H Α24 φέρνει το αμαρτωλά ανατριχιαστικό slasher φιλμ ‘X’ - Review

Tο μοντέρνο αδερφάκι του ‘The Texas Chainsaw Massacre’
13 Απριλίου 2022 08:45
H Α24 φέρνει το αμαρτωλά ανατριχιαστικό slasher φιλμ ‘X’ - Review

O Ti West (The Innkeepers, The House of the Devil) κάθεται στην καρέκλα της σκηνοθεσίας του νέου slasher θρίλερ-μαύρης κωμωδίας, X, επιμελούμενος παράλληλα τόσο το σενάριο όσο και την παραγωγή, αλλά και επιστρατεύοντας ως μούσα του εδώ την Mia Goth (Emma, Suspiria, High Life). Ήδη από τον τίτλο, ο δέκτης ιντριγκάρεται, αφού αυτό που εκλαμβάνει ως νόημα κινείται σε δύο πιθανές ερμηνείες που εμπεριέχουν την έννοια του απαγορευμένου είτε με όρους ηθικής είτε με τη σημασία ενός λογοκριμένου συμβολικού προϊόντος. Και αυτό από μόνο του συνιστά μία πολύ ευρηματική ιδέα για να προσελκύσεις σε πρώτη φάση την προσοχή του κόσμου. Στο cast συναντάμε επίσης τους: Jenna Ortega, Martin Henderson, Brittany Snow, Owen Campbell, Stephen Ure, και ο Scott Mescudi.

Η υπόθεση τοποθετείται στο 1979 εστιάζοντας στα μέλη μίας μικρής ερασιτεχνικής εταιρείας παραγωγής πορνό ταινιών που σκοπεύει να γυρίσει ένα νέο φιλμ για ενήλικες σε μία επαρχιακή περιοχή του Texas. Έχοντας συνεννοηθεί με τον ηλικιωμένο ιδιοκτήτη μίας φάρμας να νοικιάσουν ένα μικρό αγροτικό οίκημα εντός του κτήματός του, ξεκινούν το ταξίδι τους προς τα εκεί. Η αλήθεια είναι όμως, πως δεν του έχουν πει τι πραγματικά σκοπεύουν να κάνουν στον χώρο που θα χρησιμοποιήσουν ως σετ. Ωστόσο, αυτό που θα διαπιστώσουν είναι ότι οι οικοδεσπότες τους κρύβουν ένα φρικιαστικό, σκοτεινό μυστικό που σύντομα θα τους οδηγήσει σε έναν αμείλικτο αγώνα για επιβίωση. 

Το εν λόγω έργο συνομιλεί ξεκάθαρα με το The Texas Chainsaw Massacre, τον θεμέλιο λίθο του grindhouse κινηματογραφικού είδους. Σε αυτή τη δουλειά του Ti West είναι διάχυτη η φιλόδοξη και προχωρημένη καλλιτεχνική ματιά που μπορούσε να γεννήσει ιδιαίτερα low budget διαμαντάκια του ανεξάρτητου σινεμά συνδυάζοντας σε κορυφώσεις στιγμών το "γυμνό", το αποκαλυπτικό και το γραφικά βίαιο περιεχόμενο με εικόνες λαγνείας και χάους που παραπέμπουν σε σωστό μακελειό ή σφαγή. Έτσι, λοιπόν, και εδώ, το παρόν φρέσκο φιλμ τρόμου αξιοποιώντας ως οδηγό του τον πυρήνα του παραπάνω σύμπαντος που πολλάκις έχει αναδειχθεί σε πηγή έμπνευσης για πολλούς παλιούς και ανερχόμενους δημιουργούς horror θεαμάτων, λειτουργεί σαν μία νοσταλγική αξιόλογη συνέχεια ή προέκτασή του. Η ανανέωση του διάσημου franchise μέσα από καινούργια εγχειρήματα οπωσδήποτε δεν είναι εύκολη υπόθεση όπως αποδείχθηκε άλλωστε και από την τελευταία προσπάθεια-φιάσκο του Netflix να φτιάξει ένα sequel που αποδείχθηκε κατώτερο κάθε προσδοκίας.

Αλλά η A24 έρχεται να κάνει αυτό που ξέρει πολύ καλά από το ξεκίνημά της: να μας παραδώσει ένα θρίλερ τίμιο και αγωνιώδες, με σεβασμό στην καθαρόαιμη παράδοση της αντίστοιχης horror κατηγορίας. Το μοτίβο που ακολουθείται εν προκειμένω είναι γνωστό: μία παρέα ανυποψίαστων νέων θα βρεθούν κατακαλόκαιρο στη μέση του πουθενά, να παλεύουν για τη ζωή τους πέφτοντας στην παγίδα μίας φαμίλιας ανηλεών δολοφόνων σε ένα απόμερο και ξεχασμένο από τον Θεό μέρος. Μεταφερόμαστε λοιπόν, σε ένα ατμοσφαιρικό σκηνικό που αποπνέει έντονα ρετρό vibes από την αμερικανική ύπαιθρο του ’70, την αισθητική και τις επιρροές του τότε. Την εντύπωση αυτήν ενισχύουν ο τρόπος που έχει γίνει το μοντάζ, η vintage φόρμα στην διεύθυνση φωτογραφίας από τον Eliot Rockett, και η ταιριαστή μουσική επένδυση από τους Tyler Bates και Chelsea Wolfe.

