RRR: Η επόμενη ταινία για να δείτε με την παρέα σας έρχεται από την Ινδία - Review

Καμιά φορά αναρωτιέμαι σε τι βαθμό έχει καθοριστεί το γούστο μας από τις εικόνες, την αισθητική, τις αξίες, τις ευαισθησίες του Hollywood, που κατακλυσμικά έχει κυριαρχήσει και στα μέρη μας τα τελευταία 60 με 70 χρόνια. Η “βιομηχανία των ονείρων” είναι με διαφορά το επιδραστικότερο εξαγώγιμο προϊόν των Η.Π.Α. σε πολιτισμικό επίπεδο. Αυτό δεν το λέω με κάποιο υποτιμητικό ή επικριτικό τόνο. Τα αριστουργήματα της 7^ης τέχνης που έχουν προκύψει από αυτήν την τεράστια δεξαμενή είναι πάρα πολλά και αδιαμφισβήτητα.

Απλά, όταν βλέπεις κάτι σαν το RRR, κάτι δηλαδή τόσο διαφορετικό σε ταυτότητα και μέτρο που μοιάζει εξωγήινο στα δικά μας μάτια, αντιλαμβάνεσαι πόσο έχει μονοπωλήσει την αισθητική μας κουλτούρα ο αμερικανικός κινηματογράφος και ο “δυτικός” με μια γενικότερη έννοια που πιάνει και την Ευρώπη αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο όταν προσπαθεί να μιμηθεί τον πρωτομάστορα του blockbuster. Έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται “γιατί;” σε πολλές από τις εξωφρενικά τραβηγμένες σκηνές της ταινίας, αλλά πλέον καταλήγω: “και γιατί όχι;”. Αυτή η απόλυτη απελευθέρωση από τις επιταγές της λογικής ή του ρεαλισμού πέραν του ότι είναι άκρως διασκεδαστική, έχει νομίζω τρομερό ενδιαφέρον και γιατί καταδεικνύει περίτρανα τι είναι σημαντικό τελικά σε μια αφήγηση.

Σας υπόσχομαι, λοιπόν, ότι το RRR δεν μοιάζει με τίποτε άλλο που έχετε δει ή θα δείτε φέτος. Το γενικό περίγραμμα του σεναρίου είναι γνώριμο: στην αγγλοκρατούμενη Ινδία του 1920, δύο άντρες θα συνάψουν μια δυνατή φιλία χωρίς να γνωρίζουν ότι έχουν αντικρουόμενες επιθυμίες. Οι Άγγλοι κατακτητές είναι οι κακοί-καρικατούρες και η ταινία περιστρέφεται γύρω από το θέμα της επανάστασης από πολύ ξεκάθαρη θέση. Στην καρδιά της αφήγησης βρίσκουμε καλά εδραιωμένα κίνητρα και χαρακτήρες που ετοιμάζονται για μια αναπόφευκτη σύγκρουση, είναι δηλαδή μια κλασική και διαχρονική ιστορία που καταλαβαίνουμε εύκολα προς τα πού κινείται.

Ωστόσο, κάθε φορά που νομίζει κανείς ότι ξέρει πώς θα εξελιχθεί μια σκηνή, η ταινία ανεβάζει την ευρηματικότητά της στο “200” και αφήνει τους θεατές με το στόμα ανοικτό τόσο με την αδιανόητη υπερβολή της, όσο και με την τεχνική μαεστρία της. Απλά δεν μπορείς να προβλέψεις τι θα συμβεί στο επόμενο δευτερόλεπτο. Μέσα στην θεότρελη έμπνευση που κουβαλάει όμως, υπάρχει αληθινή τεχνική αρτιότητα και καλλιτεχνικός έλεγχος. Από το σενάριο και την σκηνοθεσία, μέχρι την φωτογραφία και τις ερμηνείες, μιλάμε για επίτευγμα επικών διαστάσεων. Ιδίως σεναριακά, είναι εντυπωσιακό το πώς συνδέει σιγά σιγά όλα του τα νήματα, ακόμα και τα πιο εξωφρενικά, και δεν “χάνεται” μέσα στην μεγάλη και “πυκνή” του διάρκεια.

