Nanny Review - Αξίζει τελικά το πολλά υποσχόμενο θρίλερ;

Το Nanny έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Sundance στις 22 Ιανουαρίου 2022, όπου κέρδισε το Grand Jury Prize, μία διάκριση που καμία άλλη ταινία τρόμου δεν είχε καταφέρει να αποσπάσει μέχρι εκείνη τη στιγμή στο περίφημο φεστιβάλ. Σίγουρα, το σκηνοθετικό ντεμπούτο με ταινία μεγάλου μήκους της Nikyatu Jusu, έκανε μία δυναμική έναρξη, με την οποία προκάλεσε πολλά μάτια, ιδιαίτερα αυτά των fans του τρόμου, να κοιτάξουν την περίπτωσή της με χαρά και ανυπομονησία.

Δεν έπεσαν όμως μόνο τα μάτια των fans του είδους πάνω της. Λίγο αφότου η Nanny της κέρδισε το μεγάλο αυτό βραβείο, η Blumhouse Productions και η Amazon Studios απέκτησαν τα δικαιώματα της ταινίας. Επίσης, τον Φεβρουάριο του 2022, ανακοινώθηκε ότι το επόμενο πρότζεκτ τρόμου της Jusu εξαγοράστηκε από την Monkeypaw Productions (η γνωστή εταιρία παραγωγής ταινιών τρόμου του Jordan Peele), αλλά και από την Universal Pictures που γνωρίζουμε αρκετά καλά την σχέση της με τις ταινίες του συγκεκριμένου είδους. Οι ανακοινώσεις και οι καινούργιες συνεργασίες δεν σταματούν εδώ. Τον Οκτώβριο του 2022, βγαίνει η είδηση ότι η νεαρή σκηνοθέτιδα υπογράφει για να σκηνοθετήσει το νέο sequel του Night of the Living Dead, την ταινία τρόμου του θρυλικού George Romero.

Όλα αυτά, τα αναφέρουμε για να σας πληροφορήσουμε ότι η συγκεκριμένη καλλιτέχνης θεωρείται λίγο-πολύ ένα από τα ανερχόμενα ταλέντα στον χώρο του τρόμου. Επιστρέφοντας στην ταινία της Nanny, όμως, η οποία πλέον στριμάρει στο Amazon, υπάρχουν όντως όλα τα στοιχεία που δικαιολογούν την πρεμούρα μεγάλων στούντιο παραγωγής ταινιών να συνεργαστούν μαζί της. Παρ΄ όλα αυτά, την ίδια στιγμή, θα βρείτε και αρκετές αστοχίες. Αδυναμίες σε τέτοιο βαθμό που επηρεάζουν σημαντικά το σύνολο της ταινίας. «Τρύπες» στο σενάριο δεν υπάρχουν, αυτό που αναδεικνύεται όμως, είναι η αδυναμία του να εκπληρώσει τις προσδοκίες του θεατή, ιδιαίτερα όταν τοποθετεί στην πλοκή “σπόρους” που δεν καταφέρνουν ποτέ να καρποφορήσουν ως όφειλαν στην τρίτη και τελευταία πράξη της ταινίας.

Η υπόθεση εστιάζει στην παράτυπη μετανάστρια Aisha, η οποία μόλις έχει μετακομίσει από την Σενεγάλη στην Νέα Υόρκη, με στόχο να καταφέρει να χτίσει τη ζωή της εκεί, κάνοντας παράλληλα αποταμίευση ώστε να καταφέρει να φέρει στη χώρα και τον μικρό της γιο που αναγκάστηκε να αφήσει πίσω στην Σενεγάλη με τους συγγενείς της. Η νεαρή γυναίκα ξεκινά να δουλεύει ως νταντά της Rose, της κόρης ενός πλούσιου ζευγαριού. Η σχέση όμως ανάμεσα στην Aisha και την οικογένεια της μικρής Rose περιπλέκεται, με την ίδια να βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο που θα πρέπει να βγει το συντομότερο αν θέλει να φέρει τον μονάκριβο γιο της κοντά της.

Σκηνοθετεί και γράφει η Nikyatu Jusu, ενώ πρωταγωνιστούν οι: Anna Diop, Michelle Monaghan, Sinqua Walls, Morgan Spector, Rose Decker, και Leslie Uggams.

Αρχικά, θα πρέπει να τονίσουμε ότι η ταινία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον τρόμο. Είναι θρίλερ. Είναι ένα μυστηριακό, ατμοσφαιρικό, βραδύκαυστο, ψυχολογικό θρίλερ. Η ατμόσφαιρά της, ο χρόνος που σου δίνει η σκηνοθέτιδα να εμπλακείς συναισθηματικά με την βασική ηρωίδα και τις επιθυμίες, τις δυσκολίες αλλά και τις φοβίες της, ο τρόπος που φωτίζει τους χώρους, τα ερωτηματικά που δημιουργεί για τις προθέσεις κάποιων χαρακτήρων-κλειδιά στην πλοκή, η μουσική που υποστηρίζει την κάθε σκηνή κατάλληλα για να ανυψώσει το σασπένς και το δράμα, όλα αυτά, συνθέτουν ένα καλοστημένο ατμοσφαιρικό θρίλερ, το οποίο όμως, καταρρέει στο φινάλε του.

Ο λόγος της κατάρρευσης είναι τα αναπάντητα ερωτήματα τα οποία έθεσε με εξαιρετική μαεστρία στο πρώτο και δεύτερο μέρος. Τελικά, πολλά από αυτά δεν οδήγησαν πουθενά. Ενώ η κορύφωση του δράματος έρχεται, οι δυναμικές που έχτιζε ιδανικά μεταξύ των χαρακτήρων που εμπλέκονταν σε διάφορες καταστάσεις μέχρι το φινάλε, απλά παραμερίστηκαν. Ωστόσο, αξίζει να αναφέρουμε τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών και συγκεκριμένα της Anna Diop στον ρόλο της Aisha, η οποία μόνο με μία κίνηση των ματιών ή ένα απλό μειδίαμα, καταφέρνει και επικοινωνεί πολλά από τα συναισθήματα που την διακατέχουν, χωρίς υπερβολές και ακρότητες.

Εν κατακλείδι, το Nanny είναι ένα πολλά υποσχόμενο θρίλερ, το οποίο τελικά δεν μπορεί να υποστηρίξει τις υψηλές προσδοκίες που το ίδιο έθεσε από τα πρώτα κιόλας λεπτά της ιστορίας. Αν κατάφερνε να τις αξιοποιήσει, θα μπορούσε να ανήκει στην ίδια κατηγορία του The Babadook, και τότε, ίσως να θεωρούνταν μέχρι και η αποκάλυψη της χρονιάς στο είδος του.