Το NOPE είναι η πιο διχαστική ταινία του Jordan Peele | Review

Βρεθήκαμε στην αγγλική πρεμιέρα της νέας ταινίας του
16 Αυγούστου 2022 10:37
Το NOPE είναι η πιο διχαστική ταινία του Jordan Peele | Review

Το 1975, ο Steven Spielberg, με το Jaws, έκανε τον κόσμο να βλέπει τα πανέμορφα γαλάζια καλοκαιρινά νερά της θάλασσας με φόβο και τρόμο. 40 χρόνια αργότερα σχεδόν, ο Jordan Peele και η καινούργια του ταινία NOPE, προσπαθούν να πετύχουν παρόμοιο αποτέλεσμα με τον καταγάλανο μπλε ουρανό, και πιο συγκεκριμένα, με τα σύννεφά του. Όσοι από εσάς έχετε δει τα τρέιλερ της ταινίας ή έχετε διαβάσει την σύνοψη της, σίγουρα θα έχετε μία ιδέα σε τι αναφέρομαι. Παρ' όλ' αυτά, καλό θα ήταν να μπείτε στη σκοτεινή αίθουσα με όσες λιγότερες πληροφορίες μπορείτε και να αφήσετε την πλοκή να σας αποκαλύψει τα υπόλοιπα, διότι, αν ξέρει να κάνει κάτι πολύ καλά η συγκεκριμένη ταινία, είναι ο τρόπος που ξεδιπλώνει τα μυστικά της.  

Η αινιγματική επίσημη σύνοψη λοιπόν αναφέρει τα εξής: Δύο αδέρφια που διευθύνουν ένα ράντσο αλόγων στην Καλιφόρνια, θα ανακαλύψουν ένα περίεργο, απόκοσμο αντικείμενο να αιωρείται στον ουρανό κι ανάμεσα στα σύννεφα με τον ιδιοκτήτη ενός παρακείμενου θεματικού πάρκου να προσπαθεί να επωφεληθεί οικονομικά από το μυστηριώδες αυτό φαινόμενο. Σε σκηνοθεσία και σενάριο του Jordan Peele, πρωταγωνιστούν οι: Daniel Kaluuya, Keke Palmer, Steven Yeun, Brandon Perea και Michael Wincott. Αξίζει να σημειωθεί ότι διευθυντής φωτογραφίας είναι ο Hoyte van Hoytema, γνωστός για τις ταινίες Interstellar, Dunkirk και Tenet, του Christopher Nolan, αλλά και για άλλες του δουλειές όπως το Her, το The Fighter, το Spectre, το Tinker Tailor Soldier Spy και το Ad Astra. Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζονται πίσω από τις κάμερες οι δυο τους και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά εντυπωσιακό.

Όλη η πλοκή εξελίσσεται κυρίως, στο ράντσο των αδελφών Haywood. Η συνεισφορά του Hoytema στο οπτικό κομμάτι είναι καθοριστική. Φωτίζει με κρυστάλλινο τρόπο τα βραδινά πλάνα ενώ κινηματογραφεί εξαιρετικά  την απεραντοσύνη της πεδιάδας όπου βρίσκεται το ράντσο. Επιπρόσθετα, στις σκηνές που υπάρχει κλιμάκωση της δράσης, μας χαρίζει μερικά από τα πιο φαντασμαγορικά κάδρα της φετινής χρονιάς. Αυτό, σε συνδυασμό με την ευρηματική σκηνοθεσία του Peele, το ανατριχιαστικό sound design, αλλά και τα “κοφτερά” βιολιά του Michael Abels, συνθέτουν ένα πρώτης τάξεως θρίλερ επιστημονικής φαντασίας -το οποίο καταφέρνει να χωρέσει και λίγο γούεστερν στην ατμόσφαιρα του. Στα τεχνικά χαρακτηριστικά, είναι ίσως η καλύτερη ταινία του Jordan Peele, μέχρι στιγμής.

