Avatar: The Last Airbender Review – Μία ακόμη άστοχη live-action μεταφορά;

Η νέα live-action τηλεοπτική εκδοχή του Avatar: The Last Airbender, έκανε πρεμιέρα στο Netflix στις 22 Φεβρουαρίου, και αποτελείται από 8 επεισόδια που μπορείτε να τα βρείτε αυτή τη στιγμή στο Netflix. Βασισμένη στο πολυαγαπημένο animation του Nickelodeon, μέχρι στιγμής έχει διχάσει κοινό και κριτικούς. Ο Albert Kim είναι ο showrunner και εκτελεστικός παραγωγός της σειράς, ενώ στο πλευρό του βρίσκονται οι Dan Lin, Lindsey Liberatore και Michael Goi, με τους τους αρχικούς δημιουργούς, Michael Dante DiMartino και Bryan Konietzko, να μην συμμετέχουν στο φιλόδοξο project.

Το καστ περιλαμβάνει τους Gordon Cormier ως Aang, Kiawentiio ως Katara, Ian Ousley ως Sokka, Dallas Liu ως Zuko, Daniel Dae Kim ως Fire Lord Ozai, Paul Sun-Hyung ως Uncle Iroh, Elizabeth Yu ως Azula, Amber Midthunder ως Princess Yue, Arden Cho ως June, Danny Pudi ως Mechanist και Ken Leung ως Commander Zhao. Προσπαθώντας να μείνουν πιστοί στο αρχικό υλικό, ακολουθούμε τις περιπέτειες του Aang, του νεαρού Avatar και των φίλων του Katara, Sokka και Appa, καθώς θέλουν να σώσουν τον κόσμο από την τυραννία του Έθνους της Φωτιάς.

Στα θετικά, αυτό που μπορούμε να αναφέρουμε με μεγάλη σιγουριά είναι ότι η τηλεοπτική μεταφορά του Netflix, ξεπέρασε την αποτυχημένη προσπάθεια της ταινίας του 2010, The Last Airbender, σκηνοθετημένη από τον M. Night Shyamalan. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι η ταινία του Shyamalan είχε τοποθετήσει τον πήχη ήδη αρκετά χαμηλά. Είναι σημαντικό παρόλα αυτά το γεγονός ότι πλέον, πέρα από το αν άρεσε ή όχι σε κάποιους η νέα live-action εκδοχή, έχουμε μία συγκροτημένη και προσεγμένη δουλειά που μπορούμε να κρίνουμε. Επίσης, το ότι έμεινε σε μεγάλο βαθμό πιστή στο αρχικό υλικό, ενώ παράλληλα πρόσθεσε μερικά νέα στοιχεία και ανατροπές ώστε να κρατήσει εκείνους που έχουν μία πιο οικεία σχέση με το lore σε εγρήγορση, αποτέλεσε μία ενδιαφέρουσα έκπληξη.

Ωστόσο, τις αδυναμίες του σόου μπορείτε να τις εντοπίσετε αρκετά νωρίς, για την ακρίβεια από τα πρώτα κιόλας λεπτά όπου το CGI, παρουσιάζει προβληματάκια τα οποία χτυπούν κάπως άσχημα στο μάτι. Οι αστοχίες όμως, δυστυχώς, δεν μένουν μόνο στο τεχνικό μέρος, το οποίο, για να είμαστε δίκαιοι, έχεις και τις καλές στιγμές του.

Η σκηνοθετική καθοδήγηση, δεν κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να πετύχει την απαραίτητη οπτική εκφραστικότητα και φαντασία ώστε να γίνει ο κόσμος ελκυστικός. Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία ιστοριών που εκτυλίσσονται σε φανταστικούς κόσμους είναι να κάνουν τον θεατή να συνδεθεί συναισθηματικά με αυτόν. Η σύνδεση δεν χρειάζεται να έχει πάντα θετική διάθεση. Δηλαδή, είτε γίνει με τη σαπίλα του Game of Thrones, είτε με τα ονειρεμένα καταπράσινα βουναλάκια του Shire από το The Lord of the Rings, το αποτέλεσμα πρέπει να είναι πάντα το ίδιο. Ο θεατής να πειστεί και στην συνέχεια να γίνει παθητικό κομμάτι αυτού του κόσμου.

Μέσα σε αυτό τον κόσμο, θέλει και να δει μία ωραία ιστορία με προσιτούς χαρακτήρες. Δεν είμαι σίγουρος ότι οι χαρακτήρες που τόσο αγαπήθηκαν στην animated σειρά του Nickelodeon, κατάφεραν να βγάλουν εδώ τα προτερήματα και την γοητεία τους ώστε να ταυτιστεί με κάποιο τρόπο το κοινό μαζί τους. Μοιάζουν ανεπαρκώς ανεπτυγμένοι. Νομίζω, ότι και εδώ, η καλλιτεχνική απόφαση του δημιουργού να δώσει στην ιστορία αλλά και στους βασικούς πρωταγωνιστές του έναν πιο δραματικό και σοβαρό τόνο, δεν λειτούργησε και τόσο αποτελεσματικά. Τουλάχιστον όχι σε εμένα. Με άφησε κρύο, και αδιάφορο από την αρχή μέχρι και το φινάλε της.

Πέρα από αυτό, αρνητικό ρόλο έπαιξε και η απουσία της κωμικής πλευράς των χαρακτήρων αλλά και εκείνη η παιδική ανεμελιά που υπήρχε στην σειρά του Nickelodeon. Ήταν βασικό χαρακτηριστικό το οποίο όχι μόνο έδινε μία έξτρα δόση ζωηράδας και ζωντάνιας στους ήρωες του, αλλά προχωρούσε και την πλοκή μπροστά με πιο οργανικό τρόπο.

Επίσης, η ύπαρξη του χιούμορ, ισορροπούσε εξαιρετικά με τις πιο δραματικές στιγμές της ιστορίας, προσδίδοντας έτσι μία ιδιαίτερη βαρύτητα αλλά και συγκίνηση όταν οι σκηνές το απαιτούσαν. Σε αυτό το κομμάτι, η σειρά του Albert Kim, δεν κατάφερε ποτέ να πιάσει το πνεύμα και την ομορφιά του πρωτότυπου.  

Εν κατακλείδι, η νέα live-action τηλεοπτική εκδοχή του Avatar: The Last Airbender, έχει περισσότερα ελαττώματα παρά προτερήματα αποτυγχάνοντας έτσι να ικανοποιήσει το μεγαλύτερο μέρος του κοινού εκεί έξω. Είναι κρίμα πάντως διότι το Netflix, μετά και την επιτυχία του One Piece, φαινόταν ότι είχε βρει την φόρμουλα για να μας προσφέρει καλές live-action μεταφορές.