Chapelwaite: Η νέα horror σειρά του Stephen King με την απόκοσμη γοητεία | Review

Κατά καιρούς έχουμε παρακολουθήσει διάφορα horror σόου με ορισμένα από αυτά να μας αφήνουν αδιάφορους και κάποια άλλα να χαράσσονται ανεξίτηλα στη μνήμη μας όπως λ.χ. το πιο πρόσφατο Midnight Mass, το The Haunting of Hill House κ.ά.. Το Chapelwaite χωρίς αμφιβολία κατατάσσεται άνετα στη δεύτερη κατηγορία των συγκεκριμένων θεαμάτων θυμίζοντάς μας πως το μυστήριο και ο καθαρόαιμος υπερφυσικός τρόμος μπορούν να ενωθούν αριστοτεχνικά και να γεννήσουν μία σειρά-διαμαντάκι που ξέρει να κρατήσει τον πήχη ψηλά από την αρχή έως το τέλος της.

Αξίζει να τονιστεί πως πρόκειται για μία φρέσκια παραγωγή του Epix για την οποία καθήκοντα δημιουργού έχουν επωμιστεί οι  Jason και Peter Filardi, με πρωταγωνιστή τον βραβευμένο από την Ακαδημία, Adrien Brody (The Pianist).

Η πλοκή του project που αντλεί υλικό από την ομώνυμη μικρή μυθοπλασία του βασιλιά του λογοτεχνικού τρόμου, Stephen King, μας μεταφέρει στη δεκαετία του 1850. Στον απόηχο του ξαφνικού χαμού της συζύγου του, ο καπετάνιος ενός μεγάλου φαλαινοθηρικού, ‘Charles Boone’ αποφασίζει να αποσυρθεί μαζί με τα παιδιά του στο σπίτι των προγόνων του σε μία μικρή επαρχιακή πόλη, το ‘Preacher's Corners’. Ωστόσο, ο ήρωας εκεί θα έρθει αντιμέτωπος με μία φρικτή αλήθεια που τον στοίχειωνε ήδη από την νεαρή του ηλικία για να ανακαλύψει πως στο γενεαλογικό του δέντρο είναι βαθιά ριζωμένο ένα ανείπωτο κακό το οποίο απειλεί να φέρει το απόλυτο χάος επί γης.

Το cast συναπαρτίζουν οι: Emily Hampshire, Jennifer Ens, Sirena Gulamgaus, Ian Ho, Eric Peterson, Christopher Heyerdahl, Julian Richings, Steven McCarthy και ο Gord Randas.

Το εν λόγω εγχείρημα βάζει το λιθαράκι του στην αναβάθμιση του παραπάνω είδους δομώντας ένα στέρεο οικοδόμημα αγωνίας, αγνού φόβου για το άγνωστο, και ίντριγκας. Με σταθερό ρυθμό, σφιχτό σενάριο και πολύ δυνατές ερμηνείες υφαίνεται ο μίτος της αφήγησης με μαεστρία και προσοχή στη λεπτομέρεια.

Να υπογραμμίσουμε εδώ πως το κλίμα που διαμορφώνεται είναι άκρως ατμοσφαιρικό, με τα περισσότερα πλάνα να έχουν έναν αδύναμο, ψυχρό φωτισμό, γκρίζα ή σκούρα χρώματα ώστε να δημιουργείται η εικόνα ενός μελαγχολικού, ομιχλώδους, απειλητικού και αφιλόξενου τοπίου που δεν εμπνέει καμία ασφάλεια, ζεστασιά ή οικειότητα.

Αντιθέτως φέρει μία πολύ βαριά, υποβλητική αύρα που ξεπηδά από άλλες εποχές, διανθισμένο με στοιχεία τόσο από το λαβκραφτιανό σύμπαν της σκοτεινής φαντασίας όσο και από εκείνο του Bram Stoker. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι διεγείρει το σασπένς εστιάζοντας αποκλειστικά και μόνο στην ύπαρξη αποκρουστικών αιμοδιψών πλασμάτων που σιχαίνονται το φως της ημέρα, αλλά διεισδύει βαθύτερα.

Ειδικότερα, χτυπάει σε νευραλγικά σημεία του διαχρονικού ανθρώπινου προβληματισμού, με το υπαρξιακό ζήτημα του εάν υφίσταται ή όχι μετά θάνατον ζωή να διατρέχει όλη την ραχοκοκαλιά του σόου. Μεταξύ άλλων, στο επίκεντρο έρχονται η ιδέα της αθανασίας, η υποκειμενική αντίληψη του ατόμου πάνω στην προσωπική ευτυχία, το πένθος, ο πόνος της απώλειας, η ανησυχία και η αβεβαιότητα μπροστά στο αιώνιο αναπόφευκτο, αλλά και οι ισχυροί συνεκτικοί δεσμοί ανάμεσα στα  μέλη μίας οικογένειας και κατ’ επέκταση η αυτοθυσία ως συνειδητή και γενναία επιλογή όταν διακυβεύεται η τύχη αγαπημένων προσώπων.

Συν τοις άλλοις, εξετάζονται έμμεσα και οι συνθήκες διαβίωσης μέσα σε ψυχιατρικά ιδρύματα, το στίγμα της ψυχικής ασθένειας, η απουσία κατανόησης και αποδοχής της διαφορετικότητας του άλλου, η επίκριση, ο συντηρητισμός, η υποκρισία, η σκληρότητα της κοινωνίας και τα αντανακλαστικά της απέναντι σε έναν τεράστιο κίνδυνο.

Όπως προαναφέρθηκε, οι συντελεστές παίζουν πολύ επιδέξια με την εννοιολογική απόδοση του γνωμικού «Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα» και τις αναπόδραστες συνέπειες που αυτό συνεπάγεται για όποιον που του δίνει βάση και το ασπάζεται. Έτσι το διαγενεακό τραύμα για την φαμίλια των ‘Boones’ είναι κυρίαρχο χαρακτηριστικό της υπόθεσης εν προκειμένω. Το συνοδεύει μία καταραμένη κληρονομιά, η σκιά των περασμένων τραγικών συμβάντων που έζησαν οι προκάτοχοί τους και με αυτόν τον τρόπο προκύπτει το δυσβάσταχτο αρνητικό φορτίο που κουβαλάει το όνομά τους επιφέροντας ως εκ τούτου την ‘δαιμονοποίηση’ και την περιθωριοποίησή τους.

Μάλιστα, οι αναδρομές που παρεμβάλλονται με την μορφή flash backs κάθε τόσο διαφωτίζουν καλύτερα τις αθέατες πτυχές της προϊστορίας των χαρακτήρων και συμβάλλουν στην πληρέστερη σκιαγράφηση της προσωπικότητάς τους.

Το Chapelwaite θα σε γοητεύσει, θα σε μαγνητίσει και θα σου γνωρίσει έναν συναρπαστικό μύθο με απόκοσμα οράματα και νυχτόβιες εχθρικές οντότητες, όπου σ’ αυτόν τα όρια θολώνουν ανάμεσα σε γεγονός και δοξασία, στην παραίσθηση και την πραγματικότητα, την λογική και την παράνοια, ενώ το δέλεαρ της αθανασίας διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία όπως άλλωστε και το τίμημα που ενέχει. Το σίγουρο είναι πως βλέπεται με κλειστά φώτα και με τον τρόμο του να θεριεύει βρίσκοντας κατευθείαν στόχο στην καρδιά σου.