Back to Black Review - Είδαμε τη διαβόητη μουσική βιογραφία της Amy Winehouse

Φαίνεται πως το ‘χει η μοίρα της σκηνοθέτριας Sam Taylor-Johnson τα φιλμ της να προκαλούν διχασμό πριν καν παρουσιαστούν στο κοινό. Το 2014 υπέγραψε τη σκηνοθεσία στο από καλλιτεχνικής σκοπιάς D.O.A., “Fifty Shades of Grey”. Το “Back to Black”, που αποτελεί και την πρώτη δραματουργική απόπειρα να αποτυπωθεί στο σελιλόιντ ο βίος της ήδη θρυλικής τραγουδίστριας Amy Winehouse, αφενός αποτελεί την επιστροφή της σκηνοθέτη στο είδος της μουσικής βιογραφίας που την ανέδειξε (το ντεμπούτο της ήταν το 2009 με το “Nowhere Boy”, μια ταινία για τα νεανικά χρόνια του John Lennon), αφετέρου έχει ξεσηκώσει ήδη θύελλα αντιδράσεων πριν καλά καλά βγει στις αίθουσες.

Ο λόγος που το κινηματογραφικό της πόνημα έχει προκαλέσει την μήνη των θεατών, αυτή τη φορά, δεν έχει να κάνει με το ότι η ταινία της βασίζεται σε κάποιο αμφιβόλου ποιότητας λαϊκό ανάγνωσμα, όπως είχε συμβεί με το “Fifty Shades of Grey”, αλλά με το ότι η πρωταγωνίστρια που επέλεξε για να ενσαρκώσει την Winehouse, δε θυμίζει σε τίποτα την πρόωρα χαμένη δημοφιλή τραγουδίστρια καθώς και γιατί χρησιμοποιήθηκε η φωνή της πρωταγωνίστριας.

Είναι αλήθεια πως δεν έχει μεσολαβήσει πολύς καιρός από το 2011, όπου η Winehouse μας εγκατέλειψε αιφνιδίως για να μπει μια για πάντα στο θλιβερό πάνθεον των αστέρων που απεβίωσαν στο εικοστό έβδομο έτος της ηλικίας τους. Η σαρωτική παρουσία της και η φωνή της, που σημάδεψαν τη γενιά των millennials, είναι ακόμα πολύ ζωντανή στη μνήμη μας. Από τη μία δεν είναι παράλογο που το κοινό απαιτεί να κρατηθεί αυτή η εικόνα και αυτός ο ήχος. Δεδομένου όμως ότι η ίδια η Amy Winehouse αποτελεί ένα ανεπανάληπτο φαινόμενο της pop κουλτούρας, οποιαδήποτε απόπειρα αναβίωσής της θα ήταν καταδικασμένη να σκοντάψει στο casting. Οποιαδήποτε ηθοποιός θα ήταν “λίγη” να την ενσαρκώσει. 

Προς τιμήν της η εικοσιοκτάχρονη πρωταγωνίστρια της ταινίας Marisa Abela, που το σύντομο βιογραφικό της δεν έχει να επιδείξει τίποτα αξιόλογο πέρα από έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στη σειρά του HBO “Industry”, φαίνεται να το ξέρει. Γι’ αυτό και προφανώς επιλέγει να μην προσεγγίσει το ρόλο μιμητικά αλλά να έρθει αντιμέτωπη με την πολυσύνθετη περσόνα της ηρωίδας της, με τα δικά της όπλα. Το αποτέλεσμα αν και δεν θυμίζει απόλυτα την εκλιπούσα star, νομίζω πως τελικά τη δικαιώνει. Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός πως όντας κι εγώ φανατική θαυμάστρια της Winehouse παρασύρθηκα από το μύθο που συνοδεύει το ρόλο, ένιωσα όμως πως η ερμηνεία της Abela κατάφερε να σηκώσει στις πλάτες της, αν όχι το ίδιο το είδωλο της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, τουλάχιστον την ταινία της Johnson. 

Το ίδιο το φιλμ από τη μεριά του, χωρίς να παίρνει σημαντικά ρίσκα και μένοντας στα επίπεδα μιας καλοφτιαγμένης τηλεταινίας, μεταφέρει κάτι από τη μαγεία της σύντομης αλλά συναρπαστικής ζωής της βρετανής τραγουδίστριας, χωρίς να φωτίζει ουσιαστικά το μύθο της. Η προσέγγιση της Johnson είναι καθαρά εμπορική και μένει στον “αφρό”. Δυστυχώς, δεν υπάρχει ένας στιβαρός αφηγηματικός πυρήνας που να εξερευνά κάποια πτυχή της αντισυμβατικής star.

Η ταινία δεν έχει να πει κάτι πρωτότυπο ούτε για την αυτοκαταστροφή και τον εθισμό, ούτε για τη δυσκολία της διαχείρισης μιας εξωφρενικής επιτυχίας, ούτε για τα αδηφάγα media, ούτε και για το πόσο ανυπεράσπιστος μπορείς να είσαι μέσα σε μια τοξική σχέση ακόμη κι αν είσαι στην κορυφή του κόσμου. Μιλάει ακροθιγώς για όλα αυτά αλλά δεν εστιάζει σε τίποτα.

Διατρέχει μόνο, με χάρη δεν μπορώ να πω, τη σύντομη ζωή της ηρωίδας της, εικονογραφώντας την σαν ένα γλυκόπικρο videoclip που σε συγκινεί επιφανειακά χωρίς όμως να σε συνταράζει. Σαν να βρίσκεσαι στην κηδεία κάποιου νέου ανθρώπου, που άκουσες ότι ήταν αξιαγάπητος αλλά εσύ δε γνώρισες ποτέ. Τουλάχιστον οι συνθέσεις που τη ντύνουν, τα κομμάτια δηλαδή της δισκογραφίας της Amy Winehouse, παραμένουν συγκλονιστικά ακόμα και αν η εκπαιδευμένη φωνή της Abela που τα συνοδεύει, δε διαθέτει το βάθος και τη βαρύτητα της πρωτότυπης ερμηνείας.