Love Lies Bleeding Review – Είδαμε την Neon Noir ταινία της A24 από την σκηνοθέτρια του Saint Maud

Την βρετανή σκηνοθέτη Rose Glass την γνωρίσαμε το 2019, όταν σχεδόν ουρανοκατέβατη στον κινηματογραφικό χώρο, παρέδωσε ένα ορμητικό ντεμπούτο που εντυπωσίασε κοινό και κριτικούς εντός κι εκτός της Βρετανίας και έφτασε να διεκδικεί δύο BAFTA. Μιλάμε για το θρησκευτικό ψυχολογικό θρίλερ τρόμου “Saint Maud” που ο καταξιωμένος συνάδελφος της Glass, Danny Boyle, το κατέταξε πλάι σε αριστουργήματα του είδους όπως το “Carrie” και το “The Exorcist”.

Στη δεύτερή της απόπειρα, που σηματοδοτεί και την πρώτη της συνεργασία με την A24, αν και αφήνει πίσω της τα νερά του horror δεν απομακρύνεται και πολύ απ’ αυτά, παραδίδοντας ένα στυλιζαρισμένο θρίλερ που θα μπορούσαμε να το εκλάβουμε ως μια πιο προκλητική, βίαιη και σεξουαλικά φορτισμένη εκδοχή του “Thelma and Louise”.

Στην Αμερική της δεκαετίας του ‘80, η μοναχική υπάλληλος γυμναστηρίου Lou (Kristen Stewart) ερωτεύεται την φιλόδοξη bodybuilder Jackie (Katy O’Brian), η οποία θέλει να κυνηγήσει το όνειρό της λαμβάνοντας συμμετοχή σε αγώνες γυναικείου bodybuilding στο Las Vegas. Ο δεσμός τους θα προκαλέσει αλυσιδωτές εκρήξεις βίας καθώς έρχεται στην επιφάνεια το εγκληματικό παρελθόν της οικογένειας της Lou.

Στα 12 χρόνια λειτουργίας της η Α24, έχει καταφέρει να εδραιωθεί ως η εταιρεία - όνειρο του κάθε δημιουργού με ιδιαίτερο όραμα και μια πιο προσωπική κινηματογραφική γλώσσα. Δεν ήταν διόλου παράξενο, λοιπόν, που πήρε κάτω απ’ τη φτερούγα της την Rose Glass, μια σκηνοθέτη που απ’ την πρώτη της κιόλας ταινία, επέδειξε ένα πολύ σαφές στίγμα.

Όπως και η “Saint Maud”, έτσι και το “Love Lies Bleeding”, αφήνει ένα στιβαρό αισθητικό αποτύπωμα που δεν περιορίζεται μόνο στην πολύ ενδιαφέρουσα neon φωτογραφία και στην πιο “βρόμικη” ανασύσταση της εποχής. Αυτό που κλέβει την παράσταση στο neon noir της Glass, είναι η διεισδυτική ματιά στους χαρακτήρες και τα κίνητρά τους. Τα arc των ηρώων της, αν και ξετυλίγονται με απρόβλεπτους τρόπους που εκπλήσσουν τον θεατή, δεν εκτρέπονται ποτέ από την αληθοφάνεια και τον στέρεο σχεδιασμό τους.

Η πλοκή της παίρνει με χάρη μονοπάτια και στροφές που δεν περιμένει ούτε ο μυημένος στο noir σινεφίλ, χωρίς αυτό να σημαίνει όμως πως η ταινία είναι γεμάτη ανατροπές φτηνού εντυπωσιασμού. Στα 104 λεπτά της διατηρεί το ενδιαφέρον αμείωτο και το βλέμμα μας αιχμαλωτισμένο στην οθόνη.

Σε αυτό βοηθάνε, φυσικά, και οι ηλεκτρισμένες ερμηνείες που αποσπά απ’ τους ηθοποιούς της. Η Kristen Stewart, στην πιο ώριμη φάση της καριέρας της, έχει αφήσει πίσω για τα καλά την Bella του “Twilight” και αποδίδει με δεξιοτεχνία το κεκαλυμμένο πάθος της μοναχικής ηρωίδας της που πίσω απ’ τις σιωπές της κραυγάζει την ανάγκη να ρίξει τα τείχη της.

Σε πραγματική πρωταγωνίστρια του φιλμ όμως, αναδεικνύεται η Katy O’Brian που με την ζωώδη και ορμητική ερμηνεία της (σίγουρα βοηθάει και η εντυπωσιακή σωματοδομή της) προσφέρει ένα ιδανικό αντίβαρο στην πιο εσωτερική Stewart.

Οι εξαιρετικές ερμηνείες βέβαια, δεν εξαντλούνται στο πρωταγωνιστικό δίδυμο, καθώς και οι περιφερειακοί χαρακτήρες του σεναρίου των Rose Glass και Weronika Tofliska, έχουν την τύχη να ερμηνεύονται από σπουδαίους καρατερίστες όπως ο Ed Harris και η Jena Malone όπου, fun fact, 26 χρόνια μετά το “Stepmom” του Chris Columbus, τους συναντάμε πάλι σε ρόλους πατέρα-κόρης, σε μιας τελείως διαφορετικής αισθητικής φιλμικό σύμπαν, βέβαια. Αξιοπρόσεκτη, επίσης, και η εμφάνιση της Anna Baryshnikov που εκμεταλλεύεται πλήρως το περιορισμένο της screen time.

Ειδική μνεία στο υποβλητικό score του Clint Mansell, που συνθέτει ένα κατά βάση synth soundtrack, ντύνοντας αρμονικά τα neon πλάνα της ταινίας. Η μουσική του βοηθάει την Glass να παραδώσει έναν απολαυστικό gore “εφιάλτη” που όχι μόνο μοιάζει, αλλά και ακούγεται, σαν να έχει βγει από τα 80’s.

Μόνη μικρή διαφωνία μου, οι σύντομες σουρεαλιστικές εκτροπές που χρησιμοποίησε η σκηνοθέτης για να αποδώσει την επίδραση των steroids στον χαρακτήρα της Jackie, που μέσα από μια παρωδιακή διάθεση θα μπορούσα να πω ότι με παρέπεμψαν σε μια πιο artsy εκδοχή του She-Hulk.

Εν τέλει όμως, το “Love Lies Bleeding”, παραμένει ένα βίαιο και σκοτεινό ρομάντζο, που ακροβατεί εντυπωσιακά ανάμεσα στον έρωτα και στον θάνατο χωρίς να χάνει ποτέ την αισθητική του ισορροπία.