Pearl Review - Ένα origin story βαμμένο με βία και αίμα από την A24

Ο Ti West κάθεται για ακόμη μία φορά στην καρέκλα της σκηνοθεσίας, παραδίνοντάς μας το prequel του ψυχολογικού slasher θρίλερ X, το Pearl, και υπογράφοντας το σενάριο μαζί με την πρωταγωνίστρια της ταινίας, τη Mia Goth που φυσικά επανέρχεται δυναμικά στον ρόλο της ‘Pearl’. Το cast του εν λόγω project που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο 79^ο Φεστιβάλ Βενετίας, συμπληρώνουν επίσης οι: David Corenswet, Tandi Wright, Matthew Sunderland, και η  Emma Jenkins-Purro.

Η υπόθεση τοποθετείται χρονικά στο 1918 με φόντο την Ισπανική Γρίπη στις Η.Π.Α., και με επίκεντρο την ‘Pearl’ όταν ήταν ακόμη νέα κοπέλα. Η ίδια περιμένοντας τον αγαπημένο της, ‘Howard’, να γυρίσει από τον πόλεμο, αισθάνεται να ασφυκτιεί από μία ρουτίνα που την δυσαρεστεί και την κρατά εγκλωβισμένη στην απομακρυσμένη φάρμα των δικών της στο Τέξας. Πρέπει καθημερινά να φροντίζει τον κλινήρη πατέρα της με την συνεχώς αυταρχική μητέρα της να την επικρίνει για το παραμικρό. Ωστόσο, θα βάλει μπροστά το σχέδιό της να γίνει μεγάλη και τρανή σταρ και ένα είναι σίγουρο: είναι αποφασισμένη να κάνει τα πάντα για να το πραγματοποιήσει, ακόμη και να σκοτώσει… όσες φορές κι αν χρειαστεί.

Ο εν λόγω δημιουργός μέσα από το X, μας είχε δώσει μία υπόσχεση: ότι δεν θα αργούσε η ώρα να μάθουμε ποιά είναι πραγματικά η ‘Pearl’ και τί συνθέτει την μακάβρια προϊστορία της. Ναι, προφανώς και από το πρώτο κινηματογραφικό κεφάλαιο καταλάβαμε ότι κάτι πάει απίστευτα λάθος μαζί της, ακόμη κι αν η ίδια αδυνατεί να το εμπεδώσει, αλλά τώρα επιβεβαιώνεται πανηγυρικά πως και στα νιάτα της δεν ήταν λιγότερο επικίνδυνη. Για την ακρίβεια ποιος την είδε με δικράνι και δεν την φοβήθηκε!

Άρα, αυτό στο οποίο δίνεται έμφαση είναι πως ο διακαής πόθος της να αναγνωριστεί ως είδωλο της μεγάλης οθόνης υπήρξε ανέκαθεν καταλύτης στη ζωή της τόσο ώστε να την μεταμορφώσει σε ένα άτομο δίχως ηθικές αναστολές, όρια και έλεος μπροστά στο δέλεαρ της προβολής. Το παρόν έργο μας δείχνει πώς άρχισε σιγά σιγά να βγαίνει εκτός ελέγχου η κατάστασή της ώστε να μετατραπεί σε έρμαιο μίας άκρως τοξικής εμμονής.

Προφανώς και ο σκηνοθέτης θίγει το θέμα του ανικανοποίητου, της αρρωστημένης φιλοδοξίας και της άκρατης ματαιοδοξίας. Το διαταραγμένο της μυαλό ανατροφοδοτεί την αστάθεια και το απρόβλεπτο του χαρακτήρα της, χαράσσοντας τον δρόμο για την πρώτη δολοφονική της έκρηξη.

Ένα πράγμα την απασχολεί: να αναδειχθεί σε ασυναγώνιστη βεντέτα του σινεμά. Εντούτοις, απορροφημένη από το κυνήγι αυτής της χίμαιρας, η ‘Pearl’ αδυνατεί να συνειδητοποιήσει πως βυθίζεται σ’ ένα σκοτεινό απωθημένο και πλέον στην επιφάνεια βγαίνουν τα πιο άγρια ένστικτά της. Κάπως έτσι, ξεκινά από μέρους της ένας φαύλος κύκλος φρίκης μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Η εγκληματική της φύση χτίζεται σταδιακά όταν αρχικά σκοτώνει μικρά ζώα στο αγρόκτημα, και φλερτάρει έντονα με την ιδέα να ταΐσει φρέσκο (ανθρώπινο) κρέας στον αλιγάτορα που έχει ως κατοικίδιο.

