The First Omen Review – Είδαμε το πολυαναμενόμενο prequel της Προφητείας!

Το “The Omen” του Richard Donner βγήκε στις αίθουσες το 1976, σε μια δεκαετία που τα θρησκευτικά θρίλερ είχαν την τιμητική τους (το “The Exorcist” είχε προηγηθεί τρία χρόνια πριν).

Η σαρωτική επιτυχία της ταινίας πυροδότησε ένα franchise που μέχρι πρότινος περιλάμβανε πέντε ταινίες: Τα τρία sequel της πρωτότυπης αλλά και ένα remake της. Τώρα, ήρθε να προστεθεί στη σειρά και το prequel, δια χειρός της πρωτοεμφανιζόμενης στον κινηματογράφο σκηνοθέτη, Arkasha Stevenson.

Είναι αλήθεια πως τα παπούτσια που πρέπει να γεμίσεις, όταν αναλαμβάνεις να προλογίσεις ένα τόσο εμβληματικό φιλμ όσο το “The Omen”, είναι μεγάλα. Δυστυχώς όμως, η νεαρή σκηνοθέτης και συνσεναριογράφος του “The First Omen”, δεν μπόρεσε να κάνει ούτε ένα βήμα μέσα σε αυτά χωρίς να σκοντάψει. Μπορεί να είχε καλές προθέσεις και ενδεχομένως κάποιες καλές ιδέες, ωστόσο δεν είχε την απαραίτητη μαεστρία να τις εκτελέσει.

Το ασυνάρτητο σενάριο, που συνυπογράφει με τους Tim Smith και Keith Thomas, λίγο πολύ περιγράφει τα εξής: Η νεαρή καλόγρια Margaret, έρχεται σε μια μονή στην Ιταλία και σύντομα καταλαβαίνει με τρόμο πως οι ανώτεροί της στο κονκλάβιο την προορίζουν για να φέρει στον κόσμο τον Αντίχριστο. Αν αυτό σας θύμισε την “Άσπιλη” του Michael Mohan, που βγήκε μόλις πριν δυο εβδομάδες στις αίθουσες, μου το θύμισε κι εμένα. Αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στις δύο όμως, είμαι σίγουρα team Mohan. Δυστυχώς, το “The First Omen”, δεν καταφέρνει καν να ξεπεράσει το χαμηλό πήχη που έθεσε το διαβόητο remake του John Moore, του 2006.

Δε θα σταθώ στο γεγονός ότι η ταινία παραβλέπει τα δεδομένα που έχει θέσει η πρωτότυπη (σύμφωνα μ’ αυτά, η μητέρα του Damien φέρεται να είναι τσακάλι και οχι άνθρωπος). Θα σταθώ όμως στην ανερμάτιστη πλοκή και την παντελή απουσία νοήματος σε όλα όσα συμβαίνουν επί της οθόνης. Για τα πρώτα σαράντα λεπτά, δεν μπορείς καν να πεις με σιγουριά τι ιστορία παρακολουθείς. Η σκηνοθέτης ψάχνοντας να βρει με το ζόρι έναν νοηματικό πυρήνα, αναλώνεται σε χαρακτήρες και storylines που εν τέλει δεν οδηγούν πουθενά.

Κι όταν η ταινία το παίρνει απόφαση πως είναι μια τυπική ταινία τρόμου, στα πρότυπα των υπολοίπων του franchise, επιστρατεύει όλες τις πιθανές ευκολίες. Η λύση του μυστηρίου έρχεται ως δια μαγείας για τους ήρωες, αν και για τον θεατή είναι εξ' αρχής μπροστά στα μάτια του. Οι σκηνές τρόμου, που στριμώχνονται τόσο εμβόλιμα στην αφηγηματική ροή, δεν κουμπώνουν ποτέ πάνω της και κάνουν το συνολικό αποτέλεσμα να μοιάζει εξαρθρωμένο.

Το ίδιο άστοχη και φλύαρη είναι και η σκηνοθεσία. Όταν η Stevenson εντοπίσει κάτι οπτικά ενδιαφέρον με την κάμερά της, θα μείνει πάνω του περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται. Έτσι, ξεφουσκώνει και ο τρόμος και η όποια ατμόσφαιρα.

Η πρωταγωνίστρια τώρα, Nell Tiger Free, αν και έχει σαφώς δυνατότητες (τις έχουμε δει στο “Servant”), εδώ μοιάζει χαμένη στο χάος του υλικού και στην έλλειψη κατεύθυνσης.

Από το υπόλοιπο cast διασώζεται μόνο η Maria Caballero, σε έναν ρόλο που αν και εισάγεται σχεδόν ως πρωταγωνιστικός, καταλήγει περίπου στο πουθενά.

Ο Bill Nighy και ο Charles Dance, που είναι αποδεδειγμένα δύο σπουδαίοι καρατερίστες, εδώ αναλώνονται σε δύο αμελητέους ρόλους, που η λιγοστή και αδέξια σεναριακή ανάπτυξή τους δεν δικαιολογεί την παρουσία δύο ηθοποιών με το δικό τους εκτόπισμα.

Γενικά, το “The First Omen”, αδυνατεί να προκαλέσει τρόμο ή να προσφέρει την παραμικρή αφηγηματική έκπληξη που θα έδινε μια φρέσκια ανάσα σε ένα franchise, κουρασμένο ήδη από το δεύτερο μέρος του. Πέρα από την έλλειψη πρωτοτυπίας όμως, το βασικό του μειονέκτημα είναι η αδυναμία του να διατηρήσει μια minimum σεναριακή συνοχή και μια υφολογική συνέπεια.

Τώρα που λείπουν αυτά, η θέασή του καταλήγει σχεδόν αγγαρεία. Σίγουρα, ήταν μια προσθήκη που θα μπορούσε να λείπει. Όπως όλα δείχνουν όμως, οι ιθύνοντες δεν έχουν σκοπό να σταματήσουν να στραγγίζουν την επιτυχημένη ιδέα της πρωτότυπης ταινίας. Το φινάλε του “The First Omen”, αφήνει ανοιχτή την υπόσχεση να εξερευνηθούν και άλλα παρακλάδια από το γενεαλογικό δέντρο του Damien… Ας ελπίσουμε ότι, αν συμβεί αυτό, θα είναι κάποιος άλλος που θα κρατάει τα ηνία του project.