Immaculate Review – Η Sydney Sweeney παίζει σε horror ταινία που έχει κάτι από Rosemary’s Baby και Suspiria

Η εικοσιεξάχρονη Sydney Sweeney, τα τελευταία πέντε χρόνια, είδε την καριέρα της να εκτοξεύεται μετά τη συμμετοχή της στην - ήδη εμβληματική - νεανική σειρά “Euphoria”. Όπως ακριβώς και η συμπρωταγωνίστριά της, Zendaya, κατάφερε να καθιερωθεί ως μια από τις πιο hot νέες φάτσες του Hollywood και να αναδειχθεί σε μια από τις πιο φέρελπις star του. Το γεγονός επιβεβαιώνει και η σαρωτική εμπορική επιτυχία της ρομαντικής κομεντί “Anyone But You”, στην οποία πρωταγωνίστησε με τον Glen Powell.

Τα 215 εκατομμύρια δολάρια που έφερε το φιλμ στο παγκόσμιο box office, δεν μπορεί παρά να αποδοθεί ως δικό της κατόρθωμα, καθώς ούτε η ταινία ήταν το αριστούργημα που άφησε άφωνους κοινό και κριτικούς, ούτε και ο, κατά τα άλλα συμπαθέστατος, Powell δεν αποτελεί κάποιο household name.

Αντίθετα με την Zendaya, βέβαια, που εξαργύρωσε την επιτυχία του “Euphoria” με λίγες και προσεκτικές εμφανίσεις σε high end κινηματογραφικά projects (“Dune”, “Malcolm & Marie”), η Sydney Sweeney αποδείχτηκε πιο ευέλικτη και δραστήρια, δοκιμάζοντας τον εαυτό της σε πολλά και ετερόκλητα κινηματογραφικά είδη, ενώ επέκτεινε τις αρμοδιότητές της και πίσω από τις κάμερες.

Το “Immaculate”, που βγαίνει σήμερα στις αίθουσες, είναι το βάπτισμα του πυρός της Sweeney στην παραγωγή. Το σενάριο του Andrew Lobel, που έπεσε στα χέρια της το 2014 κατά τη διάρκεια μιας οντισιόν της, την εντυπωσίασε τόσο, που αφού αγόρασε τα δικαιώματά του, προσέλαβε τον δοκιμασμένο συνεργάτη της Michael Mohan για να το σκηνοθετήσει, με την ίδια φυσικά ως πρωταγωνίστρια.

Το θρησκευτικό αυτό θρίλερ, που βαδίζει στα χνάρια του “Εξορκιστή” και πολύ περισσότερο της “Προφητείας”, έχει στο επίκεντρό του τη νεαρή καλόγρια Cecilia, που έπειτα από πρόσκληση ενός σεβαστού ιερωμένου, αποφασίζει να υπηρετήσει τη θητεία της σε ένα απομονωμένο Ιταλικό Μοναστήρι που φροντίζει ηλικιωμένες καλόγριες.

Επειδή βρισκόμαστε σε ταινία τρόμου, βέβαια, μπορείτε να υποθέσετε πως το μοναστήρι αυτό κρύβει κάποιο “σατανικό” μυστικό και πως η Cecilia θα το ανακαλύψει μέχρι τους τίτλους τέλους. Αυτό που δεν μπορείτε να υποθέσετε με τίποτα, είναι πως στο καλό η άσπιλη και αμόλυντη Cecilia καταφέρνει να μείνει έγκυος στη μέση της ταινίας, ενώ δεν έχει ποτέ την παραμικρή σεξουαλική επαφή. Ουσιαστικά, λοιπόν, έχουμε το “Rosemary’s Baby” να συναντά το “Suspiria” (σε μοναστηριακή παραλλαγή), σε ένα crossover που δε ξέραμε ποτέ ότι θέλαμε. Το χρειαζόμασταν όμως;

Η σύντομη απάντηση είναι όχι, αλλά μια ταινία σαν το “Immaculate” δεν επιδέχεται σύντομων απαντήσεων. Χωράει μεγαλύτερη συζήτηση. Κι αυτό, γιατί αν και είναι σκηνοθετημένο σαν καλοφτιαγμένο b movie, η ιστορία του, στην καρδιά της, κρύβει μια πολύ ενδιαφέρουσα παραβολή για το επείγον θέμα της αυτονομίας του γυναικείου σώματος, που υπερβαίνει τις ταπεινές κινηματογραφικές καταβολές της.

Είναι αλήθεια πως η επιδέξια κάμερα του Mohan ξέρει πώς να δημιουργεί ατμόσφαιρα, και ίσως εν τέλει να είχαμε μια πολύ πιο διασκεδαστική ταινία αν το σενάριο δεν αργούσε τόσο πολύ να πάρει στροφές και να φτάσει στην πολυπόθητη ανατροπή του, που είναι και το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας.

Δυστυχώς όμως, μετά την ενδιαφέρουσα εισαγωγή, η σεναριακή αφήγηση ξεδιπλώνεται, πατώντας σε ένα μονοπάτι σπαρμένο από κλισέ, που έχουμε δει και έχουμε ξαναδεί σε θρησκευτικά θρίλερ, τόσο της κλασικής κινηματογραφικής ιστορίας όσο και της πρόσφατης παραγωγής (βλέπε “St. Agatha”). Λες και o Lobel τα μάζεψε όλα σε μια νοητή λίστα, στην οποία ψυχαναγκαστικά έπρεπε να κάνει στα πάντα check. Η όποια πρωτοτυπία έρχεται στο φινάλε και ίσως εκεί, είναι πια αργά για να αποζημιωθεί ο θεατής.

Παρόλα αυτά, η ταινία διαθέτει μια μεγάλη διασωστική αρετή κι αυτή ακούει στο όνομα Sydney Sweeney. Παρόλο που ο χαρακτήρας της δεν έχει και το πιο πλούσιο backstory, η Sweeney ξέρει και πώς να τον αποδώσει και σε τι ταινία παίζει και ποια είναι η ιστορία που θέλει να πει. Κουβαλάει την ταινία στις πλάτες της και την παραδίδει επιτυχώς στο κοινό, με το μήνυμά της ακέραιο: “My body, my choice”. Μόνο και μόνο, λοιπόν, για την παροιμιώδη αφοσίωση που δείχνει η  πρωταγωνίστρια στο εγχείρημα, αξίζει ίσως κανείς να δώσει μια ευκαιρία στο “Immaculate”, ακόμα κι αν η εκτέλεσή του δε δικαιώνει πάντα τις προθέσεις του.