Τα πιο τρομακτικά jumpscares στο Insidious franchise

Η σκηνή με το λεωφορείο στην ταινία Cat People του 1942 θεωρείται ότι καθιέρωσε τον μοντέρνο τρόπο που χρησιμοποιείται η γνωστή σε όλους μας πλέον τεχνική του jumpscare. Στην συγκεκριμένη σκηνή, η Alice αισθάνεται ότι την ακολουθεί μία γάτα. Είναι βράδυ, είναι σκοτεινά και ούτε η Alice αλλά ούτε και το κοινό μπορούν να δουν καθαρά τι συμβαίνει. Δεν ακούγεται τίποτα άλλο εκτός από τα βήματά της τα οποία αναπτύσσουν ταχύτητα καθώς ανησυχεί όλο και περισσότερο. Ξαφνικά, ακούγεται ένα δυνατό σφύριγμα και ένα λεωφορείο εμφανίζεται στο πλάνο. Η σκηνοθεσία της σκηνής χρησιμοποιεί με μαεστρία το σασπένς που χτίζεται σταδιακά, και “παίζει” εξαιρετικά με την ψυχολογία του θεατή δημιουργώντας μία άβολη και ανησυχητική ατμόσφαιρα.

Έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν ότι, το αποτελεσματικό jumpscare, κρίνεται από τα κατάλληλα στοιχεία που έχει τοποθετήσει ο δημιουργός στο χτίσιμο του μέχρι την τελική κλιμάκωση της σκηνής. Μια χαρακτηριστική τρομακτική μουσική, η περιορισμένη εικόνα στο πλάνο, ένα σκοτεινό δωμάτιο, η ανατροπή στις προσδοκίες του κοινού, όλα αυτά είναι στοιχεία που μπορείς να ακολουθήσεις και σε προετοιμάζουν για το μεγάλο μπαμ το οποίο εάν είναι αποτελεσματικό, θα μείνει μαζί σου μέχρι το τέλος της ταινίας. Όπως έχει πει και ο Alfred Hitchcock, «Δεν υπάρχει τρόμος στο μπαμ, αλλά μόνο στην αναμονή για αυτό».

Παρακάτω στο κείμενο, θα βρείτε μερικές σκηνές από το Insidious franchise που μας δείχνουν ότι, εάν η τεχνική αυτή εφαρμοστεί την κατάλληλη στιγμή με τον κατάλληλο τρόπο, τότε το αποτέλεσμα είναι άκρως τρομακτικό.

ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ SPOILERS! ΠΡΟΧΩΡΗΣΤΕ ΜΟΝΟ ΕΑΝ ΕΧΕΤΕ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

Insidious: Chapter 3 (2015) - Quinn Hit by Car scene

Σχετικά νωρίς στην ταινία βλέπουμε την Quinn να κάθεται στην άκρη του πεζοδρομίου. Στην μέση του δρόμου, διακρίνεται μία σκοτεινή, μυστηριώδη φιγούρα να την χαιρετάει. Καθώς πλησιάζει προς αυτή για να καταλάβει τι είναι, ένα αμάξι την χτυπάει με δύναμη από πίσω. Η συγκεκριμένη σκηνή αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα όσο αφορά τον τρόπο που χρησιμοποιούν οι σκηνοθέτες των ταινιών Insidious την τεχνική των jumpscares. Φυσικά υπάρχει το στοιχείο του σοκ, όμως αυτό έρχεται ανατρέποντας τις προσδοκίες του κοινού, διότι, ενώ αυτό αναμένει κάποια υπερφυσική απειλή να επιτεθεί την πρωταγωνίστρια της σκηνής, αυτό που τελικά συμβαίνει είναι να την χτυπάει ένα αμάξι, ένας καθημερινός δηλαδή κίνδυνος που μπορεί να συμβεί στον καθένα.

 Insidious: Chapter 2 (2013) – Old Man and Young Josh scene

Αν και κάπως πιο προβλέψιμο, κι εδώ, ο σκηνοθέτης προσπαθεί να στρέψει την προσοχή του κοινού σε κάτι άλλο από τον πραγματικό κίνδυνο. Αυτό που κάνει το συγκεκριμένο jumpscare αποτελεσματικό όμως, είναι ότι στην αρχή της σκηνής, βλέπουμε τον ηλικιωμένο χαρακτήρα ξαπλωμένο στο κρεβάτι του νοσοκομείου με κλειστά τα μάτια, σε κατάσταση απόλυτης ηρεμίας αλλά και σωματικής αδυναμίας. Το κοινό υποσυνείδητα θεωρεί ότι δεν μπορεί να αποτελεί κίνδυνο για τον νεαρό Josh ο ηλικιωμένος, παρόλα αυτά, καθώς γυρίζει η κάμερα, αυτός γραπώνει δυνατά από τα δυο χέρια τον Josh φωνάζοντας. 

