Come True Review - Θέλει πολύ να φτιάξει έναν sci-fi εφιάλτη

Ανά περιόδους αρκετοί σκηνοθέτες έχουν επιμεληθεί θρίλερ στα οποία επιχειρούν να εξερευνήσουν τα αχαρτογράφητα νερά του ασυνείδητου υπό το πρίσμα της επιστημονικής φαντασίας, του τρόμου, του υπερφυσικού αλλά και της ψυχολογίας κάτι που μέχρι σήμερα εξακολουθεί να ελκύει το ενδιαφέρον των δημιουργών, μεταξύ των οποίων και του Anthony Scott Burns (Our House) που μας παραδίδει εν προκειμένω το Come True. Στην ταινία αυτή του cast ηγείται η Julia Sarah Stone (Wet Bum, The Killing), ενώ υποκριτικά την πλαισιώνουν οι Landon Liboiron και Carlee Ryski. Παίζουν επίσης οι: Christopher Heatherington, Tedra Rogers, Brandon DeWyn, John Tasker, Austin Baker, Shane Ghost Keeper, Christopher Thomas και η Caroline Buzanko.

Ο βασικός άξονας του έργου περιστρέφεται γύρω από μία 18χρονη, εν ονόματι ‘Sarah Dunne’ (Julia Sarah Stone) η οποία καιρό τώρα υποφέρει από εφιάλτες και στην προσπάθειά της να διαχειριστεί αυτό το πρόβλημα θα δεχτεί να λάβει μέρος ως συμμετέχουσα σε μία ακαδημαϊκή έρευνα για τον ύπνο. Ωστόσο, σύντομα διαπιστώνει ότι η περίπτωση της ίδιας οδηγεί τους ειδικούς σε μία νέα συνταρακτική ανακάλυψη που έρχεται να θέσει υπό αμφισβήτηση όσα γνώριζε μέχρι πρότινος ο κόσμος για τα όνειρα τα οποία τελικά διαχωρίζει μία πολύ λεπτή γραμμή από την πραγματικότητα. Μάλιστα, κάτι τέτοιο θα γίνει αντιληπτό όταν ένας εφιάλτης της αρχίσει να παίρνει τρομακτικά ρεαλιστικές διαστάσεις θολώνοντας ακόμη περισσότερο τα όρια μεταξύ ύπνου και ξύπνιου την ώρα που η ηρωίδα καταδύεται στα πιο σκοτεινά βάθη του ψυχισμού και στα πιο ζοφερά σημεία του μυαλού της.

Η ιδέα του εαυτού, το κομμάτι των ονείρων, του ασυνείδητου, καθώς και οι αρχετυπικές μορφές, εικόνες-σύμβολα που είναι εντυπωμένες ενδόμυχα του ατόμου, ανέκαθεν γοήτευαν τον άνθρωπο γενόμενα συχνά το εφαλτήριο για προβληματισμό και πηγή σκέψεων και ερμηνειών πάνω στο μυστήριο του υπερβατικού και τον γρίφο του αγνώστου.

Ανάμεσα στα ζητήματα που θίγονται στο project αυτό αν και κάπως επιφανειακά, είναι το θέμα της επιστημονικής ηθικής δεοντολογίας, της ανάγκης για συνεχή και αναντίρρητο σεβασμό προς τον άνθρωπο χωρίς να καταστρατηγούνται θεμελιώδεις ελευθερίες του χάριν της επιστήμης και της προόδου.

Η ατμόσφαιρα που χτίζεται στην ταινία είναι ναι μεν υποβλητική τουλάχιστον στις περισσότερες σκηνές, με την αίσθηση της απειλής να είναι παρούσα, αλλά δυστυχώς τις περισσότερες φορές οι τροπές που παίρνει το φιλμ μπορούν εύκολα να προβλεφθούν από τον θεατή. Ως εκ τούτου, μετριάζεται σε σημαντικό βαθμό η αγωνία για το τι έπεται παρακάτω. Μοναδική εξαίρεση αποτελούν ίσως δύο φάσεις που όντως θα εκπλήξουν τον δέκτη, εντούτοις δεν αρκούν για να αντισταθμίσουν τις αδυναμίες και τις αστοχίες που παρατηρεί κανείς καθώς προχωρά η πλοκή.

Ο Anthony Scott Burns φαίνεται ότι χάνεται στην απόπειρά του να συνθέσει έναν "mind-blowing", αντισυμβατικό εφιάλτη ώστε να προκύπτουν νοηματικά κενά και να καταλήγει σε χρήση κινηματογραφικών μοτίβων που έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί από άλλους σκηνοθέτες. Οπότε κατά συνέπεια, αναπόφευκτα διακρίνει κανείς μία επιτηδευμένα “ψαγμένη” ή με βαρύγδουπα μηνύματα απόδοση του μύθου ενώ παράλληλα εμφανίζεται πιο ισχνή η ευρηματικότητα και η πρωτοτυπία με την οποία φιλοδοξεί τόσο επίμονα να ντύσει την αφήγησή του.

Επιπρόσθετα, ο ρυθμός εξέλιξης είναι αρκετά αργός και πολλά επεισόδια της δράσης δεν δικαιολογούν την μεγάλη διάρκεια που έχουν, ώστε εύλογα να νιώθει κάποιος ότι ενίοτε βαλτώνει η υπόθεση. Το φινάλε του Come True ενδέχεται να διχάσει το κοινό αφού πιθανόν να θεωρηθεί ότι η τελεία στην εν λόγω ιστορία μπαίνει με αδέξιες κινήσεις και όπως όπως, προκαλώντας αμηχανία σε όποιον παρακολούθησε μέχρι τέλους το παρόν θέαμα που αν όντως το έβλεπε κάποιος ως εφιάλτη, το σίγουρο είναι ότι δεν θα δυσκολευόταν ιδιαίτερα να ξυπνήσει και να τον απομυθοποιήσει στο λεπτό.