Masters of the Air Review: H blockbuster σειρά του Apple TV+ τα έχει όλα!

Η επική πολεμική σειρά του Apple TV+, έκανε φινάλε πριν λίγες μέρες. Αν και δυσκολεύτηκε αρκετά με τον ρυθμό της στα μέσα περίπου της σεζόν, το επεισόδιο 9, κατάφερε να δώσει ένα ικανοποιητικό τέλος στην ιστορία των κεντρικών της χαρακτήρων κλείνοντας την αφήγηση χωρίς ερωτηματικά και θολά σημεία.

Ο συναισθηματικός της πυρήνας είχε πάντα στόχο στη σχέση και τους ισχυρούς δεσμούς που αναπτύχθηκαν μεταξύ των Gale "Buck" Cleven και του John "Bucky" Egan, μέσα από τις κακουχίες και την σκληρή, απάνθρωπη πραγματικότητα του πολέμου. Η φιλία τους λειτουργεί ως το αφηγηματικό νήμα που ακολουθούν οι θεατές από το πρώτο μέχρι το τελευταίο επεισόδιο.

Πριν συνεχίσουμε, χρήσιμο θα ήταν να αναφέρουμε μερικές πληροφορίες για την σειρά σε περίπτωση που κάποιος δεν γνώριζε μέχρι τώρα την ύπαρξή της. Είναι βασισμένη στο βιβλίο του 2007, με τίτλο Masters of the Air: America's Bomber Boys Who Fought the Air War Against Nazi Germany, του βιογράφου Donald L. Miller, και είναι παραγωγής των Gary Goetzman, Steven Spielberg και Tom Hanks, με προφανής πνευματική σύνδεση με τα Band of Brothers και The Pacific, παραγωγής και πάλι των ίδιων προσώπων.

Σύμφωνα με τους συντελεστές της, η ιστορία μένει σε μεγάλο βαθμό πιστή στις πραγματικές εμπειρίες των Αμερικανών πρωταγωνιστών της, αντλώντας πληροφορίες από αρχεία της Πολεμικής Αεροπορίας αλλά και από τις συνεντεύξεις με βετεράνους αξιωματικούς. Ανέφεραν επίσης ότι οι βασικοί χαρακτήρες βασίζονται σε πραγματικά πρόσωπα. Ιδιαίτερα αυτοί που υποδύονται ο Austin Butler ως Maj. Gale Cleven, ο Callum Turner ως Maj. John Egan, ο Barry Keoghan ως Lt. Curtis Biddick, o Anthony Bayer ως Lt. Harry Crosby, o Nate Mann ως Maj. Robert Rosenthal, και o Sawyer Spielberg ως Lt. Roy Claytor.

Η μίνι σειρά, των John Shiban και John Orloff, ακολουθεί την αληθινή ιστορία της 100ης Μοίρας Βομβαρδισμού, μίας μονάδας της Όγδοης Πολεμικής Αεροπορίας του Στρατού των ΗΠΑ, που πολέμησε στον αέρα κατά της Ναζιστικής Γερμανίας τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Προσπαθεί να απεικονίσει το θάρρος, τη θυσία αλλά και τη συντροφικότητα της μονάδας που αντιμετώπιζε τον θάνατο καθημερινά καθώς βομβάρδιζαν εχθρικούς στόχους και συμμετείχαν σε επικίνδυνες εναέριες μάχες. Προσπαθεί επίσης να εξερευνήσει τις προσωπικές ζωές, τις σχέσεις και τις προκλήσεις των ανδρών και των γυναικών τόσο στο έδαφος όσο και στον εχθρικό ουρανό.

Κάθε φορά που τα αεροπλάνα σηκώνονται στον αέρα, η σειρά καταφέρνει να απεικονίσει την ένταση και τον κίνδυνο που είχαν να αντιμετωπίσουν οι νεαροί αεροπόροι κατά τη διάρκεια των μαχών, ενώ δίνει έμφαση και στην ανθρώπινη πλευρά παρουσιάζοντας την σκληρή πραγματικότητα που βίωναν τα πληρώματα των βομβαρδιστικών από τα ανελέητα αντιαεροπορικά γερμανικά πυρά μέχρι τις θανατηφόρες συναντήσεις με τα εχθρικά μαχητικά.

Επιπλέον, προσπαθεί, και ως ένα σημείο το πετυχαίνει, να μας παρέχει πολύτιμες πληροφορίες για τις στρατηγικές και τακτικές πτυχές ενός πολέμου που διαδραματίζεται στον αέρα, τοποθετώντας έτσι τις βάσεις για την πλοκή και τα εμπόδια που θα συναντήσουν οι χαρακτήρες όταν βρεθούν στον ουρανό.

Ένα από τα δυνατά της σημεία βρίσκεται στην προσοχή της στις λεπτομέρειες του ιστορικού πλαισίου που τοποθετεί τους ήρωες της. Από την απεικόνιση της διαβίωσης στα στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου, μέχρι στον σχολαστικό σχεδιασμό των μαχητικών αεροπλάνων, η σειρά σε κερδίζει με την αυθεντικότητα και τον ρεαλισμό της. Ωστόσο, υπάρχουν και στιγμές που η δράση σταματάει απότομα, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μία ανισορροπία στον ρυθμό, ιδιαίτερα εκεί κάπου στα μέσα της σεζόν.

Επιπρόσθετα, παρουσιάζει μικρή αδυναμία και στην ανάπτυξη των παράπλευρων χαρακτήρων. Στην προσπάθειά της να εστιάσει σε περισσότερους, χάνει τον προσανατολισμό της, αφήνοντας μερικούς από αυτούς στο παρασκήνιο παρά την ουσιαστική τους συνεισφορά στην πλοκή. 

Αν προσπεράσουμε τα συγκεκριμένα προβληματάκια, τότε, το Masters of the Air, είναι μία σειρά ικανή να προσφέρει έντονες συγκινήσεις και μία τηλεοπτική απεικόνιση για ένα από τα πιο σκοτεινά κεφάλαια της ανθρώπινης ιστορίας με τρόπο που δεν έχουμε συνηθίσει.

Συνεχίζω να πιστεύω ότι οι λάτρεις των παλιών πολεμικών ταινιών, όπως το We Were Soldiers, The Thin Red Line αλλά και το πιο πρόσφατο Dunkirk, θα την ευχαριστηθούν λιγάκι παραπάνω. Αποτίει φόρο τιμής στη γενναιότητα και τη θυσία όσων υπηρέτησαν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου, και ενώ μπορεί τελικά να μην φτάνει στο επίπεδο των προκατόχων του στο σύμπαν των Spielberg και Hanks, σίγουρα στέκεται ως μια τίμια προσθήκη.