The Chair: Η νέα σειρά του Netflix με τη Sandra Oh είναι ανατρεπτική αλλα πόσο; | Review

Καταφτάνει με αέρα τρανής ακαδημαϊκού και φέρνει τα πάνω κάτω σ' ένα πανεπιστήμιο  
27 Αυγούστου 2021 10:51
The Chair: Η νέα σειρά του Netflix με τη Sandra Oh είναι ανατρεπτική αλλα πόσο; | Review

Η ιδιαίτερη κωμική-δραματική σειρά The Chair του Netflix ξαναγράφει τους κανόνες στο συγκεκριμένο είδος αλλά και στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση και μας στέλνει αδιάβαστους, με πρωταγωνίστρια τη σταρ του Grey's Anatomy, Sandra Oh. To cast συμπληρώνουν επίσης οι: Jay Duplass, Bob Balaban, Nana Mensah, Everly Carganilla, David Morse, και ο Holland Taylor. 

Το κουβάρι της πλοκής ξεδιπλώνεται γύρω από την κορεατικών καταβολών καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας, την Δόκτωρ Ji-Yoon Kim (Sandra Oh) η οποία ανακηρύχθηκε πρόσφατα σε πρόεδρο του Τμήματός της στο Πανεπιστήμιο "Pembroke", κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στο συγκεκριμένο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Η ίδια θα προσπαθήσει να ανταποκριθεί όσο πιο αποτελεσματικά μπορεί στο νέο της πόστο αποδεχόμενη πλήρως την πρόκληση του ρητού "Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες"!

Και σίγουρα η αρχή του καινούργιου της ρόλου δεν συνοδεύεται από ούριο άνεμο ειδικά αν σταθεί κανείς πως έχει πέσει σημαντικά ο αριθμός των εγγραφών εισαχθέντων και το ενδιαφέρον των φοιτητών όσον αφορά στο σύνολο των μαθημάτων με βάση το μέχρι πρότινος ισχύον πρόγραμμα σπουδών. Η ηρωίδα έχει την πρόθεση να τοποθετήσει την έγχρωμη νεαρή συνάδελφό της στην θέση όπου επάξια θα έπρεπε να μπει, να διαχειριστεί το ιδιότυπο δέσιμο-πλατωνικό ειδύλλιο με τον πολύ καλό φίλο και συνεργάτη της, 'Dr. Bill Dobson' (Duplass) και να ενισχύσει πάνω σε πιο στέρεα θεμέλια την σχέση που έχει με την μικρή και αρκετά ατίθαση θετή της κόρη, 'Ju Ju' (Carganilla). 

Με τους δημιουργούς του Game of ThronesDavid Benioff και D.B Weiss, να αναλαμβάνουν ως παραγωγοί στο συγκεκριμένο project, οπωσδήποτε ο θεατής ιντριγκάρεται αλλά ταυτόχρονα ανασκουμπώνεται σχετικά με το τί γεύση θα του αφήσει το συγκεκριμένο τηλεοπτικό εγχείρημα. Ωστόσο, η εν λόγω δουλειά καταφέρνει να κερδίσει σχεδόν αβίαστα το στοίχημα.

Βλέπουμε την Sandra Oh να μεταμορφώνεται σε έναν πολύ αγαπητό, ειλικρινή και δυναμικό χαρακτήρα ο οποίος διακατέχεται από σθένος, μεράκι για δουλειά, μεγαλείο ψυχής, αξιοπρέπεια, αδιαπραγμάτευτη τιμιότητα και αίσθημα δικαίου ώστε να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας ένα ακομπλεξάριστο, ευσυνείδητο, ευθύ, ντόμπρο και αδιάφθορο άτομο με υπευθυνότητα, αφοσίωση στο καθήκον, ακεραιότητα και ενσυναίσθηση.  

