Resident Evil: Η πιο αχρείαστη σειρά της φετινής χρονιάς είναι διαθέσιμη στο Netflix | Review

Έτος 2036 - 14 χρόνια μετά την παγκόσμια κατάρρευση που επήλθε από έναν θανατηφόρο ιό, η Jade Wesker παλεύει να επιβιώσει σε έναν κόσμο που κυριαρχούν αιμοδιψή μολυσμένοι και τέρατα. Σε αυτό το απόλυτο χάος, η Jade στοιχειώνεται από το παρελθόν της στη New Racoon City, από την ανατριχιαστική σύνδεση του πατέρα της με την Umbrella Corporation, αλλά κυρίως από τα όσα συνέβησαν στην αδερφή της, Billie.

Αυτά αναφέρει η επίσημη σύνοψη για την τηλεοπτική live-action σειρά του Resident Evil, η οποία είναι βασισμένη στο θρυλικό gaming franchise και αποτελείται από 8 επεισόδια χρονικής διάρκειας 45-65 λεπτών. Είναι η δεύτερη τηλεοπτική μεταφορά του franchise μετά τη μίνι σειρά κινουμένων σχεδίων Infinite Darkness, κι η ιστορία διαδραματίζεται σε δικό της καινούργιο σύμπαν, κατά συνέπεια, θα πρέπει να ετοιμαστείτε για αρκετές αλλαγές. Showrunner της σειράς είναι ο Andrew Dabb, ενώ οι ηθοποιοί που απαρτίζουν το cast είναι οι: Lance Reddick, Ella Balinska (Charlie's Angels), Tamara Smart (Artemis Fowl), Siena Agudong (Upside Down Magic), Adeline Rudolph (Chilling Adventures of Sabrina) και Paola Nunez (Bad Boys for Life).

Αρχικά, πρέπει να αναφέρουμε ότι η πλοκή χωρίζεται σε 2 διαφορετικά timelines. Έχουμε λοιπόν τα γεγονότα του 2036 από την μία και αυτά του 2022 από την άλλη. Στο παρελθόν, βλέπουμε τα παιδιά του Dr Albert Wesker, τις αδελφές Billie και Jade, να αντιμετωπίζουν προβλήματα στην προσπάθεια τους να προσαρμοστούν στην καινούργια τους κατοικία στη New Raccoon City της Umbrella Corporation. Στο παρόν, ο T-virus έχει προσβάλλει το μεγαλύτερο μέρος τους ανθρώπινου πληθυσμού έχοντας αφήσει πίσω του περίπου 300 εκατομμύρια πρόσφυγες, οι οποίοι ζουν μέσα σε περιφραγμένες πόλεις. Η μοναδική οργάνωση που έχει απομείνει στη Γη είναι αυτή της Umbrella.

Πέρα από το survival, την επιστημονική φαντασία αλλά και το action horror, μέσα από την χρήση των flashbacks, η σειρά μπλέκει ακόμη ένα είδος στην αφήγησή της κι αυτό δεν είναι άλλο από το coming-of-age, καθώς, ειδικά στα πρώτα επεισόδια, βλέπουμε τις 2 αδελφές να βιώνουν δυσκολίες ανάλογες με αυτές που συναντάμε στις πιο κλασικές ιστορίες του συγκεκριμένου κινηματογραφικού είδους. Η απόφαση αυτή βγάζει μία λογική αν σκεφτεί κανείς ότι το Netflix έζησε ένδοξες στιγμές πριν λίγες εβδομάδες μετά και την πρεμιέρα της 4ης σεζόν του Stranger Things, επομένως, η προώθηση της εφηβικής περιπέτειας μέσα στην ιστορία ίσως να συνέβη χωρίς επαρκή σκέψη ή τον κατάλληλο σχεδιασμό.

Βέβαια, η παραγωγή για την τηλεοπτική σειρά του Resident Evil ετοιμάζεται εδώ και 2 χρόνια, οπότε, η συγκεκριμένη εικασία μπορεί να είναι λανθασμένη. Προσπαθώ όμως πραγματικά να καταλάβω τον λόγο που ήθελαν να χωρίσουν την πλοκή στα 2 αυτά συγκεκριμένα timelines και μάλιστα κρατώντας ισορροπία χρονικά ανάμεσά τους. Αφηγηματικά πάντως δεν αλλάζει κάτι. Οι πληροφορίες που μαθαίνουμε δηλαδή (κυρίως από το παρελθόν), ενώ υποτίθεται ότι είναι συγκλονιστικές και άκρως αποκαλυπτικές για τους βασικούς χαρακτήρες, δεν παίζουν κάποιο σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη των γεγονότων. Ούτε συμβάλλουν συναισθηματικά στις προσωπικές ιστορίες τους, με αποτέλεσμα αυτό το μπρος-πίσω στον χρόνο να μοιάζει ανούσιο, βεβιασμένο και γενικότερα αδύναμα εκτελεσμένο.

Παρ΄ όλα αυτά, πέρα από το σενάριο, σημαντικά προβλήματα θα βρείτε στη σκηνοθεσία, αλλά και στις ερμηνείες των ηθοποιών. Είναι αποθαρρυντικό να βλέπεις βασικούς χαρακτήρες της ιστορίας να πέφτουν σε εύκολες παγίδες, να κάνουν συνεχώς γκάφες, να παίρνουν μόνο τις λάθος αποφάσεις, να τους “θυσιάζουν” σεναριακά δηλαδή με σκοπό να προχωρήσουν την πλοκή μπροστά. Όσον αφορά τις σκηνές δράσεις τώρα, είναι σκοτεινές, αρκετά κουνημένες, με αποτέλεσμα να χάνεται το μάτι σου μέσα στο πλάνο χωρίς να καταλαβαίνεις τελικά τι βλέπεις. Εδώ βέβαια έχει ευθύνη και το κακό μοντάζ. Κι όπως αναφέραμε ήδη, δυστυχώς, οι ηθοποιοί δεν θα καταφέρουν να διορθώσουν κάπως την αρνητική κατάσταση με τη δουλειά τους.

Συμπερασματικά, η live-action τηλεοπτική σειρά του Resident Evil που στριμάρει στο Netflix, θα σας ταλαιπωρήσει αρκετά. Δυστυχώς, είναι από τις περιπτώσεις που φαίνεται ξεκάθαρα ότι λείπει η μεγάλη ιδέα, το πλάνο και το όραμα πίσω από τις κάμερες.