Η Τέλεια Ληστεία: Κορέα – Κάπου το έχουμε ξαναδεί αυτό το έργο ρε συ! - Review

Η αναπάντεχη και απαράμιλλη επιτυχία του Squid Game έφερε μια «χρυσή εποχή» στη κορεάτικο σινεμά τόσο στις ταινίες αλλά ειδικότερα στις σειρές, με το Netflix να επενδύει πάνω από $500 εκατ. Στην αγορά για παραγωγή περιεχομένου. Και καλά κάνει η εγχώριά τους παραγωγή και δίνει πόνο, απλώνοντας το ταλέντο της σε παγκόσμιο επίπεδο. Άλλωστε οι περισσότερες κορεατικές σειρές που υπάρχουν εκεί έξω δύσκολα πέφτουν στην κατηγορία κάτω του μετρίου. Πάρτε παράδειγμα τα Alice in Borderlands και το All of Us Are Dead που επίσης έχουν κάνει ρεκόρ προβολών στο Netflix.

Μέσα στην άνθιση της χρυσής εποχής των Κορεατών και χάρη στην τεράστια δημοφιλία του La Casa De Papel, το οποίο πέρυσι μας είπε οριστικά -ας πούμε- αντίο γεννήθηκε το κορεάτικο remake του. Ιδού λοιπόν το Money Heist: Korea ή «Η Τέλεια Ληστεία: Κορέα» όπως τιτλοφορείται στα ελληνικά, όπου πάλι μια συμμορία με κόκκινες στολές και μάσκες καταστρώνει μια φαινομενικά ακατόρθωτη ληστεία που μάλιστα θέλει να την βγάλει αναίμακτα, ενώ υπάρχουν στη μέση και ανώτερα κοινωνικοπολιτικά κίνητρα.

Εδώ η ιστορία ξεκινά στο άμεσο μέλλον περίπου τρία χρόνια από σήμερα όπου οραματίζεται τη Β. Κορέα και τη Ν. Κορέα να βρίσκονται μια ανάσα από την ενοποίηση. Το γεωπολιτικό twist δηλαδή που δεν υπήρχε στην ισπανόφωνη αυθεντική βερσιόν εδώ είναι μέσα στα θεμέλια της ιστορίας. Πάνω στην ένωση των δύο Κορέων χτίστηκε ωστόσο ένα διεφθαρμένο σύστημα που ως σκοπό δεν είχε να φέρει την ισότητα ανάμεσα στους δύο λαούς αλλά να κάνει τους φτωχούς-φτωχότερους και τους πλούσιους-πλουσιότερους.

Ο Κορεάτης Καθηγητής, λοιπόν, πατάει πάνω σε αυτή την σαθρή ενοποίηση για να δώσει μια σφαλιάρα στο σύστημα, όπως έκανε πριν χρόνια ο Ισπανός ομόλογός του, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης που μάστιζε την Ευρωπαϊκη Ένωση και ειδικά τις χρεωμένες χώρες όπως ήταν η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα. Έτσι, σχεδιάζει την δική του «Τέλεια Ληστεία» στο κορεάτικο ενοποιημένο νομισματοκοπείο το οποίο ετοιμάζεται να τυπώσει το νέο νόμισμα, όπου στόχος της συμμορίας είναι να τυπώσει το δικό της χρήμα και να τη κάνει με ελαφρά πηδηματάκια, όπως η Τέλεια Ληστεία του Profesor. Νιώσατε ήδη το déjà vu; Κρατηθείτε γιατί θα είναι απανωτά.

Το πως συστρατεύεται η ομάδα και συστήνεται και ξεδιπλώνεται είναι καρμπόν το ισπανικό και κατά 90% πρόκειται για ένα πιστό remake του αυθεντικού σε ιστορία, δομή, σενάριο και χαρακτήρες. Υπάρχουν μέχρι και τα αναδρομικά flashbacks για το παρελθόν των πρωταγωνιστών. Ακόμη και η κορεάτικη παραγωγή επέλεξε ηθοποιούς που κάπως φυσιογνωμικά φέρνουν στους πασίγνωστους πλέον Ισπανούς ληστές. Σαν όλα να αλλάζουν και όλα ίδια να μένουν όταν κοιτάξει κανείς το δάσος, του Money Heist: Korea. 

Αποδομώντας τα ένα-ένα να σημειώσω ότι το κορεάτικο cast όχι μόνο περνάει τη βάση αλλά αποδίδει πολύ καλά τις ερμηνείες του, χωρίς να υπάρχουν αυτό, που κοινώς πλέον, λέμε «cringe” στιγμές. Από τη στιγμή που ο σκοπός ήταν να γίνει ένα αυτούσιο remake θα ήθελα να δω π.χ. περισσότερο τους μονόλογους του Berlin, να ροκάρουν με το ταπεραμέντο και την σπιρτάδα τους την οθόνη. Εδώ τα πράγματα ήταν λιγάκι πιο ψυχρά στον τομέα αυτόν. Μια οικειότητα δημιουργείται με πρόσωπα του cast τα οποία είναι γνωστά από άλλες παραγωγές. Όπως τον Park Hae-soo που παίζει τον Κορεάτη Βερολίνο και τον είδαμε στο Squid Game, τον Κορεάτη Καθηγητή του Yoo Ji-tae που είχε παίξει στο «Oldboy” του Park Chan Wook και την Kim Yunjin που θα τη θυμάστε ως “Sun” στη σειρά Lost.

