The Marvels: Υπάρχει φως στο τούνελ της λύτρωσης για το MCU; - Review

Τι γίνεται πια τελευταία στο άλλοτε φανταστικό και συναρπαστικό σύμπαν της Marvel Studios; Τα χαστούκια στο box office διαδέχονται το ένα μετά το άλλο στα Phase 4 και πλέον στο Phase 5 του MCU -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που είτε επειδή το άξιζαν (βλ. Guardians of the Galaxy Vol.3) τα πήγαν καλά είτε επειδή ήταν ήδη ηχηρά ονόματα στο Μαρβελικό fandom (βλ. Doctor Strange in the Multiverse of Madness και Thor: Love & Thunder).

Δίνεται η εντύπωση ότι πλέον το ψάρι βρωμάει ολόκληρο και όχι μόνο από το κεφάλι. Κάτι που γίνεται κιόλας ξεκάθαρο από το γεγονός ότι έγιναν πολλές λανθασμένες επεκτατικές κινήσεις, κυρίως στο τηλεοπτικό κομμάτι της Marvel Studios, κάνοντας έτσι την παρακολούθηση των γεγονότων από το απλό κοινό δυσκολότερη. Λάθη τα οποία παραδέχτηκε δημόσια η Disney και η ηγεσία της Marvel Studios -προς τιμήν της- με σκοπό ελπίζουμε να τα διορθώσει και να επανέλθει στις… παλιές δόξες του Infinity Saga και στην προ-Endgame εποχή.

Αυτά όμως είναι μερικά λόγια για το status quo που βρίσκεται το MCU, τα οποία είναι απαραίτητα θαρρώ για το ευρύτερο πλαίσιο στο οποίο κυκλοφορεί το The Marvels. Χωρίς να θέλω να το επεκτείνω παραπάνω και να πλατιάσει αχρείαστα το κείμενο, πρέπει να πάμε στο ψητό. ‘Αλλωστε, ήρθατε να διαβάσετε μερικές εντυπώσεις για το The Marvels, το sequel της Captain Marvel (2019).

Και θα περίμενε κανείς το ανσάμπλ της τριάδας Brie Larson, Teyonah Parris και Iman Vellani να λάμπει με την χημεία του καθόλη τη διάρκεια της ταινίας και να δώσει τη στάμπα της, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Κυρίως γιατί η χημεία φαίνεται ότι δε δένει και τόσο καλά στο κομμάτι της Brie Larson, την οποία λάτρεψα στο οσκαρικό “Room” του 2015, και δεν ξέρω τι φταίει αλλά δεν έπιασε έκτοτε ποτέ εκείνη την υποκριτική της σπιρτάδα. Στην περίπτωση των The Marvels κιόλας η άνευρη παρουσία και ερμηνεία της, ρίχνει τις υπόλοιπες δύο συμπρωταγωνίστριές της.

Ευτυχώς όχι και τόσο για την συμπαθέστατη, ταλαντούχα και γεμάτη ενέργεια ερμηνεία της νεαρής Vellani που υποδύεται τη Ms. Marvel. Όπως και στην solo σειρά της στο Disney Plus, το υφάκι της ταιριάζει ακριβώς σε αυτό που είναι η Kamala Khan, ένα πρόσχαρο, αφελές και καλόκαρδο έφηβο κορίτσι, το οποίο προσπαθεί να συνηθίσει τις δυνάμεις του σε έναν κόσμο αφιλόξενο για τις καλές της προθέσεις. Μάλλον θα πω η μοναδική λαμπρή και ζεστή στιγμή της ταινίας.

Τα προβλήματα για το The Marvels όμως δεν είναι μόνο στο θέμα της χημείας αλλά και του φορμουλαίστικού, ρηχού και στο πόδι γραμμένου σενάριο, το οποίο αν μου λέγανε ότι γράφτηκε 48 ώρες πριν αρχίσουν τα γυρίσματα, δε θα μου προκαλούσε έκπληξη. Επειδή η όλη ταινία «τρέχει» υπερβολικά βιαστικά για τον τερματισμό -ή έτσι φαίνεται από το ρηχό και ασύνδετο σενάριο- έχει επίσης και πολύ μικρή διάρκεια, σε σχέση πάντα με τα 2ωρα και δυομισάωρα που έχουμε συνηθίσει από το MCU.

Αυτή απόφαση όμως έχει δύο όψεις: την μία που κάνει την ταινία να κυλάει σχεδόν νεράκι -το σχεδόν είναι επειδή ποτέ δεν κατάφερε να με «ρουφήξει» στην ιστορία της. Και την άλλη που την μετατρέπει σε έναν σχεδόν ασύνδετο, άνισο σε ρυθμό και συναισθηματικές αψίδες μιξάρισμα σκηνών δράσης, μιας τριπλέτας ηρώων που θα δούμε και στο Avengers Secret Wars, και αμέτρητων στα όρια του υποφερτού CGI.

Για να μην αναφέρω ότι και η villain της ταινίας παραμένει μια ρηχή καρικατούρα με στοιχεία κακού που απλά υπάρχει για να «τικάρει» και το κουτάκι αυτό. Ούτε και οπτικά ήταν κάτι το ιδιαίτερο καθώς η φωτογραφία ναι μεν ήταν πολύ πιο ζωντανή σε χρώματα από κάθε άλλη κυκλοφορία της Marvel Studios, δεν γλιτώνει από τον άσχημο τεχνητό φωτισμό του The Volume, το οποίο δεν κολακεύει καθόλου την οπτική υφή των Marvels.

Γενικότερα, η ταινία μου άφησε μια εντύπωση ότι κάπου μέσα σε όλες αυτές τις αναποδιές της Marvel πάρθηκε η απόφαση να πετσοκόψουν σε διάρκεια την ταινία, με απώτερο σκοπό να την κάνουν πολύ πιο εύπεπτη και απλουστευμένη. Μόνο που έγινε τόσο απλουστευμένη που δεν έχει ίχνος κάποιου βάθους και πατάει σε κοινότυπα Marvel κλισέ στοιχεία για να διεκπεραιωθεί αυτή η μιάμιση ώρα που διαρκεί.

Τι μου έμεινε; Μόνο η post-credits σκηνή που έχει μια δυνατή έκπληξη, η οποία για κάθε Marvel fan είναι ένα «επιτέλους» που περίμενε καιρό να δει εντός του σύμπαντος. Όλα τα υπόλοιπα γίνονται σαν σκόνη στον άνεμο που λένε και οι Kansas.

*Ευχαριστούμε τα Cineplexx για την IMAX προβολή.