Θέλει να πατάξει την ανισότητα και τα κακώς κείμενα που εξακολουθούν να υφίστανται στο πεδίο της, πιστεύει σε αξιοκρατικά κριτήρια και δίνει ευκαιρίες σε όλους όσους αξίζουν. Πασχίζει με καινοτόμο και αλύγιστο πνεύμα να εκσυγχρονίσει το ίδρυμα που διευθύνει αν και συναντά σφοδρές αντιδράσεις κυρίως από το παλιό προσωπικό που μετρά περίπου 30 χρόνια στο ενεργητικό του εκεί. Είναι αυστηρή στην αυτοκριτική της, στο πώς υπηρετεί τους στόχους της, βάζει τα δυνατά της να υπερασπιστεί όλα όσα την αντιπροσωπεύουν και τα οποία κατέκτησε με πολύ κόπο και όρεξη.

Συν τοις άλλοις, έχει σαν πυξίδα της ζωής της το πανέξυπνο, αφοπλιστικά ωμό και πάντα ετοιμόλογο κοριτσάκι της. Αναζητά την δύναμη της σε μία αγκαλιά ή μία καλή κουβέντα από το παιδί της. Όταν η πιτσιρίκα εκφράζει με έναν εντελώς δικό της τρόπο τον φόβο του θανάτου, η ηρωίδα την καθησυχάζει με πολλή ζεστασιά και αγάπη. Η 'Kim' μεριμνά για την πρόοδο, την μετεξέλιξη των φοιτητών της, και επιθυμεί να γεφυρώσει το παλιό με το μοντέρνο, να βοηθήσει αυτά τα δύο να συμβαδίσουν, να αυξήσει τα αντανακλαστικά γηραιών συναδέλφων της απέναντι στο καινούργιο. Εξάλλου, αρκετοί διδάσκοντες είναι αγκιστρωμένοι σε παρωχημένα παιδαγωγικά μοντέλα και μεθόδους. Ευνοεί την προσαρμοστικότητα, απαντάει θετικά στην ανάγκη για αλλαγή πλεύσης ώστε οι καθηγητές να γίνουν πιο δεκτικοί στο φρέσκο, να πάψουν να αντιστέκονται στο πρωτοποριακό. 

Μέσα στο τηλεοπτικό αυτό εγχείρημα διατυπώνεται πολύ εύστοχος σχολιασμός για τις παθογένειες του τομέα της παιδείας. Γίνεται λόγος για τον υφέρπων ρατσισμό, τα απαρχαιωμένα στεγανά, την ξενοφοβία και την εσωστρέφεια, τους φυλετικούς διαχωρισμούς, τις προκαταλήψεις, τα έμφυλα στερεότυπα και τις συνακόλουθες συγκρούσεις στις σχέσεις εξουσίας που παρατηρούνται εκεί, τις δομικές ανισότητες, τον αθέμιτο ανταγωνισμό, την προδοσία και σκόπιμη υπονόμευση εκ των έσω, την απαράδεκτη και αβάσιμη αντίληψη περί υπεροχής των λευκών. Καυτηριάζεται επίσης ο μισογυνισμός, ο σεξισμός, η πατριαρχία, το wage gap μεταξύ άνδρα και γυναίκας στην αγορά εργασίας. 

Βέβαια όλα αυτά ψέγονται από τη δημιουργό του σόου, με μία πολύ προσεγμένη προσέγγιση και όχι μέσω ενός στείρου και επιφανειακού διδακτισμού. Λεπτός είναι και ο χειρισμός που γίνεται εδώ όσον αφορά στο θέμα της μόνιμης "τακτοποίησης" σε καίριες θέσεις λόγω παλαιότητας αλλά ακόμη και εν προκειμένω προβάλλεται σφαιρικά και ολοκληρωμένα το κομμάτι αυτό καταδεικνύοντας και την άλλη πλευρά, τις διακρίσεις εις βάρος της τρίτης ηλικίας που συχνά μετατρέπεται πολύ εύκολα σε αδύναμο κρίκο. 

