Mortal Kombat Review – Βάλε λίγα '90s στο 2021 μου

Πόσο ανεκτικοί είμαστε στην καλτίλα αυτή;
28 Απριλίου 2021 19:06
Mortal Kombat Review – Βάλε λίγα '90s στο 2021 μου

Όταν έβλεπες τις ταινίες του Mortal Kombat τις παλιές, με το ορθόδοξο το Techno Syndrome theme που σε έκανε να ουρλιάζεις μόνος τις λέξεις "MORTAL KOMBAT" τι σκεφτόσουν; Ποιες ήταν οι προσδοκίες σου; Μήπως ήθελες να δεις απλά τους αγαπημένους ψηφιακούς μαχητές του παιχνιδιού, να ζωντανεύουν σε live-action και να πάθεις πλάκα με τις σκηνές δράσης; Γιατί πέρα από τη νοσταλγία που έχει χαραχτεί δίπλα στις πρώτες ταινίες του 1995 και 1997, δεν προσέφεραν και πολλά. Από τα κοστούμια, τις ερμηνείες, μέχρι και τα εφέ όλα ήταν φτηνά. Βέβαια, έφτανε σε ένα σημείο να είναι τόσο κακό που τελικά καθόσουν μέχρι τέλους. Εγώ το αποδίδω στην καλτίλα που κουβαλάει έντονα σαν βαριά κολόνια το franchise.  

Είναι αυτό το "over the top” που το χαρακτηρίζει με την υπέρμετρη βία, τους εμβληματικούς χαρακτήρες και τα fatalities. Και τι άλλο θες να δεις; Απίστευτο ξυλίκι μέχρι τελικής πτώσης και τόσο αίμα που να μην φτάνουν οι σφουγγαρίστρες να μαζεύουν. Η νέα κινηματογραφική απόπειρα του Mortal Kombat δεν προσφέρει καμιά «αποκάλυψη» ούτε θα φέρει κάποια επανάσταση στις ταινίες που προέρχονται από βιντεοπαιχνίδια.

Έχει πολλές ατέλειες και πολλές αφέλειες για να θεωρηθεί κάτι παραπάνω. Εκεί που σίγουρα καταλαβαίνεις ότι δεν υστερεί είναι στην ποιότητα της παραγωγής. Από τα κοστούμια μέχρι τα CGI και τα πρακτικά εφέ όλα μπορείς να πεις ότι είναι τίμια και στήνουν ένα σκηνικό που δεν είναι σαν τα «movie maker” επίπεδα των εφέ των παλιότερων ταινιών. Μαθαίνοντας αργότερα πως η ταινία κόστισε περίπου 55 εκ. χωρίς υπερβολή μου φάνηκε αρκετά ακριβότερη, αν και ίσως να προδίδεται από τους κλειστούς χώρους της που κατά το 90% της διαδραματίζεται.

Είναι και το ρόστερ του κιόλας μετρημένο και θαρρώ πως το διαχειρίζεται σχετικά σωστά για να δώσει μια πρώτη γεύση από το φρεσκαρισμένο και εκμοντερνισμένο Mortal Kombat. Ναι, λέω πρώτη γεύση γιατί προφανώς θέλει να χτίσει κάτι μεγαλύτερο όπως έκανε η Marvel πριν μια δεκαετία. Σαφώς υπάρχει ένα μεγαλύτερο σύμπαν και προφανώς θα υπάρξει sequel.

Η αλήθεια είναι πως το περίμενα να του δώσει να καταλάβει στο θέμα του πόσο gore μπορεί να δείξει, ιδιαίτερα όταν τα fatality -όσα φαίνονται- βγαίνουν χωρίς ηθικούς φραγμούς και σου προκαλούν μια αηδία. Τσεκάρει επίσης τον τομέα «χορογραφίες» και μάχες. Αντιλαμβάνεσαι ότι η χορογραφία είναι καλή όταν τα κοψίματα στο μοντάζ είναι όσο το δυνατόν λιγότερα.

