Suicide Squad - Movie Review

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή για να μη μου λέτε τα δικά σας μετά, ότι είμαι DC-ικός, με χαρτζιλικώνει ο Bruce Wayne, γυαλίζω τις μπότες του Superman κτλ. Δεν διάβαζα ποτέ φανατικά κόμικ με σουπερήρωες και δεν είμαι fan ούτε της Marvel αλλά ούτε και της DC. Από χάρτινους ήρωες προτιμάω τον Asterix και τον Obelix και από τις κινηματογραφικές μεταφορές των κόμικ της Marvel και της DC προτιμάω τον Captain America και τον Dark Knight. Όπως και κάθε φυσιολογικός άνθρωπος με μία υποτυπώδη κοινή λογική και ένα κανονικό κινηματογραφικό γούστο που δεν τη βρίσκει αποκλειστικά με ντοκιμαντέρ για την καλλιέργεια της πατάτας στη Λευκορωσία (αστειεύομαι φυσικά).

Κακή αρχή κάναμε...

Η DC έκανε το λάθος να ξεκινήσει με άτσαλο τρόπο το κινηματογραφικό της σύμπαν βάζοντας όλα τα βαριά χαρτιά της στο μέτριο BvS, το οποίο πετσοκόφτηκε στο μοντάζ και ο σκηνοθέτης του, αν και fan των χάρτινων υπερηρώων, έδειξε να μην έχει την απαραίτητη καλλιτεχνική βαρύτητα και τις καινοτόμες ιδέες ώστε να καταφέρει να δημιουργήσει μία ταινία που θα θέσει τα θεμέλια για τη δημιουργία ενός ενδιαφέροντος κινηματογραφικού σύμπαντος. Αν είχαμε ένα μαγικό ραβδάκι και μπορούσαμε να σβήσουμε ό,τι έχει γίνει μέχρι τώρα, τριλογία Dark Knight, Batman του Tim Burton, BvS, όλα τα Superman και Man of Steel, τότε το Suicide Squad θα αποτελούσε το ιδανικό θεμέλιο πάνω στο οποίο θα μπορουσε να χτιστεί το ενιαίο κινηματογραφικό σύμπαν της DC. Πειραματικό όσο πρέπει, χαβαλετζίδικο και χωρίς να παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά.

Στα όρια του καλτ και της παρωδίας των ταινιών με υπερήρωες και με καλούς ηθοποιούς, οι οποίοι ψάχνουν να συνδέσουν τα ονόματά τους με ένα franchise που θα τους κρατήσει στην επιφάνεια την επόμενη δεκαετία. Εξαίρεση φυσικά αποτελλεί ο υπερβολικά mainstream Will Smith, που απέρριψε τον ρόλο του Django γιατί ήταν υπερβολικά βίαιος και η βία δεν προωθούσε το κοινό καλό, ο οποίος είναι και το πιο αταίριαστο κομμάτι του πολύχρωμου παζλ με τίτλο Suicide Squad.

Η υπόθεση

Λίγο-πολύ όλοι γνωρίζουν την υπόθεση. Μία ομάδα από super-villains της DC αναγκάζονται να συνεργαστούν για να σώσουν τον κόσμο από έναν δυνητικά επικίνδυνο για την ανθρωπότητα και ίσως ψυχικά διαταραγμένο Superman αλλά και από αρχέγονες θεότητες , οι οποίες έχουν στραβώσει με την ανθρωπότητα που αντί να λατρεύει αυτές, προτιμάει να λατρέψει την τεχνολογία και τις μηχανές. Στην πορεία κάποιοι από αυτούς τους supervillains αποκαλύπτουν τις γεμάτες τραύματα προσωπικότητές τους και καταλήγουν να «αγαπιούνται» με τον ίδιο τρόπο που ο Hannibal «αγάπησε» τον Tooth Fairy.

