The Dark Tower Movie Review

Εγώ τουλάχιστον, λαχταρούσα πολύ να το αναφωνήσω! Για την ακρίβεια ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι θα χαιρόμουν να το λέω ακόμη και μετά την προβολή του The Dark Tower, αλλά μάλλον ο αρχικός μου ενθουσιασμός εξανεμίστηκε, αφού οι προσδοκίες μου δεν βρήκαν αντίκρισμα. Και για να είμαι πιο ξεκάθαρη, μέσα στο 2017 κυκλοφόρησε μία σειρά trailer για τον Μαύρο Πύργο (The Dark Tower) που σε έκαναν να πεις «μόλις βγει, έφυγα!».

Και ενώ πλησίαζε η ημέρα της πρεμιέρας, πολλοί αναγνώστες του Stephen King, αλλά και διάφοροι άλλοι fan του είδους της επιστημονικής φαντασίας έτριβαν τα χέρια τους και περίμεναν με ανυπομονησία να μπουν στην κινηματογραφική αίθουσα. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ήλπιζαν ότι θα παρακολουθήσουν μία παραγωγή που θα άγγιζε σε ποιότητα τα δυσθεώρητα ύψη του «Μαύρου Πύργου» όπως σκιαγραφήθηκε στα βιβλία του περίφημου συγγραφέα.

Αρχικά, ας μη γελιόμαστε. Δεν ήταν ανυπόστατος ο προβληματισμός που εξέφραζαν αρκετοί πριν καν βγει στο σινεμά ο Μαύρος Πύργος: πώς γίνεται να συμπτύξεις επτά μυθιστορήματα σε μία ταινία μόλις μιάμισης ώρας; Πώς είναι δυνατόν να χωρέσεις τον εκτενή μύθο μίας ανθολογίας του φανταστικού σε μία και μόνον κινηματογραφική αφήγηση; Οι συντελεστές της ταινίας έκοψαν, έραψαν αυθαίρετα και ψαλίδισαν ένα έργο που θα μπορούσε κάλλιστα να γυριστεί αν όχι σε επτά ταινίες τουλάχιστον σε τέσσερις ή πέντε, δεδομένου ότι μία τέτοια προσέγγιση θα απέδιδε με μεγαλύτερη πιστότητα το φαντασμαγορικό σύμπαν του King. Συν τοις άλλοις, το φιλοθεάμον κοινό είναι αρκετά εξοικειωμένο με την έννοια των sequels. Επιπλέον, αν το σκεφτεί κανείς και πιο πρακτικά, και για λόγους franchise θα συνέφερε.

Το τελικό αποτέλεσμα πάντως, δείχνει ότι η συγκεκριμένη διασκευή δεν είναι καύχημα κάποιου που είχε την πρόθεση να ‘κεντήσει’ πάνω σε μία τόσο ευφάνταστη και εντυπωσιακή ιστορία. Προσωπικά μου ήρθε κάπως απότομη η ανώμαλη προσγείωση στη φτωχή εκδοχή με την οποία επιχειρήθηκε να ζωντανέψει ένας κόσμος του οποίου το μυστήριο και η ομορφιά πηγάζει ακριβώς από την μαγεία, από το εύρος των προοπτικών που διανοίγονται πέρα από το φάσμα της πραγματικότητας, ώστε να απαντώνται παράλληλα και εναλλακτικές της μορφές που μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά.

Βλέπουμε λοιπόν, ένα αγόρι που έχει χάσει τον πατέρα του και μεγαλώνει με την μητέρα του και τον νέο της σύντροφο. Ο Jake Chambers (Tom Taylor) βρίσκει μία ανακουφιστική διέξοδο στη θλίψη του και απαλύνει τον πόνο της απώλειας με το να ζωγραφίζει. Συνήθως στα σκίτσα του πρωτοστατούν απόκοσμες και ζοφερές φιγούρες. Αποτυπώνει στο χαρτί κάποιους από τους εφιάλτες και τους χειρότερους φόβους του για να τους ξορκίσει. Ο αινιγματικός Πιστολέρο (Idris Elba), που βλέπει στα οράματά του, δέσμιος ενός σκοτεινού παρελθόντος, καθώς και ο Μαυροντυμένος Άντρας (Matthew McConaughey), ένας ραδιούργος Μάγος με σατανικές δυνάμεις, τον στοιχειώνουν συνεχώς.

Μοιάζουν σαν αληθινές οντότητες προερχόμενες από άλλον πλανήτη. Και κάπου εκεί, ο Jake μέσα από το ταξίδι του σε μία άλλη διάσταση, γνωρίζει επιτέλους τον Roland Deschain, τον τελευταίο Gunslinger, όμως έρχεται αντιμέτωπος και με μία αναπάντεχη ανακάλυψη. Μαθαίνει πως κινδυνεύουν να διασαλευθούν οι ευαίσθητες κοσμικές ισορροπίες και να επικρατήσει το χάος αν ο Walter Padick, ο μοχθηρός Μάγος καταφέρει να ρίξει τον Μαύρο Πύργο, τον κεντρικό άξονα ο οποίος συνέχει την Γη και άλλους τόσους κόσμους.

