Batman: 35 χρόνια μετά νοσταλγούμε τη Gotham του Burton!

Πριν από τριάντα πέντε χρόνια, το κινηματογραφικό τοπίο άλλαξε για πάντα με την κυκλοφορία του "Batman" (1989) του Tim Burton. Μια γοτθική συμφωνία σκιών και ηρωισμού, αυτή η ταινία όχι μόνο επαναπροσδιόρισε το είδος του υπερήρωα, αλλά και αναζωπύρωσε τη φαντασία μας, αποδεικνύοντας ότι το σκοτάδι και το βάθος μπορούν να συνυπάρξουν σε μια blockbuster ταινία.

Πριν από αυτή, ο μασκοφόρος εκδικητής ήταν κατά κύριο λόγο περιορισμένος στις κωμικές περιπέτειες της τηλεοπτικής σειράς της δεκαετίας του 1960. Τότε εμφανίστηκε ο Michael Keaton, του οποίου η ερμηνεία ως Bruce Wayne ήταν τόσο σκυθρωπή και σύνθετη όσο άρμοζε στον χαρακτήρα. Ο Batman του Keaton ήταν μια ολοκληρωτική μετάβαση από τον καρτουνίστικο ήρωα των περασμένων χρόνων. Ο χαρακτήρας του πάλευε με το τραύμα, περιτριγυρισμένος από μυστήριο και ωθούμενος από ένα εμφανές αίσθημα καθήκοντος. Η ερμηνεία του έθεσε τα θεμέλια για κάθε μεταγενέστερη ερμηνεία του Batman, από τον Christian Bale μέχρι τον Robert Pattinson στην πρόσφατη επανεκτέλεση.

Φυσικά, δε θα μπορούσαμε να μιλάμε για τον "Batman" (1989), χωρίς να αποδώσουμε φόρο τιμής στον Jack Nicholson ως Joker. Με το διαβολικό του χαμόγελο και την αναρχική του ενέργεια, ο Nicholson παρέδωσε μια ερμηνεία που ήταν ταυτόχρονα τρομακτική και μαγευτική. Ο Joker του δεν ήταν απλά ένας κακός - ήταν το χάος προσωποποιημένο, ο τέλειος αντίπαλος για την προσπάθεια του Batman να επιβάλλει την τάξη σε μια καταρρέουσα Gotham. Fun fact: στην αρχή ο Jack Nicholson είχε ενδοιασμούς για το ρόλο κι έτσι οι παραγωγοί για να τον πείσουν τον ενημέρωσαν ότι αν δεν δεχτεί, τον ρόλο θα τον έδιναν στον Robin Williams.

Ο πραγματικός αστέρας της ταινίας, ωστόσο, θα μπορούσε να είναι ο σκηνοθέτης της Tim Burton. Η αισθητική του Burton μετέτρεψε τη Gotham City σε έναν χαρακτήρα από μόνη της - ένα μέρος όπου η γοτθική αρχιτεκτονική κυριαρχούσε σε κάθε σκηνή και οι σκιές έμοιαζαν να έχουν δική τους ζωή. Το όραμά του ήταν σκοτεινό ωστόσο λαμπύριζε από τη δική του ομορφιά. Η εικόνα του αυτή σε συνδυασμό με την επιβλητική μουσική του Danny Elfman, δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα συναρπαστική και καθηλωτική.

Το "Batman" (1989) ήταν κάτι περισσότερο από μια ταινία - ήταν ένα πολιτισμικό φαινόμενο. Γέννησε μια ολόκληρη γενιά fans, εμπνέοντας από σειρές κινουμένων σχεδίων μέχρι βιντεοπαιχνίδια. Η επιρροή της είναι αισθητή και στις σημερινές ταινίες υπερηρώων που προσπαθούν να ισορροπήσουν την αληθοφάνεια με τη φαντασία - μια φόρμουλα που ο Burton τελειοποίησε πριν από τρεισήμισι δεκαετίες.

Καθώς κλείνουν λοιπόν 35 χρόνια από την κυκλοφορία του "Batman”, είναι σαφές ότι αυτή η ταινία έκανε κάτι περισσότερο από το να φέρει έναν αγαπημένο ήρωα κόμικ στη μεγάλη οθόνη. Εγκαινίασε μια νέα εποχή στον κινηματογράφο, όπου οι υπερήρωες μπορούσαν να είναι πιο σκοτεινοί, οι ιστορίες τους να είναι σύνθετες και το σκοτάδι να είναι εξίσου συναρπαστικό με το φως. Έτσι, ας τιμήσουμε τον "Batman" (1989) - μια ταινία που μας έμαθε να αγκαλιάζουμε τις σκιές και να βρίσκουμε ήρωες μέσα σε αυτές.