Τα συχνά κοντινά πλάνα στη φυσιογνωμία που υποδύεται η Mia Goth συνηγορούν ως προς την παραπάνω εντύπωση και ενισχύουν την ένταση. Η ταλαντούχα ηθοποιός καταφέρνει και πάλι να μπει με άνεση στα παπούτσια της πολύ ιδιαίτερης ‘κακιάς’ που είχε ενσαρκώσει στο X, με τη φιγούρα αυτή να αποδεικνύεται τόσο creepy που σε φρικάρει ακόμη και με το χαμόγελό της. Βλέπεις να ζωντανεύει στο πρόσωπό της μία απίστευτα μελανή εκδοχή της κινηματογραφικής ‘Dorothy’ από τον Μάγο του Οζ, και ταυτόχρονα κάτι από το The Texas Chainsaw Massacre και το Mary Poppins.

Η ‘Pearl’ διακατέχεται από έναν αλλιώτικο αυθορμητισμό, μια παρορμητικότητα που την καθιστά ικανή για όλα. Η έλλειψη οικογενειακής αγάπης και τρυφερότητας δημιουργούν ένα ανεκπλήρωτο κενό, γεννούν μία θλιβερή πείνα, μία διαβρωτική ανάγκη, αυτή του φαίνεσθαι και της μαζικής αποδοχής. Οπότε, ανεβαίνει πάνω στο δικό της σύννεφο με μόνο της σκοπό να κατακτήσει την απόλυτη δόξα και λάμψη που έχει δει να γεύονται διάσημα ονόματα της χρυσής εποχής του Hollywood. Με το σκεπτικό «γιατί όχι κι εγώ;» προσπαθεί να βρει μία διέξοδο σε αυτόν τον ακατανίκητο πειρασμό, και να αποτινάξει από πάνω της ό,τι την περιορίζει αλλά αυτό που καταφέρνει να θρέψει με αυταπάτες είναι το λαίμαργο εγώ της, αγνοώντας ότι η πλάνη του αμερικανικού ονείρου την έχει κιόλας καταπιεί.

Η ίδια τρέμει στο ενδεχόμενο να δει κατάματα την αλήθεια για τον εαυτό της, γι’ αυτό και εθελοτυφλεί. Η διάψευση, η αποτυχία, και η ματαίωση των όσων ελπίζει μπορεί να σημάνει την προσωπική της συντριβή και να πυροδοτήσει τον καταστροφικό θυμό της. Οπότε, απωθεί και σιχαίνεται κάθε τι που θα της φέρει την απόρριψη θεωρώντας πως όλοι οι υπόλοιποι την αδικούν κατάφωρα παρ’ όλο που εκείνη είναι διατεθειμένη να υπερβάλλει εαυτόν. Συνεπώς, πρέπει να πληρώσουν επειδή τόλμησαν να της εναντιωθούν και να την πληγώσουν.

Τα γεγονότα της ταινίας αυτής με επίκεντρο τους βάναυσους θανάτους που σημειώνονται, είναι κάπως πιο υπολογισμένα, πιο σφυγμομετρημένα για να υπογραμμιστεί η αποκορύφωση της μηδενιστικής της παράνοιας, των συναισθηματικών μεταπτώσεων της και των κτηνωδών πράξεων ‘Pearl’, δένοντας ακριβώς με τα αιματοβαμμένα γηρατειά της στο X.

Η τάση της να ξεσπά δυσανάλογα οργισμένα απέναντι σε ό,τι της πάει κόντρα, την αποσυντονίζει και την ταράζει, έχει ως αποτέλεσμα αντιδράσεις και εξάρσεις υπέρ του δέοντος, τόσο που το συγκεκριμένο θέαμα εν μέρει αγγίζει και το είδος της μαύρης κωμωδίας ώστε να σου βγαίνει στιγμιαία και το να γελάσεις μαζί της. Αλλά μάντεψε, δεν θα ήταν καθόλου ευχαριστημένη με κάτι τέτοιο, αν βρισκόταν μπροστά σου!

Η εναλλαγή των πλάνων σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους, και η επιλογή για το ποιες σκηνές είναι λουσμένες σε φυσικό φως και ποιες όχι, έχει γίνει με προσοχή ώστε να τονιστεί το μέγεθος της απομόνωσης και της αντικοινωνικής συμπεριφοράς της ηρωίδας καθώς συγκρούονται η κανονικότητάς της εντός και εκτός σπιτιού. Ο επίλογος του Pearl, σου προκαλεί αμηχανία, ανησυχία και σε κάνει να νιώσεις τόσο άβολα ώστε να διαπιστώνεις πόσο αισθητός είναι ο τρόμος που σου προξενεί στο φινάλε το μειδίαμα της ‘Pearl’ το οποίο μεταξύ άλλων είναι σαν εκλιπαρεί απεγνωσμένα για «βοήθεια».