La Casa De Papel: Η "Τέλεια Ληστεία" που κατάντησε η πιο βαρετή και... βολική | Review

Έδειξα υπομονή και πολλοί μαζί μου θα συμφωνήσετε ότι του φιλούσατε μια ακόμη ευκαιρία. "Είναι άλλωστε το φινάλε" σκέφτηκα από μέσα μου. Οι περισσότερες σειρές κάνουν το κάτι παραπάνω στο φινάλε. Άλλες ρισκάρουν και καταστρέφονται, άλλες ρισκάρουν και βγάζουν τα μάτια τους (βλ. Game of Thrones), άλλες παίρνουν την ασφαλή οδό και άλλες παίρνουν την ασφαλή και τραβηγμένη από τα μαλλιά οδό. Μαντέψτε που κατατάσσεται το Α' μέρος του Part 5 του La Casa De Papel...

Το έβλεπα και στα σχόλια στα social media ότι η υπομονή του κόσμου για το La Casa De Papel είχε φτάσει στο χτένι και δίκαια. Προσωπικά περίμενα ακόμη και τώρα καρτερικά μήπως και δεήσει να…ρισκάρει. Ή έστω να τραβήξει μερικά ακόμη μαγικά κόλπα που θα με εκπλήξουν ως θεατή. Αν ζείτε για μια τεράστια ανατροπή στη φόρμουλα του La Casa De Papel, εδώ στο πρώτο μέρος της 5^ης και τελευταίας σεζόν που φτάσαμε, μάταια να τη περιμένετε.

Ίσως το χειρότερο συναίσθημα που εισέπραξα σαν θεατής και -πλέον πρώην «φανατικός»- του La Casa de Papel και της συμμορίας του Καθηγητή είναι αυτό που δεν έχει καμία μα καμία όρεξη να αυτοβελτιωθεί. Όχι ότι στην 4^η σεζόν έδειξε τεράστια σημάδια ωστόσο, του έδωσα μια τελευταία φορά «ελαφρυντικό» ότι θα με εκπλήξει και θα με κάνει να ακούσω το «Bella Ciao” άλλη μια. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη δυστυχώς σε αυτά τα πρώτα πέντε επεισόδια του μεγάλου φινάλε.

Άλλη μια υπερβολή εδώ η λέξη «μεγάλο». Τι ορίζει το μεγάλο λοιπόν; Για τον Alex Pina και το σενάριο του μάλλον ο άπειρος αριθμός εκρηκτικών και σφαιρών που είχαν χειρότερο σημάδι κι από storm trooper στα 10 μέτρα. «Δεν είναι ληστεία, είναι πόλεμος» διατυμπάνιζαν συντελεστές και κάθε λογής διαφημιστικά του La Casa De Papel και όντως το εννοούσαν. Πράγματι, οι μόνες σκηνές που δεν ακούγονται σφαίρες και δεν καταντάει βαρετό το τόσο άμυαλο πιστολίδι είναι αυτές των flashbacks.

Μακάρι δηλαδή να ήταν και ευφάνταστα σκηνοθετημένες ή φωτογραφημένες αυτές οι σκηνές να πω είναι «χαρμα οφθαλμών». Κάθε πέντε γεμιστήρες έχει και από ένα slow motion, από αυτά που συμβάλλουν στη γενικότερη χρονοκαθυστέρηση που «τρέχει» αυτό το φινάλε.

Αυτά τα flashbacks, λοιπόν,  που εξερευνούν το παρελθόν της ομάδας και των βασικών μελών της, αποτελούν πλέον ένα κουραστικό fan service του Berlin για όσους/όσες ξετρελαίνονται -ακόμα- να βλέπουν την ερμηνεία του Pedro Alonso. Δε διαφωνώ είναι εξαιρετικός ηθοποιός και ιδιαίτερα θεατρικός και είναι από τα λίγα ευχάριστα πράγματα του LCDP όμως… ποιο το νόημα πλέον τόσο flashback; Ο θάνατός του έχασε κάθε σημασία.

