Star Wars: The Acolyte - Ακολουθεί την ανισότητα | Review

Είναι φορές που ελπίζεις πολύ ένα concept να πετύχει, ειδικά όταν το βλέπεις ότι υπόσχεται πολλά, όμως τελικά να απογοητεύει δείχνοντας πόσο πολύ δεν αγγίζει ούτε τις μισές του δυνατότητες. Κάπως έτσι είναι το Star Wars: The Acolyte, η νέα σειρά του σύμπαντος που δημιούργησε ο George Lucas και μέσα από την "συχνότητα" του Disney+ θέλει να αποδώσει μια εποχή που ποτέ ξανά δεν είδαμε σε live-action μορφή. 

Μεταφερόμαστε σχεδόν 100 χρόνια πριν τα γεγονότα του "Episode I: The Phantom Menace", εκεί όπου η ειρήνη και ευημερία του Jedi Order είναι στο ζενίθ τους. Όμως μια σειρά δολοφονιών Jedi από μια μυστηριώδη φιγούρα έρχεται να διαταράξει αυτή την ησυχία συθέμελα. Μια ομάδα Jedi με επικεφαλής τον Master Sol (του Lee Jung-jae που θα ξέρετε από τη σειρά "Squid Game") ακολουθεί τα ίχνη που αφήνουν πίσω οι μυστηριώδεις δολοφονίες των Jedi από άκρη σε άκρη του γαλαξία, την ώρα που το Jedi Council προσπαθεί να κρατήσει εντός των τειχών του, αυτό το τραγικό γεγονός. Ένα "murder mystery" λοιπόν στο σύμπαν του Star Wars είναι το "The Acolyte" μόνο που η αδυναμία γραφής της σειράς καταφέρνει, προς δυσάρεστη έκπληξή μου, να γκρεμίσει σαν τραπουλόχαρτο κάθε ίχνος μυστηρίου. 

Ήδη από τα πρώτα δύο επεισόδια που έγιναν διαθέσιμα και βασίζεται πάνω σε αυτά το παρόν κείμενο, το ποιος είναι ο δολοφόνος αποκαλύπτεται χωρίς να δημιουργεί κάποιο ιδιαίτερο σασπένς που θα περίμενε κανείς από ένα τέτοιο genre ιστορίας, κι ας είμαστε σε ένα πλαίσιο επιστημονικής φαντασίας ενός του σύμπαντος του Star Wars. Δηλαδή όλη αυτή την έρευνα που διενεργείται από τον Master Sol και την ομάδα του δεν την κερδίζει ο θεατής καθόλου, όταν γίνεται το "payoff". 

Επίσης η σειρά σε αυτά τα δύο επεισόδια δείχνει πολύ μεγάλη αδυναμία κορύφωσης των "story beats" -που λέμε- και κυρίως να χτίσει καλά cliffhangers από το ένα επεισόδιο στο άλλο. Για παράδειγμα το πρώτο επεισόδιο κλείνει με ένα απότομο "cut" το οποίο ήταν "εκτός συναισθηματικού χρόνου" κάτι που του στερεί το κλείσιμο, ενώ το δεύτερο επεισόδιο κλείνει με ένα ανόητο και ακαταλαβίστικης από συναισθηματικής πλευράς πλάνο -αυτό με το Wookie και την πόρτα. 

Από πλευράς ιστορίας και συνέχισης της πλοκής, μόνο ένα μυστήριο απομένει να λυθεί επί της οθόνης, γιατί στο μυαλό μου προσωπικά έχω μαντέψει -θεωρώ- ήδη τον "mastermind" κακό πίσω από όλα και σε κλασικό στιλ Star Wars, βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας. Ωστόσο στα επόμενα έξι επεισόδια αναμένεται να ξετυλιχθεί και αυτό, αν και δε μου δημιουργεί κανένα ενδιαφέρον να το συνεχίσω. Μια πολύ flat αρχή στο κομμάτι αυτό. Στα ίδια flat επίπεδα είναι και οι διάλογοι που πολλές φορές ισορροπούν στα όρια του cringe. Ας αφήσω όμως και εδώ μια πόρτα ανοιχτή μήπως και υπάρξει βελτίωση και στον τομέα αυτό, διότι η Leslie Headland, που ηγείται του project, έχει παραδώσει το αξιότιμο "Russian Doll" του Netflix. 

"Ακόλουθος της ανισότητας" γράφω στον τίτλο και για να καταλάβετε πόσο άνισο αποτέλεσμα δημιουργείται -και θα σας πω παρακάτω ποια είναι η ρίζα του προβλήματος, ενώ η Lucasfilm λέγεται ότι ξόδεψε 180 εκατομμύρια δολάρια για το budget των 8 επεισοδίων του The Acolyte, αυτά τα εκατομμύρια πότε φαίνονται και πότε δεν φαίνονται. Σε αρκετά σημεία τα πρακτικά εφέ, όπως πολλά από τα κοστούμια των διαφόρων πλασμάτων, καθώς και η σωστή μίξη εξωτερικών πλάνων και πλατό αλά The Volume, έδιναν αυτή την απτή και αληθινή "Star Wars" υφή. 