 Insidious (2010) - The Red Demon scene

Στο Insidious του 2010 θα βρούμε ένα από τα καλύτερα jumpscare στο σινεμά του τρόμου. Εδώ βέβαια σημαντικό ρόλο παίζουν και οι ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών της σκηνής. Καθώς η Lorraine λοιπόν εξιστορεί τον εφιάλτη της στον γιο της και με την ιστορία να κλιμακώνεται, ο σκηνοθέτης αλλάζει συνεχώς το πλάνο μεταξύ των δυο ώσπου φτάνει τελικά η στιγμή που ο κόκκινος δαίμονας εμφανίζεται αναπάντεχα πίσω από τον χαρακτήρα. Η οπτικοποίηση του τρόμου στην συγκεκριμένη σκηνή μπορούμε να πούμε με μεγάλη σιγουριά ότι ανήκει στα highlights της ταινίας. 

 Insidious: The Last Key (2018) - Suitcase Surprise scene

Το jumpscare στη σκηνή με την βαλίτσα βασίζεται στο εξαιρετικό χτίσιμο και στην άβολη αίσθηση που δημιουργεί στον θεατή ο οποίος αναμένει και γνωρίζει ότι κάτι επικίνδυνο θα εμφανιστεί και πάλι στο πλάνο αλλά δεν μπορεί να φανταστεί το πότε και το που. Έτσι, καθώς ο χαρακτήρας προχωράει βαθύτερα μέσα στην τρύπα, εξερευνάει τον χώρο αλλά και τις βαλίτσες που βρίσκονται μπροστά της. Και πάλι, πολύ έξυπνα ο σκηνοθέτης παίζει με τις προσδοκίες του κοινού, στρέφοντας την προσοχή του σε άλλο σημείο από αυτό που τελικά γίνεται το αναπάντεχο. Ο τρόμος εδώ, βρίσκεται μέσα στην βαλίτσα και δεν έρχεται από το σκοτάδι.

 Insidious: Chapter 3 (2015) – The Bedroom scene

Ακόμη ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το πως να χρησιμοποιεί κάποιος αποτελεσματικά την τεχνική του jumpscare. Με αρκετή επιρροή από την σκηνή με τον κλόουν της ταινίας Poltergeist του 1982, ο σκηνοθέτης ανατρέπει και πάλι τις προσδοκίες του κοινού τοποθετώντας τον κίνδυνο πάνω από την πρωταγωνίστρια και όχι κάτω από το κρεβάτι. Το στοιχείο που κάνει όμως την συγκεκριμένη σκηνή τρομακτική, είναι η συνέχεια μετά το jumpscare. Το περιορισμένο πλάνο, η κάμερα που μας δείχνει μόνο το ανατριχιαστικό, αργό βηματισμό του κακού, και φυσικά το κλείσιμο των κουρτινών και της πόρτας, παγώνει όχι μόνο την πρωταγωνίστρια αλλά και τον θεατή.

 Insidious (2011) – Baby Monitor scene

Εδώ ο σκηνοθέτης και πάλι “παίζει” εξαιρετικά με τις προσδοκίες, την αναμονή αλλά και το άβολο συναίσθημα του θεατή μέχρι την κλιμάκωση του jumpscare. Βέβαια, το γεγονός ότι στην σκηνή υπάρχει και ένα αβοήθητο μωρό, σίγουρα αυξάνει την ένταση και την ανησυχία. Το παιδικό μόνιτορ και ο παράξενος ήχος/ομιλία που ακούγεται μέσα από το δωμάτιο, πέρα από την ανησυχία, αυξάνει και το μυστήριο. Τι είναι αυτό που ακούγεται από εκεί μέσα; Και τελικά το «I want it now!» που φωνάζει ο δαίμονας σε συνδυασμό με το κλάμα του μωρού είναι η αποκορύφωση της σκηνής, δίνοντας μας ένα ακόμη δυνατό και αποτελεσματικό jumpscare.