State of Decay 2 Review

Είμαι άνθρωπος, και όπως κάθε άνθρωπος, αρκετές φορές, συνειδητά ή υποσυνείδητα μεροληπτώ. Καταλαβαίνω πως είναι λάθος, προσπαθώ όταν το αντιλαμβάνομαι να κοιτάω τα πράγματα από μία διαφορετική οπτική γωνία, έχοντας κατά νου σε ποιόν ακριβώς τομέα χάνεται η αντικειμενικότητά μου. Πολιτική, θρησκεία, σχέσεις, άνθρωποι, φαγητό. Σε όλα τα θέματα έχω κάποιο παράδειγμα το οποίο μπορεί να ενταχθεί σε αυτήν την κατηγορία. Φυσικά από αυτό δεν ξεφεύγουν και τα παιχνίδια, μιας και είναι η δραστηριότητα του ελεύθερου χρόνου μου που έχει επιβιώσει τα περισσότερα χρόνια και με έχει συντροφεύσει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μέχρι τα «γεράματά» των 25 χρόνων μου.

Το έχω εντοπίσει, ξέρω ότι υπάρχει και αν και δεν μπορώ να απαλλαχτώ από αυτό, το αντιμετωπίζω προσεγγίζοντας το κάθε παιχνίδι με τις καλύτερες δυνατές προθέσεις και προοπτικές (είτε πρόκειται για review, είτε όχι). Και κατά κύριο λόγο δεν έχω απογοητευτεί. Με αυτόν τον τρόπο έχω ανακαλύψει πολλά αγαπημένα genres αλλά και σειρές παιχνιδιών. Αλλά αυτό δεν δουλεύει πάντα και μερικές φορές οι συγκυρίες είναι τέτοιες που ενώ θες να σε κερδίσει ένα παιχνίδι, σου φέρεται με τον χειρότερο τρόπο και τελικά σε χάνει. Δυστυχώς, ένα τέτοιο παιχνίδι είναι και το State of Decay 2.

Το State of Decay 2 είναι ένα horror survival παιχνίδι σε προοπτική τρίτου προσώπου, με στοιχεία RPG, που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην διαχείριση μιας ομάδας επιζώντων σε ένα μεταποκαλυπτικό περιβάλλον, κυριευμένο από ζόμπι. Το παιχνίδι αναπτύχθηκε από την Undead Labs, υπεύθυνη για το πρώτο State of Decay, και κυκλοφορεί για όλες τις εκδόσεις του Xbox One καθώς και για τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές μέσω του Windows Store, ενώ αποτελεί από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του ένα από τα παιχνίδια της βιβλιοθήκης του συνδρομητικού προγράμματος Game Pass.

Το παιχνίδι δεν έχει κάποιο είδος κεντρικής ιστορίας, ξεκινάμε με μια μικρή ομάδα -randomly generated- χαρακτήρων, ο καθένας με ένα δικό του σετ ικανοτήτων, βρίσκουμε μια βάση και ο στόχος μας είναι να επιβιώσουμε καταστρέφοντας ταυτοχρόνως όλες τις Plague Hearts που υπάρχουν στον χάρτη, πράγμα που θα μας επιτρέψει να ξεκινήσουμε μια σύντομη σειρά αποστολών, η οποία αλλάζει ανάλογα με τον χαρακτήρα που έχουμε επιλέξει ως αρχηγό της ομάδας, ώστε να ξεκλειδώσουμε κάποια μπόνους για το επόμενο playthrough.

Η επιβίωση επιτυγχάνεται με το scavenging των κτιρίων στον χάρτη, την ολοκλήρωση randomly generated αποστολών που έχουν ως κέντρο μεμονωμένους επιζήσαντες ή factions, με τα οποία μπορούν να αναπτυχθούν τόσο φιλικές όσο και εχθρικές σχέσεις. Από τις αποστολές αυτές εκτός από τα εφόδια για να επιβιώσουμε μας δίνεται η ευκαιρία να στρατολογήσουμε και νέους χαρακτήρες για την επέκταση της ομάδας και κατά συνέπεια της βάσης μας.

Η βάση μπορεί να αναβαθμιστεί χτίζοντας τα κατάλληλα κτίρια στα διαθέσιμα slots, που μπορούν να παρέχουν λειτουργίες ή κάποια από τα εφόδια που απαιτούνται για επιβίωση, αναμενόμενα, είναι αδύνατον να καλυφθούν όλες οι ανάγκες μόνο από την βάση, αλλά δίνεται τουλάχιστον η επιλογή να περιορίσει-εξειδικεύσει κανείς το scavenging που πρέπει να γίνει. Χρησιμοποιώντας τον κάθε χαρακτήρα αυξάνονται οι ικανότητές του και το standing του, η φήμη του στα πλαίσια της ομάδας, η οποία ανεβαίνοντας ξεκλειδώνει μπόνους χαρακτήρα αλλά και την επιλογή να προαχθεί ως αρχηγός. Ο παίκτης αναλαμβάνει οποιαδήποτε στιγμή (εφόσον βρίσκεται στην βάση ή σε κάποιο outpost) τον ρόλο οποιουδήποτε χαρακτήρα, αν και πρακτικά δεν έχει μεγάλη διαφορά, αφού ο τρόπος παιχνιδιού αλλάζει ελάχιστα, ανεξάρτητα των skills που κατέχει κάποιος.

