορφή, ένας από τους πιο συμπαθείς υπερήρωες της Marvel, επανέρχεται δριμύτερος με το Ant-Man & the Wasp. Πρόκειται για ένα γουστόζικο sequel, το οποίο συνδυάζει αρκετά σουρεάλ και απενοχοποιημένα γκαφατζίδικα σκηνικά που ναι μεν ορισμένες φορές δείχνουν το μπόι τους, άλλες πάλι όμως καταλήγουν να περνούν σχεδόν απαρατήρητα.

Στο καινούργιο αυτό φιλμ, ο Peyton Reed κάθισε και πάλι στην καρέκλα του σκηνοθέτη, προσθέτοντας ένα ακόμη κεφάλαιο στην ιστορία αυτού του μικρού στο μάτι αλλά εν τέλει ικανού χαρακτήρα που μπλέκει σε νέες φασαρίες ακόμη και όταν υποτίθεται ότι βρίσκεται σε κατ’ οίκον περιορισμό. Ο Scott Lang (Paul Rudd ) λοιπόν, έχοντας καταφέρει να αποφύγει την φυλακή, είναι αναγκασμένος επί μία διετία να παραμένει έγκλειστος μέσα στο σπίτι του υπό την διαρκή επίβλεψη πρακτόρων του FBI, έχοντας ως μία ανάσα ανακούφισης τις επισκέψεις της αξιαγάπητης κόρης του, Cassie (Abby Ryder Fortson). Ένα ανεξήγητο όραμα ωστόσο, που αφορά την Janet van Dyne (Michelle Pfeiffer), την χαμένη μητέρα της Hope /Wasp (Evangeline Lilly) και σύζυγο του δόκτορα Hank Pym (Michael Douglas), θα πυροδοτήσει την όρεξή του να μπει και πάλι στην ενεργό δράση.

Ο Scott θα επικοινωνήσει ξανά μαζί τους παρά την ψυχρή στάση που κρατούσαν απέναντί του μέχρι πρότινος, και θα συνεργαστούν για ακόμη μία φορά ώστε να επαναφέρουν την γυναίκα του επιστήμονα από την υποατομική πραγματικότητα στον κανονικό κόσμο, χωρίς εντούτοις κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι είναι και παιχνιδάκι! Στην πορεία της προσπάθειάς τους αυτής έχουν να αντιμετωπίσουν διάφορα εμπόδια και έναν πολύ δυνατό εχθρό που δεν θα σταματήσει σε τίποτα προκειμένου να εκπληρώσει τον δικό του στόχο.

Εδώ οι νόμοι της φυσικής μοιάζουν να μεταβάλλονται σε ανύποπτο χρόνο σε μία περιπέτεια που απευθύνεται και στην οικογένεια, ενώ θυμίζει έντονα ένα συνεχές κυνηγητό και μία χαβαλεδίστικη αταξία όπου πάντα υπάρχει χώρος και για κάτι άλλο το οποίο μπορεί να πάει στραβά. Την συγκεκριμένη γραμμή εξακολουθεί να υπηρετεί η ομάδα των σεναριογράφων Chris McKenna, Erik Sommers, Andrew Barrer, Gabriel Ferrari αλλά και ο πρωταγωνιστής της ταινίας καθώς και ο ίδιος συμμετείχε ως προς την δόμηση της υπόθεσης. Η χρονική διάρκεια του έργου βεβαία θα μπορούσε να είναι και πιο σύντομη αν ορισμένα περιστατικά εξελίσσονταν με λίγο πιο γοργό τρόπο.

Η ευχάριστη νότα που δίνουν οι ήχοι του Christophe Beck, και η επιμέλεια της φωτογραφίας από τον Dante Spinotti συμβάλλουν θετικά στο τελικό αποτέλεσμα, ενώ η CGI επεξεργασία ορισμένων φιγούρων ενδεχομένως να εγείρει και κάποιες ενστάσεις. Οι ερμηνείες του βασικού cast δεν απογοητεύουν, όπως και των υπόλοιπων προσώπων που συναπαρτίζουν το επιτελείο των ηθοποιών, δηλαδή των: Michael Peña, Walton Goggins, Bobby Cannavale, Judy Greer, Tip "T.I." Harris, David Dastmalchian, Hannah John-Kamen, Abby Ryder Fortson, Randall Park, και Laurence Fishburne.

Τα επεισόδια που εκτυλίσσονται στο πανί της μεγάλης οθόνης ως έναν βαθμό διασκεδάζουν τον θεατή με την ανάλαφρη και εν κινήσει αύρα τους και τις θαυμαστές εναλλαγές των φυσικών διαστάσεων των πραγμάτων, χωρίς παρόλαυτα να σε κάνουν να αναφωνήσεις από ξέφρενο ενθουσιασμό όσον αφορά τις μετρημένες δόσεις σασπένς που εμπεριέχουν. Η post credit σκηνή που ακολουθεί μετά το φινάλε, καθιστά πολύ ταιριαστή τη σύνδεση του όλου project με το σύμπαν της Marvel και μάλιστα με αρκετά ευφάνταστο ύφος.

Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι αν και στο Ant-Man & the Wasp δεν υπάρχουν guest-εμφανίσεις από τους «Εκδικητές», συντρόφους του Ant-Man, η εν λόγω μυθοπλασία δείχνει να στηρίζεται στις δικές της δυνάμεις με έναν καλοσυνάτο, μα κάπως αδέξιο σωτήρα που έχει αναλάβει τόσο τον ρόλο του πατέρα όσο και του ήρωα, πετυχαίνοντας άλλοτε με ευρηματικότητα και άλλοτε από καθαρή τύχη να χωρέσει και τα δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη, απλά με λίγο πιο ατσούμπαλο στυλ απ’ ότι συνηθίζει το κατά τ’ άλλα ατσαλάκωτο σινάφι του.