Και για να γυρίσω στην όλη χρονοκαθυστέρηση που αναφέρθηκα, ήταν το δεύτερο πιο έντονο συναίσθημα που μου άφησε αυτό το Α’ μέρος της 5^ης σεζόν. Πάλι συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο δομικά, μόνο που λόγω της δυσμενούς κατάστασης που βρίσκεται η συμμορία υπάρχει το στοιχείο του δήθεν αυτοσχεδιασμού και λέω "δήθεν" διότι στο πώς αποδίδεται αυτή η αναρχία δεν αλλάζει με το όταν υπήρχε...πλάνο. Σκηνές που επαναλαμβάνονται επειδή απλά τις «σκέφτεται» ο χαρακτήρας επί της οθόνης και οπότε γιατί να μην τις δείχνεις κιόλας ξανά, την ώρα που λίγο πριν έπαιζε το recap του επεισοδίου. Πιστολίδια που κάνουν τον χρόνο ακορντεόν τόσο που ο Christopher Nolan γκρεμίζει και έναν φούρνο κάθε φορά που το κάνει ο Alex Pina.

Θα είναι σα να επαναλαμβάνομαι αλλά όλες αυτές οι βολικές συγκυρίες που γίνονται πλέον τις περιμένεις στη γωνία -αυτή η χειροβομβίδα τρίποντο από το κέντρο της Tokyo μου γύρισε τα μάτια. «Βοηθάει» στο κομμάτι αυτό η τυπικότητα και ρηχή σκηνοθεσία της σειράς, που δεν ενστερνίζεται κανένα μοντέρνο μέσο αιφνιδιασμού.

Σεναριακά φαίνεται ότι έχει τραβηχτεί τόσο από τα μαλλιά που όποιο βήμα και να κάνει πλέον ένιωθα  μουδιασμένος από τα «κόλπα» που υπάρχουν για να συνεχίσουν την πλοκή. Αφήστε που όπως εξελίσσεται ψαγμένα κόλπα όπως οι άσοι στο μανίκι του Καθηγητή που είχαμε στις προηγούμενες σεζόν, ούτε αυτές υπάρχουν. Υπάρχει και το εξής αστείο: κάπου εκεί στα οπλοπολυβόλα, την εισβολή των ειδικών δυνάμεων του στρατού, τους ατελείωτους πυροβολισμούς σε διαδρόμους τρώει μια «φλασιά» ας που επιτραπεί η αργκό έκφραση.

Θυμάται, λοιπόν, σε ένα flashback η σειρά τα ιδεώδη της. Ναι αυτά τα μεγάλα ιδεώδη της ελευθερίας και της επανάστασης που θεατρινίστικα κάποτε σαν κήρυκας τα ακούγαμε από τον Berlin. Αυτό το κάνει σε μια ακόμη απέλπιδα προσπάθεια να προσδώσει συναισθηματικό υπόβαθρο στην πιο σημαντική σκηνή του Vol. 1 -ξέρετε ποια- μόνο που αποτυγχάνει παταγωδώς να δημιουργήσει το οτιδήποτε.

Εντυπωσιοθηρική, με ξεδιάντροπη εκμαίευση συναισθημάτων στο έπακρο, μαζί με μπόλικη ισπανική σαπουνόπερα, κατάντησε η άλλοτε ποτέ «Τέλεια Ληστεία». Και ξέρω έχει ακόμη πέντε επεισόδια για να ξεδιπλωθεί -έχουμε δει απο χιλιόμετρα πως θα τελειώσει- και απλά σφράγισε στο μυαλό ότι "αυτό είναι".

Πλέον είναι μια βαρετή και βολική ληστεία που απλά περιμένω τον Δεκέμβριο τα τελευταία 5 επεισόδια να μάθω πως ολοκληρώνεται για να τελειώνουμε μια και καλή με το…κουφάρι της επανάστασης και της ελευθερίας που πλασάρει το Netflix. Ήταν τόσο μια από τα ίδια που δεν έχω κανένα ενδιαφέρον για την κατάληξη των μελών της συμμορίας. Και το λέω μετά λύπης όλο αυτό γιατί ήλπιζα ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.