Black Widow: Δύο χρόνια χωρίς ταινία της Marvel ήταν πολλά δε νομίζετε;

Ομολογώ ότι το συναίσθημα του να περιμένεις να παρακολουθήσεις την πρώτη Marvel ταινία εδώ και δύο χρόνια ήταν κάπως παράξενο. Μια πανδημία μεσολάβησε που έφερε τον κόσμο άνω-κάτω και καθυστέρησε ουκ ολίγες φορές την πρώτη ταινία του Phase 4 του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel. Ούτε θα σας κρύψω ότι το intro της Marvel Studios μου  προκαλεί πλέον παρόμοια νοσταλγικά συναισθήματα με αυτά όταν ακούω το theme του Star Wars. Εντάξει δεν είναι ίσα και όμοια, αλλά σε πιάνει ένα δέος για το σύμπαν που έχει χτιστεί και για τις στιγμές που μας χάρισε την προηγούμενη δεκαετία.

 Δεν ξέρω κατά πόσο έφταιγε το γεγονός ότι μου είχε λείψει μια τέτοια εμπειρία, με το κοινό να αντιδρά, να ζητωκραυγάζει και να είναι «ένα» με τα τεκταινόμενα της ταινίας, αλλά ξέρω ότι ήθελα να ζήσω ξανά την εμπειρία αυτή. Η τελευταία φορά ήταν στο Spider-Man: Far From Home το καλοκαίρι του 2019 και περίπου δύο μήνες μετά την κορύφωση του Phase 3 στο Avengers: Endgame.

Ούτε θα σας κρύψω ότι μια solo ταινία με τη Black Widow δεν ήταν κάτι που με έκαιγε σαν έναν θεατή που παρακολουθεί εντατικώς το MCU. Τα συναισθήματα μου ήταν παρόμοια με αυτά όταν πήγα να δω το Solo: A Star Wars Story, μια ταινία δηλαδή που δεν τρελαινόμουν να τη δω αλλά ήθελα από περιέργεια να ανακαλύψω τι έχει να παρουσιάσει.

Πώς η Black Widow έγινε Black Widow

Η σκηνοθεσία και το ύφος που προσδίδει η Cate Shortland στο μυστήριο παρελθόν της Black Widow, το οποίο αποκαλύπτεται σε όλο του το φάσμα ή έστω όσο μπορεί να γίνει σε μια δίωρη ταινία, είναι αρκετά τραχύ και ωμό. Δεν σοκάρει ποτέ αλλά σου αφήνει, ειδικά με το εισαγωγικό πρώτο 15λεπτο να καταλάβεις ότι πίσω από την Black Widow κρύβεται ένα κορίτσι, σαν όλα τα άλλα. Ένα κορίτσι που ήθελε να μεγαλώσει φυσιολογικά, με φίλους, φίλες, παιχνίδια και γενικά μέσα στην παιδική αθωότητα. Κάποιοι της έκλεψαν αυτήν την αθωότητα, όλα τα όνειρα που ήθελε να πραγματοποιήσει, σαν να την τοποθέτησαν σε μια γυάλα, νομίζοντας πως είναι φυσιολογική.  Σα να μην έφτανε αυτό, αναγκάστηκε να ζει σε ένα οικογενειακό περιβάλλον-βιτρίνα.

Για το πώς η χαρακτήρας της Scarlett Johansson καταλήγει ως μια famme fatale του MCU και δεν μπορεί να διαμορφώσει ανθρώπινους, σταθερούς δεσμούς θα το καταλάβετε πλήρως.Επίσης, βουτάει το πόδι της η ταινία σε ευαίσθητα θέματα που το MCU δεν είχε παρουσιάσει σε τέτοιο βαθμό. Η Natasha, η Yelena της Florence Pugh και η Melina της Rachel Weisz μοιράζονται μια κοινή πορεία, έναν κοινό εχθρό: το εχθρικό παρελθόν και το πώς μεγάλωσαν σαν…πειραματόζωα για να γίνουν οι φονικές κατάσκοποι που γνωρίζουμε τώρα.

