Το καλό σερί του Alex Garland σταματάει με το Men | Review

Μετά τα εξαιρετικά Ex Machina και Annihilation, o Alex Garland επιστρέφει στην καρέκλα του σκηνοθέτη με το Men σε σενάριο του ίδιου. Όπως γνωρίζετε οι περισσότεροι, η δουλειά του έχει διακριθεί για τα σενάρια των ταινιών 28 Days Later, Sunshine (και τα δύο σε σκηνοθεσία Danny Boyle), Never Let Me Go και Dredd, ενώ η νουβέλα του, The Beach, έχει διασκευαστεί για τον κινηματογράφο από τον John Hodge, σε σκηνοθεσία και πάλι του Danny Boyle και πρωταγωνιστή τον Leonardo DiCaprio. Με λίγα λόγια, θα μπορούσε να πει κανείς ότι, στα 52 του, έχει αφήσει ήδη μία σπουδαία καλλιτεχνική παρακαταθήκη.

Όσον αφορά το Men, μέχρι στιγμής, έχει καταφέρει να διχάσει κοινό και κριτικούς με τις εντυπώσεις να είναι μοιρασμένες. Η επίσημη σύνοψη της ταινίας αναφέρει: Μετά από μία προσωπική τραγωδία, η Harper, αποσύρεται στην πανέμορφη αγγλική εξοχή για να διαχειριστεί αυτό που της συνέβη. Όμως, κάτι ή κάποιος από το δάσος εμφανίζεται και την παρενοχλεί. Αυτό που ξεκινάει σαν αδιόρατος φόβος εξελίσσεται σε καθολικό εφιάλτη, που φιλοξενεί τις πιο σκοτεινές της αναμνήσεις. Πρωταγωνιστούν οι: Jessie Buckley, Rory Kinnear, Paapa Essiedu, Gayle Rankin και Sarah Twomey. Ο Garland, ένας πραγματικά ατμοσφαιρικός σκηνοθέτης, ένας τεχνίτης της εικόνας αλλά και του ήχου, μας εισάγει στην ταινία με το υπέροχο τραγούδι Love Song της Lesley Duncan, το οποίο συνοδεύει τα μαγευτικά πλάνα της αγγλικής εξοχής, με φόντο τους ήρεμους πορτοκαλί ουρανούς. Η φιγούρα της πληγωμένης ψυχικά Harper βρίσκεται εκεί, μέσα στο κάδρο, για να μας διαβεβαιώσει ότι μία τραγωδία έχει μόλις συμβεί. Την ίδια προσέγγιση είχε ακολουθήσει και στο Annihilation. Τότε, είχε χρησιμοποιήσει το ρομαντικό Helplessly Hoping των Crosby, Stills, Nash & Young και την πένθιμη ερμηνεία της Natalie Portman για να δημιουργήσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα.

Η άφιξη της Harper στο γραφικό cottage το οποίο έχει νοικιάσει για λίγες ημέρες ως μέρος ξεκούρασης τόσο σωματικής όσο και πνευματικής, μοιάζει ως το ιδανικό σκηνικό για την ηρωίδα μας. Όπως και στις 2 προηγούμενες ταινίες του όμως, ο Garland, στήνει ένα φαινομενικά ήρεμο και όμορφο περιβάλλον, στο οποίο οι χαρακτήρες του μοιάζουν να κινούνται με ενθουσιασμό και διάθεση εξερεύνησης μέσα του, μέχρι αυτό να αλλάξει και να μετατραπεί σε ένα μέρος όπου θα δοκιμαστούν, θα ματώσουν, αλλά με κάποιο περίεργο τρόπο θα φτάσουν σε μία μορφή δικής τους αλήθειας.

Το πρόβλημα στο Men όμως είναι ότι ο βασικός χαρακτήρας, η Harper, παρόλο πληγωμένη, μοιάζει ήδη από τα πρώτα πλάνα απελευθερωμένη, το πρόσωπο της εκπέμπει μία γαλήνη λες και έχει ήδη βρει τη λύτρωση από κάτι που την βασάνιζε. Αν και υπάρχει ένα ερώτημα που πλανάται στο μυαλό της για το οποίο δεν είναι βέβαιη ότι έχει βρει την σωστή απάντηση, αυτό δεν προσφέρει κάποιο ιδιαίτερο βάθος στην ιστορία της. Οπότε, η συγκεκριμένη αδυναμία αφαιρεί πολλά, τόσο από το μυστήριο του χαρακτήρα της, όσο και από την γενικότερη θέση της στην πλοκή. Παρ' όλα αυτά, δεν μπορείς να ξεκολλήσεις το βλέμμα σου από την Jessie Buckley, στον ρόλο της Harper. Με την ερμηνεία της άλλωστε καταφέρνει να επικοινωνήσει όλα τα παραπάνω που αναφέραμε. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Rory Kinnear, ο οποίος παίζοντας περισσότερους από έναν ρόλο στην ταινία, παρουσιάζει ένα καθηλωτικό αποτέλεσμα.  

Θεματικά, ο Garland, θίγει ζητήματα που δυστυχώς ταλαιπωρούν ακόμη τον κόσμο μας, όπως η τοξική αρρενωπότητα, η ενδοοικογενειακή βία και γενικότερα αρνητικά μοτίβα συμπεριφοράς ανδρών που στόχο έχουν πάντα την γυναίκα και την θέση της στην κοινωνία. Ο τρόπος που προσπαθεί να επικοινωνήσει αυτά τα προβλήματα, αν και κάπως ατσούμπαλος, είναι σίγουρα όσο προκλητικός και αντιαισθητικός χρειάζεται, ώστε να πετύχει τον σκοπό του. Και ο σκοπός του δεν είναι άλλος από το να πυροδοτήσει έντονες συζητήσεις γύρω από τα θέματα που επέλεξε να ασχοληθεί. Ωστόσο, τα συγκεκριμένα ζητήματα μάλλον επισκιάζονται από το τελικό αποτέλεσμα, παρά αναδεικνύονται.

Εν κατακλείδι, με το Men, ο Garland, δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα εμπόδια που ο ίδιος τοποθέτησε στον εαυτό του. Σίγουρα ξεχωρίζουν κάποιες υπέροχα σκηνοθετημένες σκηνές, το έντονο στοιχείο του body horror και η έξυπνη διαχείρισή του, η μαγευτική φωτογραφία του στενού του συνεργάτη Rob Hardy, αλλά και η πάντα υποβλητική μουσική των Ben Salisbury και Geoff Barrow.