 Όμως, το μεγαλύτερο προσόν που διαθέτει, είναι η αφοπλιστικά αγνή σχέση που πλάθει μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών της. Ένα ειλικρινές “bromance” δοσμένο ευθέως, χωρίς περιστροφές ή την οποιαδήποτε συστολή, που αποτελεί τον συναισθηματικό πυρήνα της και, για μένα, κρατάει όλη την ταινία από το να μετατραπεί μέσα στην υπερβολή της, σε αυτό-παρωδία. Και εδώ είναι που θέλω να σταθώ. Εν τέλει, όσο τραβηγμένη και εξωφρενική να είναι η δράση (που είναι), αν στο συναισθηματικό και ψυχολογικό επίπεδο των χαρακτήρων, είναι προσγειωμένο και διαυγές, το έργο δεν “καταρρέει”.

Ο θεατής νοιάζεται γι αυτούς τους χαρακτήρες γιατί τους καταλαβαίνει και από εκεί και πέρα, εμπλέκεται συναισθηματικά ακόμα και καμία υπερβολή δεν μπορεί να τον πετάξει “απ’ έξω”. Μην πω ότι την ευχαριστιέται και παραπάνω. Κατά έναν τρόπο, με τους δύο πρωταγωνιστές να είναι ούτε λίγο, ούτε πολύ υπεράνθρωποι, μυθικοί ήρωες, το RRR ίσως είναι και καλύτερη “superhero” ταινία απ’ οτιδήποτε έχει κάνει το Hollywood τα τελευταία χρόνια.

Ένα ξέφρενο υπερθέαμα για παρέα!

Με budget που αγγίζει τα 72 εκατομμύρια δολάρια, είναι η μεγαλύτερη παραγωγή της Ινδίας όλων των εποχών. Ένα τρίωρο ιστορικό μελόδραμα επικών διαστάσεων, ένα κινηματογραφικό κομμάτι που μοιάζει με γνήσιο “crowd pleaser”, ένα “λαϊκό” σινεμά που χαρακτηρίζεται από μια εξωστρέφεια και ενέργεια που θα ήταν αδιανόητες για το Hollywood του σήμερα. Με χιούμορ, δράμα, ανατροπές, χορό, δράση, είναι ένα εξοντωτικά γεμάτο πακέτο που μοιάζει στην κλίμακά του με τρεις ταινίες ραμμένες σε μία. Στην Ινδία, αυτό το είδος ταινιών που συνδυάζει μελόδραμα, δράση, ρομάντζο, κωμωδία και μουσικά νούμερα ονομάζεται “masala” αλλά εμένα μου ήρθαν στο μυαλό οι Διονυσιακές γιορτές στο πλαίσιο των οποίων γεννήθηκε το αρχαίο ελληνικό θέατρο.

Σε αυτές τις γιορτές  συνυπήρχαν τραγωδίες και κωμωδίες ως μια μορφή μεθυστικής λαϊκής λύτρωσης μέσω της αφήγησης και τον χορό. Έτσι κι εδώ, ο σκηνοθέτης θέλει να πάει τους θεατές του σε ένα ταξίδι έντονων συναισθημάτων που στην τελική μοιάζει με μια γιορτή και μια δικαίωση. Είναι κρίμα που δεν θα μπορέσουμε να δούμε αυτήν την ταινία σε αίθουσα στην Ελλάδα γιατί μοιάζει φτιαγμένη για κοινό.

Οπότε, αν οι αγγλικοί υπότιτλοι δεν είναι θέμα για εσάς, καλέστε την παρέα σας, αρπάξτε ποπ κορν, πατατάκια, ζελεδάκια ή ό,τι άλλο σας ευχαριστεί και απολαύστε αυτήν την εντελώς θεότρελη ταινία όπως της αξίζει: με χαβαλέ και ενθουσιασμό. Καλή σας διασκέδαση!

*Η ταινία προβάλλεται στο Netflix αλλά μόνο με αγγλικούς υπότιτλους μέχρι στιγμής.