Το φιλμ The Dark Tower αποτελεί εν προκειμένω ένα κακοφτιαγμένο υβρίδιο περιπέτειας western και φαντασίας. Η υπόθεση μπαίνει σε μία μέγγενη όσον αφορά την πύκνωσή της, καταλήγοντας σε ένα εύπεπτο θέαμα με far west background και στοιχεία του παραφυσικού που σε κάνει να βρεθείς σε άρνηση, καθώς άλλο προσδοκούσες και άλλο εξέλαβες. Παρακολουθείς τον τελευταίο Πιστολέρο-εκδικητή στην άγρια Δύση του υπερφυσικού Μέσου Κόσμου, σε μία υπέρτατη αποστολή ενάντια στον ορκισμένο του εχθρό, και κάπου εκεί διακρίνεις μία υποτυπώδη ομοιότητα με την Μέση Γη, επινόηση του Πατέρα του Φανταστικού όπως αποδόθηκε αριστουργηματικά στην τριλογία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.

Η νοσταλγία σου αφήνει μία πικρή γεύση γιατί η σύγκριση είναι αναπόφευκτη και αποβαίνει με διαφορά εις βάρος του κινηματογραφικά δοσμένου Μαύρου Πύργου. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι η αιώνια πάλη που αφορά το μανιχαϊκό δίπολο του καλού και του κακού έρχεται στο προσκήνιο με έναν μονοκόμματο και εντυπωσιοθηρικό τρόπο. Καθένας καλείται να εκπληρώσει το πεπρωμένο του μέσα σε ένα εσχατολογικό σκηνικό όπου μόνο με κρότους και ηχηρά μπαμ μπουμ δεν πραγματώνεται σε μεγάλο βαθμό η δυναμική μίας συναρπαστικής μυθοπλασίας.

Ο Δανός σεναριογράφος Nikolaj Arcel του σουηδικού Girl with the Dragon Tattoo έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το Μαύρο Πύργο, άλλα απ’ ό,τι φάνηκε πειραματίστηκε άγαρμπα, δίνοντας την εντύπωση ότι η αλληγορία αυτή του Stephen King βγήκε τεμαχισμένη από το κρεβάτι του Προκρούστη. Δεν αξιοποίησε την ελευθερία κινήσεων που του παρείχε το συγκεκριμένο «παραμύθι» όσον αφορά την συμβολική αναπαράσταση του πολυεπίπεδου έπους από το οποίο αφορμάται. Στρίμωξε την όλη πλοκή σε πολυφορεμένα και κλισέ καλούπια, εξαντλώντας την ευρηματικότητα του σε CGI εφέ, και σε κοινότοπα μοτίβα δράσης που είναι αρκετά προβλέψιμα ώστε να μην υπάρχει το περιθώριο να αναπτυχθούν πλήρως οι ήρωες και να εμβαθύνει κανείς στους χαρακτήρες. Πρόκειται ίσως για την πιο fast forward αφήγηση του επτάτομου magnum opus από την πένα του King, ενός εμβληματικού εκπροσώπου της horror fantasy λογοτεχνικής παραγωγής, του οποίου την δουλειά λατρεύουν να οπτικοποιούν τα μεγάλα στούντιο του Hollywood.

Όπως είναι αναμενόμενο, μέσα από βεβιασμένους και ακατάλληλους χειρισμούς ο ρυθμός και η ροή της ταινίας ατονεί. Το ύφος γίνεται πολύ απλουστευτικό και πρόχειρο, καθώς μεταφέρει με αδεξιότητα στην Μεγάλη Οθόνη ένα αξιόλογο δείγμα γραφής χωρίς να αποζημιώνει ούτε το δημιουργό του ούτε και το κοινό. Τα λεγόμενα easter eggs ή οι διακειμενικές αναφορές στο ‘Αυτό’ και την ‘Λάμψη’ δεν λείπουν και εν μέρει μας κάνουν να αναθαρρήσουμε έστω και προσωρινά.

Παραδέχεσαι ότι για το φιλμ λειτουργεί σαν σανίδα σωτηρίας ή έστω σαν αντίβαρο η συμμετοχή δύο εξαιρετικών ηθοποιών, αλλά και με αυτή την ελάχιστη παρηγοριά η αίσθηση του ανικανοποίητου παραμένει. Πιάνεις τον εαυτό σου λοιπόν, να είναι σε αμηχανία καθώς αναλογίζεται πώς και δύο επιτυχημένα ονόματα στον χώρο της υποκριτικής, ο Idris Elba (Beasts of No Nation, Wire, Luther) και ο Matthew McConaughey (Interstellar, Dallas Buyers Club, True Detective) έκαναν αυτήν την επιλογή. Όντως, αναγνωρίζεις ότι δένουν ως δίδυμο, όμως παρά την φιλότιμη προσπάθειά τους δεν καταφέρνουν να σε παρασύρουν, αφού ουσιαστικά δεν τους προσφέρεται καν η ευκαιρία να εκφραστεί στο 100% το εκτόπισμα των φυσιογνωμιών που υποδύονται. Από την άλλη, ο νεαρός Tom Taylor, τον οποίο συναντήσαμε στον 1ο κύκλο του Taboo, γίνεται από την πρώτη κιόλας στιγμή συμπαθής στο ρόλου του ως Jake Chambers, αποπνέοντας μία φρεσκάδα και μία οικειότητα με την ερμηνεία του.

Ας είμαστε ειλικρινείς: o Μαύρος Πύργος δεν βασίστηκε πάνω σε γερά θεμέλια όσον αφορά τον σεναριακό μίτο και την σκηνοθεσία, αλλά σε τραπουλόχαρτα ώστε η συνολική του εικόνα του να αποβαίνει αρκετά εύθραυστη και αδύναμη. Αφενός, θα ξενίσει τους ένθερμους θαυμαστές του Stephen King, και αφετέρου θα παρακινήσει κάποιους άλλους να σπεύσουν να απολαύσουν το αυθεντικό μυθιστόρημα. Εντάξει, το τελευταίο δεν είναι και άσχημη ιδέα...

Βρείτε την ταινία στο IMDB