Όλα τα μέλη της ομάδας είναι απλά αδιάφορα κουφάρια χωρίς χαρακτήρα που φορτίζουν ενέργεια όσο δεν τα χρησιμοποιείς. Οποιαδήποτε μορφής προσωπικότητα έχει μείνει σε πολύ πρώιμα στάδια, αν δεν είναι υπό τον έλεγχό μας απλά φυτοζωούν στην βάση. Εφόσον είναι ένα παιχνίδι γενικότερης διαχείρισης το λιγότερο που θα μπορούσε να δίνεται είναι η επιλογή να μπορούν να σταλούν σε προσωπικές εκστρατείες εξερεύνησης, με κάποια πιθανότητα τραυματισμού/θανάτου ανάλογα με το level, τον εξοπλισμό και τις ικανότητές τους.

Σε γενικές γραμμές, το management κομμάτι τόσο της βάσης αλλά και της ομάδας, μένει σε πολύ ρηχά επίπεδα. Αν και δίνεται η δυνατότητα να έχετε έναν από τους υπόλοιπους χαρακτήρες της ομάδας ως companion κατά την διάρκεια της εξερεύνησης, δεν θα το πρότεινα, αφού η πολύ κάτω του μετρίου τεχνητή νοημοσύνη σε συνδυασμό με το permadeath περιπλέκει το gameplay, καθώς δεν υπάρχει επιλογή άμεσου ελέγχου του companion με αποτέλεσμα συχνά να μπλέκεται σε επικίνδυνες καταστάσεις και να πεθαίνει. Η επιλογή του co-op πρακτικά αποτελεί μονόδρομο.

Η ποικιλία των τύπων zombies που απαιτούν διαφορετική προσέγγιση την ώρα της μάχης είναι αρκετά ικανοποιητική. Δεν με απογοήτευσαν ούτε οι επιλογές σε όπλα μακρινής απόστασης, με ένα μικρό βαθμό παραμετροποίησης μέσω attachments και τα σχετικά περιορισμένα σε αριθμό πυρομαχικά να προσδίδουν σημαντική σημασία στην μάχη σώμα με σώμα και στα όπλα κοντινής απόστασης. Η μάχη στο σύνολό της, βέβαια, περιορίζεται σε πολύ απλοϊκούς action μηχανισμούς. Στο κομμάτι του κόσμου του παιχνιδιού, δίνεται η επιλογή να παίξετε σε τρεις διαφορετικούς χάρτες, με ικανοποιητικό μέγεθος και με ελαφριά εικαστική ποικιλία, είτε να μεταναστεύσετε στην επόμενη περιοχή κατά την διάρκεια του ίδιου playthrough.

Και τώρα, ας περάσουμε στον τεχνικό τομέα, το μεγάλο αγκάθι του State of Decay 2. Αρχικά έχουμε την φτωχή A.I. των NPC του παιχνιδιού. Πολλές φορές προσπαθείτε να τους μιλήσετε και ενώ βρίσκεστε σε ένα μενού επιλογών διαλόγου, φεύγουν, καθώς άκουσαν να γίνεται spawn ένα zombie δύο τετράγωνα παρακάτω και τους κυνηγάτε προσπαθώντας να τελειώσετε το trade μαζί τους ή να ολοκληρώσετε μια αποστολή, πράγμα που δημιουργεί πρόβλημα, ειδικά όταν αυτές έχουν και κάποιον περιορισμό χρόνου. Σε άλλες περιπτώσεις ενώ μια πόρτα φαίνεται ανοιχτή και τρέχετε να περάσετε, η πόρτα είναι τελικά κλειστή και κάνετε θόρυβο προσπαθώντας να την «ανοίξετε γρήγορα», προσελκύοντας ζόμπι.

Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, τα companion που σας ακολουθούν εξαφανίζονται και μετατρέπονται σε τηλεμεταφερόμενες κουκίδες στο minimap.  Πολύ συχνό pop-in εχθρών ακόμα και όταν τρέχεις με τα πόδια και όχι με κάποιο αυτοκίνητο. Το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι η τελευταία και μοναδική σειρά αποστολών, η οποία θα καθόριζε το legacy του αρχηγού της ομάδας, κόλλησε.

Μετά από αρκετό ψάξιμο σε φόρουμ και υποφόρουμ, η μοναδική λύση ήταν να παίξω το παιχνίδι από την αρχή, αλλά για κακή μου τύχη είχα το ίδιο πρόβλημα. Δεν θα μακρηγορήσω πολύ, θα πάω κατευθείαν στον επίλογο, με το τέταρτο playthrough κατάφερα να δω τους τίτλους τέλους που απλά με παρακινούσαν να ξαναπαίξω όλο «αυτό». Ξανά. Από την αρχή. Αυτός είναι ο αφρός, τα προβλήματα που συνάντησα σε όλες τις συνεδρίες στις οποίες έκατσα να παίξω, και αρκετά από αυτά υπάρχουν ακόμα και μετά το γιγαντιαίο patch των 20GB. Δεν θα μπω καν στην διαδικασία να θίξω το κάκιστα διαμορφωμένο μενού της PC έκδοσης, τις λειψές επιλογές ρυθμίσεων στα settings, ή προβλήματα που είχαν μικρότερη επίδραση στο gameplay.