Η σκηνοθεσία

Γενικά, ο David Ayer είναι ένας καλός σκηνοθέτης και ένας από τους αγαπημένους μου αυτή την στιγμή, με αξιοπρόσεκτο βιογραφικό και σημαντική προυπηρεσία. Σκηνοθέτης μεταξύ άλλων του End Of Watch και Fury και σεναριογράφος του κλασικού πια Training Day αλλά και του U-571. Στο Suicide Squad αποδεικνύει ότι ξέρει να κατευθύνει τις κάμερές του, τους ηθοποιούς του αλλά και τη δράση με τέτοιο τρόπο, ώστε να καταφέρει να κρύψει με μαεστρία τις κοιλιές στη δράση και στο σενάριο. Να παραπλανήσει δηλαδή, τον θεατή, και να τον κάνει να πιστέψει ότι τελικά δεν βαριέται αλλά διασκεδάζει, με τον εξής απλό τρόπο. Με ενέσεις χιούμορ εκεί που πρέπει και με την χαρισματική παρουσία της Margot Robbie. Είναι εμφανές σε όλη τη διάρκεια της ταινίας ότι το χιούμορ υπερισχύει της δράσης και το τελικό αποτέλεσμα περισσότερο με μαύρη κωμωδία μοιάζει παρά με ταινία δράσης. Αυτό δεν μας ενόχλησε καθόλου από την στιγμή που η ταινία πέτυχε τον σκοπό της. Να μας διασκεδάσει και να μας κάνει να περάσουμε δύο ώρες ευχάριστα.

Για να είμαι ειλικρινής βέβαια, ο σκηνοθέτης με εξέπληξε θετικά και για ακόμα δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι, αν και το ανάλαφρο στυλ του Suicide Squad ήταν κάτι το εντελώς καινούριο στον συνηθισμένο στις τραχιές «ανδρικές» ταινίες David Ayer, παρ’όλα αυτά καταφέρνει σχεδόν άψογα να μεταφέρει στον θεατή αυτήν την παιχνιδιάρικη και διασκεδαστική διάθεση της ταινίας. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι, βλέποντας το πρώτο trailer της ταινίας γεμάτο με έντονα παστέλ χρώματα και έντονους πολύχρωμους φωτισμούς μου ξύπνησε τρομακτικές μνήμες Batman Forever και Batman & Robin. Δεν σας κρύβω ότι μπήκα στην αίθουσα έτοιμος για όλα. Αλλά ευτυχώς διαψεύστηκα ευχάριστα.

Χαρακτήρες

Το δυνατό σημείο της ταινίας. Η χημεία μεταξύ των χαρακτήρων καθώς και οι προσωπικότητές τους κάνουν την ταινία διασκεδαστική. Σίγουρα πιο διασκεδαστική από το BvS. Η αλήθεια είναι ότι η ταινία επικεντρώθηκε περισσότερο σε 3-4 κεντρικούς χαρακτήρες τους οποίους και ανέπτυξε περισσότερο με flashbacks και side-stories και τους υπόλοιπους μας τους σύστησε μέσω της αλληλεπίδρασής τους με τους κεντρικούς χαρακτήρες. Για παράδειγμα, ο Killer Croc και ο Cpt Boomerang, είναι υπεύθυνοι για μερικές από τις πιο αστείες σκηνές της ταινίας, αλλά ποτέ δεν μαθαίνουμε παραπάνω στοιχεία για την προσωπικότητά τους, τις αξίες τους και τι τους ενώνει με τους υπόλοιπους supervillains της Suicide Squad. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση του τραγικού Slipknot, ο ρόλος του οποίου είναι να λειτουργεί ως παράδειγμα προς αποφυγή. Κάτι σαν τον πρώτο μαθητή που σκοτώνεται μέσα στην τάξη στο Battle Royale του Kinji Fukasaku.

JOKER

Η πρώτη ένσταση που έχω και σχεδόν μου χάλασε την εμπειρία ήταν η ευτυχώς μικρή αλλά τελείως εκτός κλίματος παρουσία του Joker, η καλλιτεχνική σύλληψη του ρόλου καθώς και η απελπιστικά κακή ερμηνεία του κατά τα άλλα καλού ηθοποιού Jared Leto. Κάθε φορά που εμφανιζόταν ο Joker ήθελα να κλείσω τα μάτια και τα αυτιά μου για να μην έχω καμία απολύτως επαφή με τον κύριο. Ο Joker δεν είναι οι κοιλιακοί του και τα τατουάζ του και δεν πηγαίνει σε κυριλέ κλαμπάκια να κάνει επίδειξη των χρυσαφικών του περιτριγυρισμένος από μπράβους. Ο Joker δεν είναι ο Ύπο της Αμερικής με στριπτιτζούδες γκόμενες και σαμπάνιες. Ο Joker βάζει φωτιά στα υλικά αγαθά και τα καίει, είναι ιδέα χωρίς παρελθόν, παρόν και μέλλον και χωρίς φιλικούς ή επαγγελματικούς δεσμούς.

