Στο Foundation του Apple TV+ τα πάντα καταρρέουν αρκετά νωρίς | Review

Μία ολοκληρωμένη ματιά στην sci-fi υπερπαραγωγή
01 Δεκεμβρίου 2021 13:44
Στο Foundation του Apple TV+ τα πάντα καταρρέουν αρκετά νωρίς | Review

Το Foundation, η πολυαναμενόμενη νέα sci-fi υπερπαραγωγή του Apple TV+, βασισμένη στα ομώνυμα μυθιστορήματα του Isaac Asimov, έκανε φινάλε στις 19 Νοεμβρίου, και μέσα από 10 εβδομαδιαία επεισόδια κατάφερε να μας ταξιδέψει σε όλα τα μήκη και πλάτη του διαστήματος. Δημιουργός και showrunner της σειράς είναι ο David S. Goyer, γνωστός για τα Man of Steel (2013), Batman v Superman: Dawn of Justice (2016), Blade: Trinity (2004), αλλά και για την εξαιρετική δουλεία που έκανε σε συνεργασία με τα αδέρφια Nolan, στην τριλογία του Dark Knight (2005–2012). Πρωταγωνιστούν οι: Jared Harris, Lee Pace, Lou Llobell, Leah Harvey, Laura Birn, Terrence Mann και Chipo Chung.

Η πλοκή της σειράς επικεντρώνεται σε διάφορους χαρακτήρες, αλλά κυρίως στον Hari Seldon, μαθηματικός και προγραμματιστής της ψυχοϊστορίας, στον Brother Day, τον κλωνοποιημένο Αυτοκράτορα των Cleon I, στην Gaal Dornick, η προστατευόμενη του Dr Sheldon, μια αυτοδίδακτη νεαρή γυναίκα που κατάγεται από έναν πλανήτη όπου η αναζήτηση της γνώσης θεωρείται αίρεση και τιμωρείται, αλλά και σε μία ομάδα εξόριστων -ακόλουθοι του Dr Sheldon- στον πλανήτη Terminus, οι οποίοι προσπαθούν να σώσουν την ανθρωπότητα και να χτίσουν από την αρχή τον πολιτισμό εν μέσω της πτώσης της Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας.

Χωρίς καμία αμφιβολία, από τα πρώτα κιόλας καρέ αντιλαμβάνεσαι ότι οι παραγωγοί της σειράς είχαν την διάθεση -και φυσικά την οικονομική δυνατότητα- να μας προσφέρουν ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα, ικανό να ευχαριστήσει και τον πιο απαιτητικό θεατή εκεί έξω. Έδωσαν μεγάλη βαρύτητα σε εικόνα και ήχο και το τελικό αποτέλεσμα κρίνεται άκρως επιτυχημένο. Τα εντυπωσιακά visual effects θυμίζουν περισσότερο κινηματογράφο παρά τηλεοπτική σειρά. Αυτό, αν μη τι άλλο, προσδίδει αρκετούς πόντους στην παραγωγή και δείχνει όχι μόνο την ανάγκη τους να μας παρουσιάσουν έναν κόσμο πιστευτό για τα μάτια μας, αλλά και την καλλιτεχνική ευθύνη και σεβασμό απέναντι στη πρωταρχική πηγή.  

Δυστυχώς, όμως, όσο γοητευτικές και αν είναι οι εικόνες και το θέαμα, τα πάντα μοιάζουν να καταρρέουν όταν επικεντρωνόμαστε στη ραχοκοκαλιά της σειράς, στο σενάριο δηλαδή. Ενώ το χτίσιμο του κόσμου που διαδραματίζεται η πλοκή της ιστορίας είναι ως ένα βαθμό αρκετά ικανοποιητικό, η αποτυχία στο να δώσει το κατάλληλο βάθος και συναίσθημα στους χαρακτήρες, καταλήγει στο να τους κάνει μονόπλευρους και μη πειστικούς. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στη συγγραφή του σεναρίου του οποίου οι κακοτεχνίες, δεν σου αφήνουν μεγάλα περιθώρια ενσυναίσθησης ως θεατή. Το αποτέλεσμα είναι ένα στείρο, άγονο, πλαστικό αφηγηματικό πλαίσιο, το οποίο περισσότερο σε αποξενώνει, παρά σε κερδίζει.  

Σε επίπεδο ερμηνειών, πέρα από τον Lee Pace για τον ρόλο του Brother Day, τον κλωνοποιημένο αυτοκράτορα Cleon και τον Jared Harris στον ρόλο του μαθηματικού, οραματιστή επιστήμονα με ειδικότητα στην ψυχοϊστορία, Hari Seldon, δεν νομίζω ότι θα μπορέσετε να ξεχωρίσετε κάποιον άλλον, καθώς η δουλειά των υπολοίπων ηθοποιών κυμαίνεται στην μετριότητα. Αυτό, ίσως, οφείλεται και στο γεγονός ότι δεν είχαν το απαραίτητο υλικό πάνω στο οποίο θα μπορούσαν να δουλέψουν κάτι αξιόλογο, λες και οι συγγραφείς εστίασαν μονάχα στους δυο προαναφερθέντες χαρακτήρες, αδυνατώντας να δώσουν κάποια ενδιαφέρουσα ιστορία στους υπόλοιπους. Όταν, λοιπόν, έχεις μία αδύναμη πρωταγωνίστρια με έναν εξίσου αδύναμο ανταγωνιστή, τότε η σύγκρουση μεταξύ τους θα είναι αναπόφευκτα το ίδιο αδύναμη.

Κλείνοντας, όσο αφορά τους φανατικούς του μεγαλειώδες έργου του Ρώσου συγγραφέα, το τελικό αποτέλεσμα για αυτούς (σε σχέση με το υπόλοιπο κοινό) θα είναι ακόμα πιο απογοητευτικό και αυτό που θα πρέπει να αντιληφθούν είναι ότι, δυστυχώς, το Foundation του Goyer δεν είναι σε καμία περίπτωση το Foundation του Asimov, καθώς υπάρχουν σημαντικότατες αλλαγές από το πρωταρχικό υλικό. Το χειρότερο, όμως, είναι (και εδώ είναι το σημείο που καταρρέει όλη η προσπάθεια του Goyer) ότι αυτές οι αλλαγές δεν προσφέρουν σχεδόν τίποτα δραματουργικά και με μεγάλη σιγουριά μπορούμε να πούμε ότι δεν πετυχαίνει ποτέ και σε κανένα σημείο να αποδώσει έστω το πνεύμα του συγγραφέα στην μικρή οθόνη.