Στο ‘A Classic Horror Story’ γίνεται το μεγάλο πάρτι των horror κλισέ

 Το φιλμ τρόμου A Classic Horror Story συνιστά μία από τις φρέσκιες αφίξεις του Netflix, η οποία ναι μεν διατείνεται ότι φέρει έντονα το ύφος των κλασικών ταινιών του συγκεκριμένου είδους, ωστόσο εύλογα μας κάνει να αναρωτηθούμε για τον λόγο ύπαρξης ενός τέτοιου project που θα έρχεται πάντα δεύτερο σε πρωτοτυπία σε σχέση με την αγωνία που πυροδότησαν μέσα μας οι αυθεντικές κινηματογραφικές πηγές έμπνευσής του.

Εν προκειμένω, στην καρέκλα της σκηνοθεσίας κάθονται οι ιταλικών ριζών Roberto De Feo και Paolo Strippoli, επιμελούμενοι επίσης και το σενάριο μαζί με τον  Lucio Besana. Το κύριο cast συγκροτούν οι: Matilda Anna Ingrid Lutz, Francesco Russo, Peppino Mazzotta, Will Merrick, Yuliia Sobol, Alida Baldari Calabria, Cristina Donadio, Francesca Cavallin και ο Justin Korovkin.

Η υπόθεση του έργου εστιάζει σε ένα ετερόκλητο γκρουπ ατόμων οι οποίοι παρ’ όλο που είναι άγνωστοι μεταξύ τους, αποφασίζουν να ταξιδέψουν στη νότια Ιταλία ο καθένας θέλοντας να φτάσει στον δικό του προορισμό. Ωστόσο, σύντομα θα βρεθούν να τριγυρνούν σε μία απομονωμένη δασική έκταση. Αλλά θα διαπιστώσουν πως εκεί δεν είναι μόνοι τους. Ο ερημικός αυτός τόπος κρύβει κάτι πολύ τρομακτικό και αποτρόπαιο. Τώρα πια καλούνται να αγωνιστούν σκληρά για να βρουν μία λύση ώστε να βγουν σώοι από εκεί πριν να είναι πολύ αργά.

Οι δημιουργοί του εν λόγω εγχειρήματος προσωπικά μου έδωσαν την αίσθηση ότι ήθελαν μάλλον να αποτίσουν φόρο τιμής σε επιτυχημένα διαμαντάκια του σινεμά όπως το Saw, το Friday the 13th, Texas Chainsaw Massacre κ.ά, ίσως όμως κάπως πρόχειρα, εντυπωσιοθηρικά και με τον λιγότερο ευφάνταστο τρόπο.

Το γεγονός ότι διάλεξαν να επενδύσουν σε κάτι τέτοιο ήδη από την επιλογή του τίτλου της ταινίας, αλλά και μέσα από πολύ γνώριμα μοτίβα που χρησιμοποίησαν, δεν συνεπάγεται πώς αυτό κατ' ανάγκη θα έβρισκε και αντίκρισμα ή ένθερμη ανταπόκριση όσον αφορά στο ενδιαφέρον του κοινού. Οι διακειμενικές αναφορές ή το ιδιότυπα στυλιζαρισμένο κοπιάρισμα παραστάσεων από ανάλογου τύπου θεάματα δεν συνεπάγεται απαραίτητα πάταγο μόνο και μόνο επειδή θα βρει στόχο στην νοσταλγία.

Ο θεατής όντως μπορεί εύκολα να διακρίνει τις ομοιότητες με δημοφιλείς horror ανθολογίες που εδώ και χρόνια έχουν αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι τους στη μεγάλη οθόνη, αλλά η σχεδόν μιμητικά πιστή καταφυγή σε αυτές καθιστά το concept κοινότοπο, χωρίς εκπλήξεις, και με ένα τέλος που φαντάζει σχεδόν μονόδρομος.

Ως εκ τούτου, το σασπένς δεν καταφέρνει να φτάσει στον επιθυμητό βαθμό λόγω της προβλέψιμης πορείας που αποκτά η μυθοπλασία. Περισσότερο μέσα από splatter βίαιες εκτονώσεις υπηρετείται το στοιχείο του φόβου που ποτέ δεν κατορθώνει να απογειωθεί με γνήσια ευρηματικές ιδέες.

Εντούτοις, χτίζεται κατά διαστήματα μία υποβλητική ατμόσφαιρα με αποκρυφιστικά, αρχετυπικά, σύμβολα, cult επιρροές, ενώ στο επίκεντρο όλων αυτών είναι τρεις σκοτεινές και αποκρουστικές φιγούρες με μάσκες που προέρχονται από έναν τοπικό αστικό θρύλο της περιοχής. Σειρήνες που αντηχούν μέσα στη νύχτα, νεκροταφείο αυτοκινήτων, μακάβρια τελετουργικά και αυτοσχέδιοι βωμοί είναι μερικά από τα βασικά κομμάτια που συνθέτουν το όλο σκηνικό.

Μεταξύ αλλων, γίνεται ίσως με πολύ προφανή τρόπο κοινωνικός σχολιασμός για την τεράστια εξάρτηση του σύγχρονου ανθρώπου από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τον κυνισμό και τον απανθρωπισμό του που επέρχεται τελικά μέσα από έναν καταιγισμό ειδήσεων για εγκλήματα και ειδεχθείς πράξεις απέναντι στα οποία τηρείται πολλές φορές μία στάση αδράνειας και αποστασιοποίησης από μεριάς του δέκτη. Καυτηριάζεται πως έτσι είναι σαν να μουδιάζει η ενσυναίσθηση μας προς τον πόνο  ενός συνανθρώπου μας εξαιτίας του ότι η υπερβολική και αχρεία προβολή τραγικών και αποκρουστικών εικόνων σε διάφορα προγράμματα οδηγεί σε έναν κορεσμό, σε μία αποκτήνωση των μοντέρνων κοινωνιών αντί να τις σοκάρει και να τις ταρακουνά ουσιαστικά.

Επιπλέον, απαντάται και εδώ η δοκιμασμένη συνταγή: ανάμεσα στους ανυποψίαστους αθώους της ομάδας κρύβονται λύκοι με ένδυμα προβάτου, με τους ενόχους να υποτίθεται ότι δεν τους πιάνει το μάτι ή ότι δήθεν θα δυσκολευόσουν εξ’ αρχής να διαβλέψεις ποιοι είναι.

Ο επίλογος του A Classic Horror Story προκύπτει μέσα από μία καθαρτήρια σεκάνς που αποπνέει μία western αύρα αλά «η Jane πήρε το όπλο της» αφού η τελευταία πράξη που επισφραγίζει το φινάλε, φέρνει την χαριστική βολή και την σκληρή τιμωρία στους θύτες με ένα από τα πρόσωπα-ήρωες να φροντίζει προσωπικά για αυτό, περνώντας δυναμικά στην αντεπίθεση.