Επιπλέον, υπογραμμίζεται πως η τυραννία του politically correct ουσιαστικά επιφέρει μία άνευ προηγουμένου λογοκρισία που μπορεί να ακυρώσει κάθε έννοια παρρησίας και να ενοχοποιήσει ακόμη και το χιούμορ, τον σαρκασμό ώστε αρκετές καταστάσεις να παρεξηγούνται και να εκπυρσοκροτούν. Βεβαίως σε αυτό κομβικό ρόλο διαδραματίζει και ο παραμορφωτικός φακός των social media υπό τον οποίο ιδώνονται πολλές πτυχές της καθημερινής ζωής. Η ψηφιακή εποχή και τα παραφερνάλιά της, μεταξύ των οποίων είναι και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εγκαινιάζουν μία ιδιότυπη κανονικότητα που συχνά φιλτράρει λάθος τα γεγονότα, παραπληροφορεί, παρερμηνεύει και φαλκιδεύει την αλήθεια, ενώ στον βωμό του "viral" θυσιάζεται κάθε έγκυρο και ορθό, καθιερώνοντας μία διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας όπου επικρατούν οι φθηνές εντυπώσεις, η ρητορική μίσους και ο λαϊκισμός. Άλλωστε, "ένα ψέμα μπορεί να ταξιδέψει στα μισά του κόσμου ενώ η αλήθεια βάζει ακόμα τα παπούτσια της".

Καταδεικνύοντας την τελειομανία και την ανάγκη επιβεβαίωσης από τους άλλους, υπογραμμίζεται εν προκειμένω παράλληλα η άσκηση ασφυκτικής πίεσης όσον αφορά στις υποτιθέμενες προσδοκίες που θεωρεί κανείς ότι έχει ο κόσμος γι' αυτόν. Τονίζεται το αίσθημα του ανικανοποίητου, το αγκάθι της υπέρμετρης φιλοδοξίας, η άρνηση και η κοινωνική απόσυρση σε περίπτωση αποτυχίας εξαιτίας της επίκρισης που μπορεί να έχει κάτι τέτοιο από τον περίγυρο ενός ανθρώπου. 

Η ανατροπή, ο παράγοντας του χιούμορ που μεσολαβεί ταιριαστά κάθε φορά για να ελαφρύνει όπου χρειάζεται το κλίμα χωρίς να ευτελίζει την σημασία που φέρουν τα τεκταινόμενα. Το σφιχτό και μεστό σενάριο της Amanda Peet καταφέρνει σε έξι επεισόδια των 30' να μας αφηγηθεί μία ιστορία απίστευτα ενδιαφέρουσα και ευρηματικά διατυπωμένη ώστε να μην σε κουράσει λεπτό. Επιπρόσθετα, δίνεται έμφαση στο πώς αντιμετωπίζουν οι γονείς το άγχος της επικύρωσης, το σύνδρομο της άδειας φωλιάς, πώς αναμετριέται ο καθένας με τους πυρετώδεις ρυθμούς, τις αγωνίες, τις επιταγές του σήμερα. 

Η guest εμφάνιση- έκπληξη ενός αστέρα του Hollywood, εννοείται ότι δεν θα περάσει απαρατήρητη από το κοινό, το οποίο μεταξύ άλλων θα γελάσει και με τον παιγνιώδη τίτλο ενός επεισοδίου ο οποίος παραπέμπει συνειρμικά σε μία πολύ γνωστή ταινία της pop κουλτούρας αλλά είναι φορτισμένος  και με το νόημα "μην πυροβολείτε τον πιανίστα!"! 

Το The Chair μας υπενθυμίζει ότι η αλλαγή είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής και ότι είναι μάταιο να την περιμένουμε αν εμμένουμε πεισματικά στο να επαναλαμβάνουμε ένα ίδιο και απαράλλαχτο μοτίβο. Έτσι, η Sandra Oh με εποικοδομητική διάθεση μας καθίζει στα έδρανα και κάνει πάταγο γιατί σε σχέση με την διασημότερη ερμηνεία της στην μικρή οθόνη, αυτή τη φορά Δρ. με Dr. διαφέρει!