Υπήρχαν όμως σημεία που έβλεπα επίσης ακαλαβίστικες αποφάσεις από την παραγωγή, όπως τo ότι το πράσινο μακιγιάζ της Master Vernestra δεν έπειθε στην οθόνη. Δε ξέρω αν ήταν θέμα του μακιγιάζ ή της φωτογραφίας και του φωτισμού, αλλά δεν έπειθε. Καλύτερο δηλαδή φαινόταν το μακιγιάζ της Jecki (Dafne Keen) ή του μάγειρα στο "τύπου σαλούν" μαγαζί που πάλεψαν η "assassin" και η Master Indira (Carrie Anne-Moss). Είδα σημεία επίσης που το CGI δεν απογοήτευσε και ίσα ίσα εντυπωσίασε και το χειροκρότησα -σε σχέση για παράδειγμα με τα όσα βλέπαμε στο "Obi-Wan Kenobi" ή το "Book of Boba Fett", όμως δεν μπόρεσα να χειροκροτήσω τα παραπάνω εξώφθαλμα λάθη. 

Όσο για το "Force-fu" που βασίζεται πολλή από τη δράση του The Acolyte ναι μεν δημιουργεί εντυπωσιακές χορογραφίες, από την άλλη δε μοιάζει κάτι πολύ ξένο για να ενσωματωθεί. Ειδικά όταν βρισκόμαστε σε μια εποχή που οι Jedi είναι στα...ντουζένια τους. Κρατώ όμως ένα καλάθι γιατί σε αυτό το κομμάτι ευελπιστώ να βελτιωθεί στα επόμενα. 

Επίσης, όταν μιλάμε για Star Wars ο παράγοντας μουσική πρέπει πάντοτε να γίνεται "τικ". Είναι το μεγάλο check που πρέπει κάθε μια τέτοια ιστορία να παίρνει. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί απλώς στη Lucafilm δεν αποφασίζουν να χρησιμοποιούνται ξανά με reprises κλασικών ήχων του Star Wars και της prequel era που έγραψε ο John Williams και συνεχώς προσπαθούν να βγάλουν νέους ήχους. Στο The Acolyte ο Michael Abels αναλαμβάνει τη δύσκολη αυτή δουλειά να πατήσει πάνω στις τρομερές μουσικές δημιουργίες των προκατώνων του (βλ. Ludwig Goransson στο Mandalorian). Παρά το ότι είναι ταλαντούχος και έχει βοηθήσει με τη μουσική του τις ταινίες του Jordan Peele (βλ. "Get Out", "Us" και "Nope"), εδώ είναι ανύπαρκτη. Μετά λύπης διαπιστώνω ότι η μουσική δεν βοηθάει καθόλου σε αυτό το space opera/ "murder mystery" σε αυτά τα πρώτα δύο επεισόδια. 

Eπιτρέψτε μου να κάνω μια μεγάλη παρένθεση και να αναφερθώ σε κάτι που πλέον παρατηρώ ότι είναι ένα κακό μοτίβο. Η ρίζα του προβλήματος σε όλα αυτά θαρρώ πως είναι η έλλειψη κεντρικής διοίκησης και λήψης αποφάσεων στη Lucasfilm. Δε μπορεί και ο Dave Filoni και η Kathleen Kennedy να κάνουν κουμάντο. Ο πρώτος πάντως έχει δείξει επάξια πως τέτοια σοβαρά θέματα δεν υπάρχουν από όπου περνάει το χέρι του (βλ. The Mandalorian και Ahsoka). Αντίθετα εκεί όπου το όνομα "Filoni" δεν βρίσκεται στα βασικά credits, είτε παραγωγής είτε σεναρίου είτε σκηνοθεσίας, το πράγμα που λέγεται Star Wars χωλαίνει στα βασικά (βλ. Obi-Wan Kenobi και τώρα Acolyte). Νομίζω ότι αν ένα "παιδί" του George Lucas έπαιρνε στις πλάτες του ολοκληρωτικά το franchise δε θα είχαμε τέτοιες ανισότητες. 

Στο δια ταύτα το Star Wars: The Acolyte ξεκινάει πολύ στραβά, αυτό που θα λέγαμε με το αριστερό. Μια flat, ανέμπνευστη και σε σημεία ακαταλαβίστικη προσπάθεια να ζωντανέψει μια φοβερή, πανέμορφη και ανεξερεύνητη εποχή του Star Wars, αυτήν της High Republic, η οποία στα comic φαντάζει τόσο "εξωτική" και τόσο υποσχόμενη. Εν αναμονή του φινάλε για την τελική ετυμηγορία.