The Nun II Review: Αξίζει η επιστροφή του δαίμονα Valak;

Είναι ολοένα και πιο συνηθισμένο να ακούμε από κοινό και κριτικούς να σχολιάζουν τη φθίνουσα πορεία των σύγχρονων ταινιών τρόμου. Ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα που ταλανίζουν το είδος, είναι η υπερβολική και αλόγιστη χρήση των jumpscares. H συγκεκριμένη τεχνική μπορεί να ξαφνιάζει και να σοκάρει τους θεατές στιγμιαία, αλλά σπάνια προκαλεί τρόμο. Με την πάροδο του χρόνου, η προβλεψιμότητά τους έχει αναισθητοποιήσει το κοινό, καθιστώντας όλο και πιο δύσκολο για τους σκηνοθέτες να δημιουργήσουν γνήσιο και αυθεντικό τρόμο.

Ένας άλλος κρίσιμος παράγοντας είναι η έλλειψη πρωτοτυπίας. Πολλές σύγχρονες ταινίες ανακυκλώνουν κουρασμένες και χιλιοειπωμένες ιδέες, όπως δαιμονισμένες κούκλες, εκδικητικά φαντάσματα και στοιχειωμένα σπίτια. Παρότι οι συγκεκριμένες ιδέες με την σωστή διαχείριση μπορούν να πετύχουν τον σκοπό τους, η ανέμπνευστη εκτέλεσή τους τις έχουν κάνει να μοιάζουν και αυτές προβλέψιμες αλλά και βαρετές.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τους χαρακτήρες. Συχνά, τα θέλω τους, τα κίνητρά τους, το τραυματικό παρελθόν τους, είναι μία κουραστική, επιφανειακή επανάληψη προηγούμενων ιστοριών. Δεν είναι τυχαίο ότι πλέον, οι θεατές μπορούν με μεγάλη ευκολία να μαντέψουν εύστοχα ποιος χαρακτήρας θα έχει ένα φρικτό θάνατο και ποιος θα επιβιώσει στο φινάλε της ταινίας.

Βέβαια, η πεσιμιστική αυτή οπτική έρχεται σε αντίθεση με τη νέα γενιά καινοτόμων σκηνοθετών όπως οι Ari Aster, Nikyatu Jusu, Mimi Cave, Julia Ducournau, Jordan Peele, Robert Eggers, αλλά και τα δίδυμα αδέλφια Philippou. Όλοι, με τον δικό τους τρόπο, έχουν επαναπροσδιορίσει το είδος παρουσιάζοντας φρέσκιες και αναζωογονητικές ιδέες.

Όσο αφορά του The Nun II, έχουμε ένα μετριότατο αποτέλεσμα. Όπως γνωρίζετε οι περισσότεροι, η ταινία είναι η νέα προσθήκη στο σύμπαν του Conjuring, ενώ αποτελεί τη συνέχεια από το The Nun, του 2018. Σκηνοθέτης είναι ο Michael Chaves, ενώ το σενάριο έγραψαν οι Ian Goldberg, Richard Naing και Akela Cooper, με πρωταγωνιστές τους Taissa Farmiga, Bonnie Aarons, Anna Popplewell, Jonas Bloquet, Anouk Darwin Homewood, Katelyn Rose Downey και Storm Reid.

Η υπόθεση ακολουθεί την αδελφή Irene, η οποία επέζησε από τη προηγούμενη συνάντησή της με τον δαίμονα Valak στο μοναστήρι στη Ρουμανία, καθώς καλείται από το Βατικανό να ερευνήσει μια σειρά μυστηριωδών θανάτων που αφορούν ιερείς σε όλη την Ευρώπη. Μαζί με μια νέα καλόγρια που ονομάζεται Debra, η Irene ταξιδεύει στη Γαλλία, όπου ξανασμίγει με τον Maurice. Μαζί, πρέπει να σταματήσουν τον δαίμονα που προσπαθεί να εξαπολύσει ένα αρχαίο κακό που θα μπορούσε να καταστρέψει τον κόσμο.

Στα θετικά της ταινίας είναι σίγουρα η παρουσία της Bonnie Aarons στον ρόλο της ανατριχιαστικής μοναχής. Για όσους μπορεί να μην γνωρίζουν, η ηθοποιός είχε κάνει την ολιγόλεπτη εμφάνιση της στην ταινία του David Lynch, Mulholland Drive, στην θρυλική σκηνή με τον άστεγο που εμφανίζεται ξαφνικά πίσω από την γωνία ενός κτιρίου.

Στο Nun 2, δεν χρειάζεται να κάνει πολλά με τον ρόλο της, αρκούν μόνο τα τρομακτικά της μάτια και η ανατριχιαστική φιγούρα της για να μας κολλήσει το βλέμμα στην οθόνη.

Το ίδιο ισχύει και για την Taissa Farmiga, η οποία όπως και στη πρώτη ταινία, έχει αυτό το ευάλωτο βλέμμα που την καθιστά την ιδανική πρωταγωνίστρια σε ταινία τρόμου, ή αν θέλετε το κατάλληλο final girl.

Σκηνοθετικά, ο Chaves, αποτυγχάνει να δημιουργήσει το στυλ και την απειλητική ατμόσφαιρα του δημιουργού του franchise, James Wan. Αυτό οφείλεται εν μέρει λόγω της υπερβολικής εμφάνισης του δαίμονα Valak, όπως επίσης και της έλλειψης συναισθηματικού βάθους στους κεντρικούς χαρακτήρες.

Ο Valak, στην προηγούμενη ταινία αλλά και στην εμφάνισή του στο Conjuring, είχε παγώσει αρκετών θεατών το αίμα με την παρουσία του. Εδώ, αισθάνεσαι ότι τον βλέπεις σχεδόν σε κάθε σκηνή, χάνοντας έτσι αρκετά από την επιβλητική του παρουσία.

Εν κατακλείδι, το The Nun ΙΙ, είναι ένα ανέμπνευστο sequel που βασίζεται κυρίως στην επίδραση που έχει στη ποπ κουλτούρα το σύμπαν του Conjuring. Πέρα από τις καλές ερμηνείες των Farmiga και Aarons, στα θετικά θα μπορούσαμε να σημειώσουμε και κάποιες σεκάνς που μπορεί να μην τρομάζουν αλλά σίγουρα σε διασκεδάζουν, σου προκαλούν δηλαδή ένα ενδιαφέρον με τον τρόπο που είναι στημένες. Μέχρι εκεί.