Γεννιέται από το χάος και πεθαίνει στο χάος με ενδιάμεση στάση στο σκοτάδι. Ο Joker είναι το απόλυτο κακό και δεν μπαίνει σε καλούπια. Το καταλαβαίνω ότι οι σεναριογράφοι και ο σκηνοθέτης προσπάθησαν να κάνουν ένα κοινωνικό σχόλιο και να τον συνδέσουν με την κενή ιδεολογικά εποχή μας, αλλά κατά τη γνώμη μου απέτυχαν οικτρά. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ασήμαντο και ενοχλητικό γρύλισμα με πράσινα μαλλιά και six-pack χωρίς την παραμικρή προσφορά στην ταινία. Σαν να ήταν ένα διαφημιστικό για βαφή μαλλιών μέσα στην ταινία, χωρίς καμία σύνδεση με τα τεκταινόμενα της ταινίας. Κρίμα.

J+H=L.F.E.

Η δεύτερη ένσταση που έχω και συνδέεται και αυτή με τον ανεκδιήγητο Joker του Jared Leto είναι η σχέση του με την Harley Quinn. Στην ταινία η σχέση τους παρουσιάζεται σαν ένα γλυκανάλατο love story με κάποιες πινελιές «τρέλας». Θα διαφωνήσω κάθετα και θα πω ότι η σχέση τους είναι η αρρωστημένη σχέση μεταξύ θύτη και θύματος και μεταξύ απαγωγέα και απαχθέντα. Δεν τους ενώνει ο έρωτας και δεν θα μπορέσει ποτέ να τους ενώσει γιατι ο Joker δεν είναι ικανός να ερωτευτεί. Δεν είναι κοινωνικό ον και δεν συνδέεται με κανέναν και για κανένα λόγο.  Όποιος έχει διαβάσει τα βασικά για τον Joker μπορεί πολύ εύκολα να καταλάβει ότι η Harley Quinn είναι ένα παιχνίδι, ένα πειραματόζωο που νομίζει ότι η βουτιά σε βαρέλι με τοξικά είναι η απόλυτη έκφραση αγάπης.

HARLEY QUINN

Η Margot Robbie παραλίγο να πέσει στην σεξιστική παγίδα που της έστησαν πρώτα ο ίδιος ο ρόλος, μετά οι επιθυμίες των fans και τέλος ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος, αλλά την απέφυγε παρά τρίχα γιατί είναι μία πολύ καλή ηθοποιός με φυσικό χάρισμα (και δεν εννοώ τις αναλογίες του σώματός της) και από ό,τι καταλαβαίνω ήρθε για να μείνει κάνοντας προσεκτικές επιλογές ρόλων. Ο ρόλος της Harley Quinn είναι παγίδα από μόνος του γιατί προβάλλει τη γυναίκα σαν ένα αντικείμενο-θύμα και κατά τη γνώμη μου ίσως ένα από τα πιο σεξιστικά σύμβολα στη βιομηχανία της διασκέδασης. Ψυχολογικά εύθραστη, κακοποιημένη από τον Joker και ανολοκλήρωτη χωρίς αυτόν. Για να μην τα πολυλογώ, είναι ένας απαιτητικός ρόλος αλλά και πολύ επικίνδυνος για όλες τις γυναίκες ηθοποιούς. Ευτυχώς όμως η Margot Robbie κατάφερε να αιωρηθεί σαν μπαλαρίνα περιμετρικά του σεξιστικού συμβολισμού των «καυτών σορτς» και του χωρίς λόγο ημίγυμνου κορμιού της χωρίς να «λερωθεί» και τελικά να σηκώσει στις πλάτες της μία ταινία-αποστολή αυτοκτονίας θυμίζοντας Marilyn Monroe υπό την επήρεια LSD.

Το Suicide Squad είναι μία διασκεδαστική ταινία με αρκετό χιούμορ που δεν θα σε κάνει να βαρεθείς. Απευθύνεται σε φανατικούς και μη και μικρή σημασία έχει που δεν είναι αριστούργημα της έβδομης τέχνης. Όσο αριστούργημα της έβδομης τέχνης ήταν το διασκεδαστικότατο Con-Air, άλλο τόσο αριστούργημα είναι και το διασκεδαστικότατο Suicide Squad. Δείτε το και μην ακούτε τις υπερβολές.

Βρείτε την ταινία στο IMDB