Μέσα από τα μάτια της Natasha και της Yelena καταλαβαίνουμε ότι τα τραύματα της παιδικής τους ηλικίας, που πρακτικά δεν έζησαν ποτέ, θα τα κουβαλάνε πάντοτε μαζί τους. Εκτός των θεμάτων λοιπόν με τοξικά οικογενειακά περιβάλλοντα, γονείς που αδιαφορούν για τα παιδιά τους, το Black Widow αγγίζει και θέματα όπως η τοξική αρρενωπότητα και η βία κατά των γυναικών, με τρόπο που θεματικά δένει και με την ιστορία της ηρωίδας.

Jason Bourne και Ethan Hunt; Natasha εδώ

Επειδή όμως αρκετά αναφέρθηκα στο βαρύ συναισθηματικά κομμάτι της ταινίας, πρέπει και να πάμε στο κομμάτι της δράσης. Εκεί όπου χωρίς υπερβολή και σε σημείο που δεν ψήνεται να κρύβεται έχουμε να κάνουμε με ένα υβρίδιο μεταξύ Jason Bourne, όσον αφορά τη σκηνοθεσία (όσοι τα έχετε δει θα το αναγνωρίσετε αμέσως) και Mission Impossible, στο θέμα του πως ξετυλίγεται μέσα από βολικές κατασκοπικές ανατροπές το όλο story.

Απολαυστικό υβρίδιο μεν, αλλά κάτι που σίγουρα το έχουμε ξαναδεί δε. Περισσότερο σε αυτά τα δύο κατασκοπικά franchises θα το κατέτασσα παρά σαν να βάζει πινελιές James Bond.

Η Shortland, μαζί με τους σεναριογράφους Eric Pearson και Jac Schaeffer, έχουν κάνει μια τίμια δουλειά στο θέμα του ρυθμού της ταινίας και στο που θα σκάει το χιούμορ για να ελαφρύνει απαραιτήτως το κλίμα. Μακράν το highlight της στο κωμικό κομμάτι είναι ο Red Guardian του David Harbour, που με την ρώσικη προφορά και το ταπεραμέντο του κλέβει την παράσταση. Τόσο που θέλω μια σειρούλα να αποκτήσει στο Disney Plus, ε Marvel; Kudos λοιπόν για το χιούμορ που συγχέει και με τον τρόπο που το κάνει.

Το Black Widow πάσχει από δύο αρνητικά κατ’εμέ. Ένα είναι το σύνδρομο του αναλώσιμου μεγάλου κακού και του αχρείαστου συμπρωταγωνιστή βοηθού, ναι εσένα κοιτάω Taskmaster και O-T Fagbenle.

Στο δια ταύτα δεν είναι ένα φαντασμαγορικό άνοιγμα στο Phase 4 και πώς να ήταν άλλωστε με την προσγειωμένη φύση της. Ούτε και είναι μια αποκάλυψη, που περισσότερο το WandaVision και το Loki εχουν προσφέρει μέχρι τώρα στο Phase 4 και είναι μόνο σειρές. Μη ξεχνάτε πως το MCU παίζει πλέον και στα δύο μέσα.

Είναι μια τίμια ταινία δράσης με μια αγαπημένη στο MCU ηρωίδα που μας αποχαιρετά, με ένα σφηνάκι βότκα στο χέρι και ένα δάκρυ στο μάγουλο. Το πίνει και δίνει την ευχή της στο επόμενο κεφάλαιο της “Black Widow”, καθώς όπως μας δίδαξε το Falcon and the Winter Soldier, θέλει θάρρος και τόλμη για να αναλάβεις τον καθήκον ενός τέτοιου βαρυσήμαντου ρόλου.