FUBAR Review – Το τηλεοπτικό ντεμπούτο του Σβαρτσενέγκερ είναι γεμάτο κλισεδιές

Πλέον δεν είναι παράξενο να βλέπουμε μεγάλους αστέρες του Χόλιγουντ, οι οποίοι μεσουρανούσαν στα 80s και 90s, να κάνουν στροφή στην τηλεόραση. Το είδαμε με τον Kevin Costner στο “Yellowstone”, με τον Harrison Ford στη spinoff σειρά του “1923”, αλλά και με τον Sylvester Stallone και τη σειρά “Tulsa King”.

Στα χνάρια του άλλοτε αντίπαλου δέους του βαδίζει πλέον ο Arnold Schwarzenegger, ο οποίος παίζει στην πρώτη του τηλεοπτική σειρά με τίτλο “FUBAR”, για χάρη του Netflix, δοκιμάζοντας έτσι ένα φορμάτ στο οποίο δεν τον έχουμε συνηθίσει. Μήπως όμως έχουμε παρασυνηθίσει τους ρόλους που υποδύεται; Γιατί στο FUBAR δεν ξεφεύγει από τα…ίδια, μιας και ενσαρκώνει έναν πράκτορα της CIA ονόματι Luke Brunner, που βρίσκεται ένα βήμα πριν την συνταξιοδότηση.

Κυριολεκτικά την ημέρα που πάει να αποχαιρετήσει μια για πάντα τους συναδέλφους του προκύπτει μια υπόθεση από το παρελθόν του Brunner που έρχεται να επισκιάσει τα όνειρά του για μια ήρεμη, εκτός δράσης ζωή. Μα γίνεται Σβαρτσενέγκερ χωρίς δράση; Σαν πιτόγυρο χωρίς σως (εδώ βάλτε την αγαπημένη σας δε χαλάμε καρδιές) ένα πράγμα. Για αυτό και την αναλαμβάνει, ώστε να ξεμπερδεύει μια και καλή σαν ένα τελευταίο “hoorah”, μόνο που η υπόθεση περιπλέκεται παραπάνω. Ανακαλύπτει ότι η κατά τα άλλα νορμάλ κόρη του (Monica Barbaro) είναι τελικά και αυτή κατάσκοπος και θα πρέπει να δουλέψουν μαζί στην ίδια υπόθεση και να βγάλουν τον μεγάλο κακό από τη μέση που θέλει να κατασκευάσει μια πυρηνική βόμβα -ω τι κλισέ. Ευτυχώς το αντικλισέ στοιχείο εδώ είναι ότι τον μονοδιάστατο αυτόν κακό υποδύεται ο Gabriel Luna, που πρόσφατα είδαμε στη σειρά “The Last of Us” του HBO ως Tommy.

Το στοιχείο του πατέρα που έλειψε από την ανατροφή της κόρης και δεν ήταν δίπλα στην οικογένεια, αλλά και μια κόρη θυμωμένη από τα ψέματα του πατέρα της, συνθέτουν το ρηχό δραματικό υπόβαθρο. Πρωταγωνιστούν επίσης οι Jay Baruchel, Fortune Feimster, Milan Carter, Travis Van Winkle, Gabriel Luna, Andy Buckley, Aparna Brielle, Barbara Eve Harris και Fabiana Udenio. Δημιουργός της σειράς είναι ο Nick Santora, ο οποίος με το επιτελείο του έχουν φτιάξει την απόλυτη άμυαλη, χαλαρή εμπειρία που είναι ο ορισμός του επιπέδου “παίζει μεσημέρι Σαββατοκύριακου στο Star”.

Και κάπως έτσι κυλάνε από την οθόνη, στα 8 επεισόδια του FUBAR, οι πιο κλισεδίστικες κατασκοπικές καταστάσεις και σκηνές δράσης που έχετε ξαναδεί σχεδόν σε όλη τη φιλμογραφία του Άρνολντ, ο οποίος φαίνεται να το διασκεδάζει πολύ παίζοντας έναν ρόλο αυστηρού μπαμπά κατασκόπου απέναντι στην εξίσου σκληροτράχηλη κόρη του.

Οι Β’ ρόλοι του cast κάνουν ότι περνάει από τα χέρια τους για να ερμηνεύσουν τις ατάκες αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που οι κωμικές καταστάσεις και τα ευτράπελα καταλήγουν σε επικό cringe. Μόνο το σοβαροφανές ύφος και η απολαυστική αυστριακή αγγλική προφορά του Σβαρτσενέγκερ λειτουργούν ως αντίδοτο σε αυτές. Γενικότερα υπάρχει μια ανισορροπία στο ύφος του FUBAR, που πότε προσπαθεί να φουντώσει ένα οικογενειακό δράμα, ειδικά μεταξύ κόρης-πατέρα και πότε να γίνει μια σειρά με ξέφρενη δράση στα μέτρια πρότυπα όλων των υπόλοιπων του Netflix.

Θα λέγαμε ότι πάσχει από μια κρίση ταυτότητας που στα 8 επεισόδια που διαρκεί, ευτυχώς, δεν προλαβαίνει να εκδηλωθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό. Είναι τιγκαρισμένη στα κλισέ του είδους και ίσως αυτό λειτουργεί και σαν εργαλείο στο πόσο εύπεπτη είναι τελικά η σειρά και δεν έχει καμία όρεξη ούτε να βάλει το θεατή σε σκέψη, αλλά ούτε και να τον ξεσηκώσει με οποιονδήποτε τρόπο.

Το FUBAR θα μπορούσαμε να το φανταστούμε και σαν μια ταινία από αυτές της «εβδομάδας», που βρίσκαμε κάποτε στα βιντεοκλαμπ. Είναι τόσο ανάλαφρη που ενδείκνυται για χαλαρό binge με σνακ και ποπκορν, με μπόλικο βιτριολικό σχολιασμό με την παρέα σας. Μέχρι εκεί…