Η απειλή και η αβεβαιότητα επικαλύπτουν κάθε πτυχή της ιστορίας άλλοτε πιο έκδηλα και άλλοτε “βουβά”. Η ωμότητα, η αγριότητα και το gore στοιχείο ναι μεν επικρατεί, αλλά ο Ti West δεν επαναπαύεται απλώς στο να εξασφαλίσει την ύπαρξή του σε γενναίες δόσεις προς το κοινό. Αντιθέτως, το χειρίζεται επιδέξια και με έξυπνα μανουβραρίσματα καθώς γνωρίζει πως εγγυητής για μία τέτοιας φύσεως ταινία τρόμου είναι το πώς θα δομήσει κανείς στέρεα και με συνοχή την φρίκη, το σοκ και τον φόβο. Εντούτοις, στην όλη αφήγηση παρεμβάλλεται φειδωλά και το βιτριολικό χιούμορ, το οποίο κυρίως σε δύο φάσεις που σημειώνονται απανωτά προς το τέλος, θα σε κάνει να γελάσεις έκπληκτος με τις τραγελαφικές ανατροπές που συμβαίνουν back to back.

Τα πλάνα που αποτυπώνουν τις σεξουαλικές πράξεις είναι αρκετά τολμηρά, χωρίς ωστόσο να απέχουν πολύ από αυτά που συναντάμε σε ανάλογης θεματικής projects, εξυπηρετώντας προφανώς στο να τονώσουν την αισθησιακά ηδονοβλεπτική πτυχή του φιλμ χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κατά τ΄ άλλα το ενδιαφέρον πέφτει. Ίσα ίσα το σασπένς συντηρείται πολύ πετυχημένα και ο απρόβλεπτος παράγοντας σε κρατά σε εγρήγορση ακόμη και στις φαινομενικά πιο βραδυφλεγείς σε ένταση σκηνές. Ο σκηνοθέτης δεν βιάζεται να χτίσει την πλοκή και αυτό γίνεται κατανοητό από το πώς προσεγγίζει την ανάπτυξη των χαρακτήρων των κεντρικών δρώντων. Οι φιγούρες που μας συστήνονται εδώ εγείρουν τη συμπάθειά σου αβίαστα σχεδόν απ’ την αρχή, με τον καθέναν του να έχει διαφορετικό background και ιδιοσυγκρασία. Επιπλέον, ο ρυθμός των εξελίξεων δεν είναι ασθματικά γρήγορος, αλλά επιταχύνει στον βαθμό που πρέπει και όπου χρειάζεται.

Μεταξύ άλλων, παρατηρεί κανείς πως την μυθοπλασία αυτή συνέχουν η αντίθεση ανάμεσα στην ανθρωπιά και την αποκτήνωση, την πολιτισμένη σκέψη και τον σαδισμό, τη υγιή και τη νοσηρή αντίληψη, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Συν τοις άλλοις, είναι ορατή η διάσταση ανάμεσα στη νεότητα και το γήρας, στην ακαταπόνητη ενεργητικότητα και τον μαρασμό, στη δημιουργία και τη φθορά, στη ξεπερασμένη και τη μοντέρνα νοοτροπία, ενώ καθίσταται σαφές το τι πρεσβεύουν οι ήρωες και τι οι διώκτες τους. Οπότε από τη μία έχουμε την απελευθέρωση και από την άλλη τον συντηρητισμό, την δύναμη της επιθυμίας και την εκπλήρωση ή την κατάπνιξή της, το αίσθημα του ανικανοποίητου, τα αχαλίνωτα πάθη και ορμές, την πρόοδο και την απαλλαγή από ασφυκτικά στερεότυπα έναντι της σκληροπυρηνικής προσήλωσης στους καταπιεστικούς κανόνες ενός θρησκόληπτου, αναχρονιστικού περιβάλλοντος και τέλος, είναι εμφανής η απομυθοποίηση του αμερικανικού ονείρου.

Το X είναι ένα συναρπαστικά κυνικό, περιπετειώδες, γκροτέσκο παιχνίδι ζωής και θανάτου που φλερτάρει με υπαρξιακά αδιέξοδα, το μοιραία αναπόδραστο, ευσεβείς πόθους που μετατράπηκαν σε απωθημένα, τα ταμπού, τις μύχιες ανησυχίες του ατόμου, τις κατώτερες μορφές έκφρασής του και τις βάναυσες εκτονώσεις του. Κι όλα αυτά δοσμένα σε έναν καμβά βουτηγμένο στο αίμα, τον σωματικό τρόμο, τον ερωτισμό, και την "αμαρτωλή" πλάνη των θέλγητρων και των πειρασμών της νιότης, με έναν επίλογο που σε αιφνιδιάζει και ταυτόχρονα εξηγεί πολλά για την βασική πρωταγωνίστρια που είναι στο κάδρο της εξιστόρησης.