Ύστερα πάμε στην ιστορία εκεί όπου το γεωπολιτικό ενδιαφέρον στήνει την σκακιέρα μιας Τέλειας Ληστείας με διαφορετικό υπόβαθρο. Εκεί οι χαρακτήρες του ισπανικού αναμειγνύονται με τις διαφορές που υπάρχουν στους λαούς των Βορείων και Νοτίων Κορεατών και έτσι δημιουργούνται διαφορετικές δυναμικές, τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως.

Εκεί που προσωπικά περίμενα ένα εντελώς διαφορετικό και αναπάντεχο στήσιμο, η παραγωγή του Money Heist Korea πήρε το ισπανικό «καλούπι» το έβαψε στα χρώματά της, πέταξε και 3-4 διαφορές εδώ και εκεί για τα μάτια του κόσμου, αλλά το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Αλλάζουν για παράδειγμα μερικές συναντήσεις, μερικά γεγονότα εντός της ληστείας και κάποιες σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων αλλά σε πολύ επιφανειακό επίπεδο. Όλα μοιάζουν τόσο ίδια που για κάποιον που έχει δει το La Casa De Papel είναι σε βαρετό βαθμό προβλέψιμο.

Στα λίγα θετικά του σόου είναι πως σκέφτηκαν να δώσουν προσοχή στον ρυθμό και το πώς τρέχουν διαφορετικά τα πράγματα στην κορεάτικη, σε σχέση με την ισπανική βερσιόν. Μόνο από το γεγονός πως είναι 6 επεισόδια η πρώτη σεζόν, τα γεγονότα αν μη τι άλλο παρουσιάζονται περισσότερο συμπτυγμένα, αλλά και παράλληλα, κάπως διαφοροποιημένα. Ίσα ίσα για να δημιουργείται ένα ψευδές ενδιαφέρον χωρίς να δίνει τα ανάλογα ρέστα στον θεατή. Και αυτό διότι εκεί που το ισπανικό δεν έτρεχε και σου έδειχνε το δέσιμο των χαρακτήρων και περισσότερο από το παρελθόν σου, δημιουργώντας αφηγηματικούς ιστούς με σένα τον θεατή, εδώ προτιμά την οδό του να το παρουσιάσει περισσότερο σαν ένα πολιτικό θρίλερ με μια ληστεία στη μέση. Ακόμη ένα φτηνό τέχνασμα για να διαφοροποιηθεί είναι πως παίρνει ιδέες και πτυχές του σεναρίου του πρωτότυπου ισπανικού από προχωρημένες σεζόν, όπως την 3^η και την 4^η, και τις πετάει στη βάση που θυμίζει 1^η και 2^η σεζόν.

Θα του δώσω, ωστόσο, ένα «συν» στο γεγονός ότι σκηνοθετικά προσπάθησε σε σημεία να κρύψει καλύτερα τις ανατροπές του από ότι έκανε το ισπανικό, χωρίς να πατήσω πάνω σε spoilers. Επίσης γενικότερα η παραγωγή του κορεάτικου κάνει το αντίστοιχο ισπανικό να μοιάζει φτωχό μπροστά του. Όχι μόνο είναι καλογυαλισμένο αλλά και ευχάριστο στο μάτι με έντονα χρώματα και όχι ψευδοξεθωριασμένο color grade για να δείχνει κινηματογραφικό, όπως οι πρώτες δύο σεζόν του LCDP που ήταν γυρισμένες για την ισπανική TV.

Το Part 1 λήγει με ένα σημείο που σαφέστατα και πάλι σου δημιουργεί έντονο το deja vu σε σημείο που σαν θεατής είπα «νισάφι», κάντε το λιγάκι πιο πρωτότυπο. Δε μπορώ να καταλάβω το νόημα ενός πιστού remake απλώς με ένα πιο γυαλιστερό περιτύλιγμα, διαφορετική γλώσσα και κάπως καλύτερη παραγωγή. Σίγουρα θα υπάρξει ένα Part 2 που θα δέσει τα γεγονότα αλλά προς το παρόν κινείται πάνω σε μια αδιάφορη παρτιτούρα που προσφέρει ανούσια dejavu παρά θέαμα. Ίσως σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου το ισπανικό δεν κυκλοφόρησε ποτέ, το Money Heist Korea να είχε θέση. Στο δικό μας όχι και τόσο.