Αντώνης Παυλίδης

Το Ant-Man and the Wasp αποτελεί το δεύτερο μέρος του ομώνυμου ήρωα της Marvel γνωστού ως Scott Lang. Μετά το Captain America: Civil War, ο Lang βιώνει τις συνέπειες των επιλογών του τόσο ως υπερήρωας Ant-Man όσο και ως πατέρας. Καθώς αγωνίζεται να ισορροπήσει την κανονική του ζωή με τις ευθύνες του ως Ant-Man, θα βρει στο διάβα του την Hope van Dyne και τον Dr. Hank Pym σε μια νέα επείγουσα αποστολή. Ο Scott πρέπει για άλλη μια φορά να βάλει το κοστούμι του Ant-Man και να μάθει να πολεμά μαζί με την The Wasp, καθώς η ομάδα θα συνεργαστεί ώστε να αποκαλύψει τα μυστικά του παρελθόντος.

Όταν το πρώτο Ant-Man κυκλοφόρησε το 2015, οι προσδοκίες των περισσότερων δεν ήταν υψηλές, αλλά ο σκηνοθέτης Peyton Reed μας έδωσε μια ευχάριστη υπερηρωική περιπέτεια. Όπως και ο προκάτοχος του, το Ant-Man and the Wasp αποτελεί μία διασκεδαστική ταινία με αρκετές σκηνές δράσης και εξαιρετικά ειδικά εφέ. Καταφέρνει με μεγάλη ευκολία να διατηρήσει το κλίμα και την γοητεία της πρώτης ταινίας αλλά και να την επεκτείνει περισσότερο με διάφορους τρόπους. Επίσης, οι χαρακτήρες έχουν ακόμα καλύτερη χημεία από πριν με αποτέλεσμα να έχουμε πιο αστείες ατάκες χωρίς να λείπουν βέβαια και κάποιες συγκινητικές στιγμές ανάμεσα τους όσο η ιστορία ξεδιπλώνεται. 

Στην θέση του σκηνοθέτη βρίσκεται και πάλι ο Peyton Reed, ενώ στο σενάριο έχουμε τους Chris McKenna, Erik Sommers, Paul Rudd, Andrew Barrer και Gabriel Ferrari. Σκηνοθετικά λοιπόν, ο Reed μας δίνει αρκετά έντονες στιγμές δράσης και μας μεταφέρει άψογα την αίσθηση του των εντυπωσιακών δυνάμεων του Ant-Man δηλαδή να συρρικνώνεσαι αλλά και να γίνεσαι πελώριος σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Όσο αφορά το σενάριο, το πρώτο εικοσάλεπτο έχουμε τον Scott να βρίσκεται υπό κατ' οίκον περιορισμό μετά από συμφωνία που έκανε ώστε να είναι κοντά στην οικογένειά του. Όπως κάθε ταινία τέτοιου είδους όμως δεν δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στην υπόθεση και στο δράμα των χαρακτήρων, όποτε και οι δουλεία των σεναριογράφων είναι αρκετά ελλιπής.

Ο Paul Rudd ως Ant-Man και η Evangeline Lilly στον ρόλο της Wasp, όπως ανέφερα πιο πάνω έχουν την κατάλληλη χημεία, με την Lilly να έχει πολύ μεγαλύτερη άνεση σε σχέση με τη πρώτη ταινία και σχεδόν να «κλέβει» την παράσταση. Είχε πραγματικά επιδραστικό ρόλο σε όλες τις σημαντικές αποφάσεις που έπρεπε να πάρουν οι ήρωες μας και σε αρκετές στιγμές πρέπει να παραδεχτούμε πως χωρίς την Wasp, ο Ant-Man θα αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα.  Η Marvel, αποφασίζοντας να κάνουν την ‘’Σφήκα’’ πιο ενεργή στα γεγονότα της ταινίας,  δείχνει και πάλι την κινηματογραφική ευφυΐα που την διακρίνει όλα αυτά τα χρόνια και βάζει στην ζωή μας ακόμα έναν χαρακτήρα που θα λατρέψει το κοινό.

Αν θα έπρεπε να μιλήσουμε για τους κακούς της ταινίας, δυστυχώς δεν θα μπορέσουμε να αναπτύξουμε ουσιαστικό διάλογο. Ύστερα από τις δύο εξαιρέσεις του Erik Killmonger αλλά και του Thanos. Ο κανόνας που ισχύει για τους κακούς της Marvel, τον συναντάμε και πάλι στο Ant-Man and the Wasp. Αρκετά συμπαθητική η βρετανίδα ηθοποιός Hannah John-Kamen στον ρόλο της Ghost αλλά και πάλι δεν δείχνει ιδιαίτερα σοβαρός ανταγωνιστής για τους δύο βασικούς ήρωες της υπόθεσης. Πέρα από την υπέροχη στολή της, που προσωπικά λάτρεψα, δεν μαθαίνουμε πολλά για την ιστορία της και είναι πραγματικά κρίμα επειδή θα μπορούσε να δώσει περισσότερα θετικά στοιχεία στην πλοκή.

Βρείτε την ταινία στο IMDB