Μια μικρή κρίση ταυτότητας θαρρώ πως την έχει ιδιαίτερα όταν βάζει στη συνταγή ένα αχρείαστο κατ’εμε και ψυχρό οικογενειακό δράμα στη μέση, που δεν ξέρω πως σκέφτηκαν ότι κολλάει με το ύφος του Mortal Kombat. Ειλικρινά θα μπορούσαμε να έχουμε 10 λεπτά παραπάνω Scorpion vs Sub-Zero και είναι κρίμα να αναλώνεται σε τέτοιες σοβαροφάνειες. Αναφέρομαι στον κεντρικό και δημιουργημένο για τις ανάγκες της ταινίας Cole Young του Lewis Tan, τον οποίο περίμενα να μη μου κάνει κανένα κλικ αλλά ευτυχώς του δώσανε αρκετές cool σκηνές και ένα backstory που δένει με ένα πολύ γνώριμο πρόσωπο στο lore του Mortal Kombat.

Χωρίς να θέλω να αδικήσω τους υπόλοιπους χαρακτήρες και τους σταθερά αγαπημένους Τώρα, στους χαρακτήρες δεν μπορώ να πω ότι οι Raiden και Shang Tsung κλέβουν την παράσταση -όπως συνέβη στις παλιές με τους Christopher Lambert και Cary-Hiroyuki Tagawa. Οι Sub-Zero και Scorpion των Joe Taslim και Hiroyuki Sanada είναι οι πιο γνωστοί ηθοποιοί και ειδικά ο τελευταίος υποκριτικά μοιάζει ανώτερος όλων, δίνοντας άλλη διάσταση στον χαρακτήρα, πέραν του “Get over here”. Μακράν το highlight, η προσωποποίηση και η αφελής ψυχή της ταινίας είναι ο Kano του Josh Lawson, που με τη περίσσια μαγκιά, το τουπέ και τις σαχλές ατάκες του, γίνεται απολαυστικός.

Είναι το μόνο σημείο θαρρώ της πλοκής που μπήκε προφανώς για να γειώσει παραπάνω τις συνθήκες και τελικά απλώς δεν δουλεύει. Έπρεπε να πηγαίνει από τη μια μάχη στην άλλη και το στόρι που ήδη έγραψαν είναι αρκετό, δε χρειαζόμαστε «οικογενειακές ιστορίες» στη διαμάχη μεταξύ Outworld και Earthrealm. Του δίνω πόντους όμως για το γεγονός ότι θα μπορούσε να βομβαρδίσει με exposition και άχρηστη πληροφορία αλλά στο κομμάτι «στήνω το σύμπαν μου και στον πιο νουμπά» τα καταφέρνει μια χαρά.  Τα λέω αυτά διότι σε όλους τους υπόλοιπους τομείς δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του και αυτό είναι ένα δίκοπο μαχαίρι για ένα κοινό που έχει συνηθίσει σε…σοβαρά, ζοφερά και προσγειωμένα reboots τέτοιον pop culture φαινομένων.

Εν τέλει για να απολαύσεις το Mortal Kombat θέλει να το δεις με μια χαλαρότητα γιατί κουβαλάει μια καλτίλα άλλης εποχής, πιο αφελής και δεν κρύβεται. Για παράδειγμα όταν συστηνόμαστε στον Kung Lao -και σε άλλους χαρακτήρες- η κάμερα κάνει ένα δραματικό ζουμάρισμα και ρίχνει από πίσω μια μουσική να σφυροκοπάει για να δώσει έμφαση, σαν διαφημιστικό οδοντόβουρτσας. Το αποτέλεσμα είναι όσο cheesy ήταν και στις παλιές ταινίες.

Μήπως είναι τόσο κακό και αυτό που σε μαγνητίζει με έναν παράξενο τρόπο; Το συγκεκριμένο ερώτημα αμφιταλαντεύεται και ίσως να εναπόκειται στην ανεκτικότητα και τη διάθεση του καθενός. Κάτι μέσα μου λέει ότι σε μια άλλη, λιγότερο σκληραγωγημένη εποχή θα μιλούσαμε για μια εντελώς διαφορετική ταινία. Θα κλείσω λέγοντας ότι με άφησε ικανοποιημένο τόσο ώστε να θέλω να δω τη συνέχεια του.