The Exorcism Review: Ο Russell Crowe back to back σε ταινία με εξορκισμό!

Δεν ξέρουμε αν είναι έργο του διαβόλου αυτή η ανεξήγητη στροφή που έχει πάρει η καριέρα του Russell Crowe, πάντως τη σύμπτωση που τον έφερε να πρωταγωνιστήσει σε δύο φιλμ εξορκισμού back to back (το άλλο ήταν το περσινό The Pope’s Exorcist) τη λες και σατανική, αν όχι αστεία. Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως το φιλμ του Joshua John Miller προηγήθηκε πολύ στην παραγωγή του, καθώς τα γυρίσματά του ολοκληρώθηκαν το 2019.

Κάποιες έξτρα σκηνές που κρίθηκε σκόπιμο να προστεθούν αργότερα κράτησαν το project για τέσσερα χρόνια στο ράφι, καθώς δεν μπόρεσαν να γυριστούν νωρίτερα από το 2023 λόγω έλλειψης συγχρονισμού των συντελεστών αλλά και του Covid, που ανέστειλε πολλές από τις εργασίες της χολιγουντιανής βιομηχανίας τη διετία ‘20-’22. Έτσι, φτάσαμε σήμερα να έχουμε αυτό το παράξενο σερί που κάνει τον Crowe να μοιάζει ότι έχει πάρει το είδος του δαιμονικού θρίλερ εργολαβία.

Αν όμως το The Pope’s Exorcist, που μπορεί να μην το λάτρεψαν οι κριτικοί αλλά αγαπήθηκε από το κοινό, έμοιαζε να στοχεύει εξαρχής σε ένα guilty pleasure status, το ολοκαίνουργιο The Exorcism ξεκινά από μια πιο ευγενών προθέσεων αφετηρία.

Ο Joshua John Miller, που μαζί με τον σύντροφό του M. A. Fortin, ήταν υπεύθυνος και για το σενάριο του πανέξυπνου The Final Girls, εδώ εξερευνά και πάλι τη γονεϊκή σχέση μεταξύ ενός ηθοποιού με προβληματική καριέρα και του παιδιού του. Κι αν στο The Final Girls η προσέγγισή του ήταν πιο ανάλαφρη και συναισθηματική, εδώ αποφασίζει να μπει στα βαθιά και να σοβαρέψει τους τόνους. Εδώ άλλωστε, όπως είναι φανερό, τον αφορά και πιο προσωπικά η ιστορία.

Ο πατέρας του δημιουργού βλέπεις, ήταν ο Jason Miller, o βραβευμένος με Pulitzer θεατρικός συγγραφέας αλλά και ο ηθοποιός που ενσάρκωσε τον εμβληματικό Father Karras του Εξορκιστή. Πατώντας λοιπόν πάνω σε αυτόν, πλάθει τον πρωταγωνιστή της ταινίας του. O Anthony Miller, που υποδύεται ο Russell Crowe, είναι κι αυτός ένας ηθοποιός που στη δύση της καριέρας του, η οποία έχει πάρει την κάτω βόλτα από τον αλκοολισμό, αναλαμβάνει εκτάκτως το ρόλο ενός ιερέα σε ένα μεταφυσικό θρίλερ δαιμονισμού, όταν ο προκάτοχός του πεθαίνει μυστηριωδώς κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.

Ακόμα κι αν κατά τη διάρκεια του The Exorcism, δεν εκστομίζεται ποτέ ο τίτλος, η αναφορά στη θρυλική ταινία του William Friedkin της είναι σαφής. Η ταινία του Miller παίζει ξεκάθαρα με το μύθο του Εξορκιστή, ρίχνοντας φως στο backstage των γυρισμάτων του, πατώντας βέβαια περισσότερο στη μυθοπλασία παρά στην καταγεγραμμένη αλήθεια.

Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να τον δικαιώσει, αλλά μάλλον η επέμβαση του studio και όπως υποπτεύομαι αυτές οι έξτρα σκηνές που επέβαλε να γυριστούν, υποβιβάζουν το συνολικό εγχείρημα. Ενώ στην πρώτη ώρα του το The Exorcism κυλάει σαν ένα στιβαρό δράμα χαρακτήρων που κεντράρει στην τεταμένη σχέση του Miller με την κόρη του, στο τελευταίο ημίωρο του το φιλμ προσπαθεί μετά βίας να χωρέσει στις συμβάσεις ενός τυπικού μεταφυσικού θρίλερ. Η συνοχή του ύφους φυσικά σπάει κι ενώ θα μπορούσαμε να έχουμε ένα βραδυφλεγές μεν, αλλά ενδιαφέρον υβρίδιο ψυχολογικού τρόμου και οικογενειακού δράματος, καταλήγουμε με ένα άνοστο και καθόλου τρομακτικό στουντιακό horror movie του σωρού.

O Russell Crowe βέβαια, παραμένει ερμηνευτική εγγύηση και κατορθώνει να παίζει εντυπωσιακά ακόμα και τις στιγμές που υποδύεται τον κακό ηθοποιό. Η ερμηνεία του, σε συνδυασμό με την δουλεμένη ανάπτυξη του σεναρίου - τουλάχιστον μέχρι το σημείο που κι αυτή χάνει το κέντρο βάρους της - διασώζουν το τελικό αποτέλεσμα από την απόλυτη πλήξη, αλλά δεν του επιτρέπουν να διεκδικήσει περισσότερα εύσημα. Έτσι, το φιλμ καταλήγει καταδικασμένο να μείνει στη σκιά της ταινίας που το ενέπνευσε και εν αντιθέσει με αυτή, να το καταπιεί η κινηματογραφική λήθη.