Όσον αφορά τις ερμηνείες και οι 5 χαρακτήρες κλειδιά, έχουν τις δικές τους στιγμές, αυτές που ξεχωρίζουν όμως θα πρέπει να είναι της Keke Palmer, στο ρόλο της "Em", της αδελφής δηλαδή του "OJ" Haywood (Kaluuya) και του Brandon Perea, στο ρόλο του τεχνικού υπολογιστών, "Jupe". Η ζωντάνια και η εκρηκτική της ενέργεια, ισορροπούν αρμονικά με το πιο συγκροτημένο και εσωτερικό “παίξιμο” του Kaluuya. Έχουν αναπτύξει την ιδανική χημεία οι 2 τους, προσδίδοντας μία ειλικρίνεια στη σχέση τους, αλλά και αποκαλύπτοντας το πόσο διαφορετικοί χαρακτήρες είναι σαν αδέλφια. Από την άλλη, ο Perea, ως comic relief χαρακτήρας, ανατρέπει τις δυναμικές και δίνει αυτή την έξτρα πινελιά διαμορφώνοντας μία ανέλπιστη τριάδα, η οποία προσπαθεί να αντιμετωπίσει μία εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση. 

Ωστόσο, πέρα από το θετικό αποτέλεσμα στο τεχνικό κομμάτι και τις ερμηνείες, υπάρχουν και κάποια αρνητικά σημεία. Αρχικά, η ταινία (όπως αναφέραμε πιο πάνω) δεν είναι τρόμου, αλλά θρίλερ. Ο ρυθμός, η ατμόσφαιρα, το ύφος, όλα τα εκφραστικά της μέσα, εστιάζουν περισσότερο στο σασπένς και το μυστήριο παρά στο horror στοιχείο. Σίγουρα δανείζεται εργαλεία και τεχνικές από το σινεμά του τρόμου και υπάρχουν σκηνές μέσα που θα σας κάνουν να γαντζωθείτε στις θέσεις σας, δεν νομίζω όμως ότι η διάθεση του Peele ήταν να δημιουργήσει μία ταινία που θα μπορέσει κάποιος να την τοποθετήσει με ευκολία στο συγκεκριμένο είδος. Μπορεί και να πέφτω έξω όμως.

Πλέον, λίγο-πολύ, όλοι μας γνωρίζουμε τους λόγους που ο Jordan Peele έχει εξελιχθεί σε μία από τις πιο ξεχωριστές φωνές στο χώρο του τρόμου. Έντονος πολιτικός σχολιασμός, έξυπνη διαχείριση του κωμικού στοιχείου, επαναπροσδιορισμός διαφόρων στερεοτύπων στο horror genre, κυρίως, όμως, έχει διακριθεί επειδή ανήκει στην κατηγορία δημιουργών, οι οποίοι χρησιμοποιούν το μέσο με αγάπη και σεβασμό. Δεν το εκμεταλλεύονται δηλαδή μόνο για να επικοινωνήσουν τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες τους χτίζοντας ένα ψυχρό τοίχος ανάμεσα σε αυτούς και τους θεατές. Κάτι τέτοιο στο NOPE δεν συμβαίνει. Είναι όμως η πρώτη φορά που παρακολουθώ ταινία του Peele, η οποία υποβαθμίζει την ιστορία και τους χαρακτήρες της εξαιτίας της θεματικής που θέλει να πραγματευτεί.

Συνοψίζοντας, το NOPE, είναι ένα ποιοτικό στην κατασκευή θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, το οποίο σχολιάζει με επικριτικό τρόπο το χώρο του θεάματος και συγκεκριμένα του Χόλιγουντ. Αυτό φυσικά το πετυχαίνει με αρκετές αδυναμίες στην αφήγηση, καθώς θυσιάζει σημαντικά κομμάτια από την ανάπτυξη των βασικών χαρακτήρων, ενώ επικεντρώνεται σε μία συγκεκριμένη υποπλοκή με σκοπό μόνο να υπερτονιστεί η θεματική της ταινίας, χωρίς να προσθέτει κάτι ιδιαίτερο στην ιστορία, πέρα από ένα μικρό character dvelopement. Μετά το οσκαρικό Get Out και στη συνέχεια το συμπαθητικό Us, το NOPE ίσως αποτελέσει την πιο διχαστική ταινία μέχρι στιγμής στην φιλμογραφία του.