Inside Out 2 Review: Το Inside Out μπαίνει στην εφηβεία!

Αν και έχουν περάσει στ’ αλήθεια εννέα χρόνια από το 2015 και το πρώτο “Inside Out” της Pixar, το sequel του διαδραματίζεται μόλις δύο χρόνια μετά τα γεγονότα του πρώτου. Την τότε εντεκάχρονη Riley, την πρωταγωνίστρια μας, την βρίσκουμε τώρα στα δεκατρία της να περνάει το κατώφλι της εφηβείας.

Κι αυτό φυσικά ξυπνάει μέσα της κι άλλα συναισθήματα πέρα από τα πρώτα πέντε που μας συστήθηκαν στην πρώτη ταινία. Η ανησυχία, η ζήλεια, η ντροπή, η ανία και η νοσταλγία που περιμένει τη σειρά της, προστίθενται στη ψυχοσύνθεση της Riley, δημιουργώντας ένα ακόμα πιο εκρηκτικό και συνάμα ενδιαφέρον cocktail για τους μικρούς αλλά και τους μεγάλους θεατές.

Είναι αλήθεια πως η ιδέα που είχαν οι σεναριογράφοι Pete Docter, Meg LeFauve και Josh Cooley το 2015, να προσωποποιήσουν τα βασικά συναισθήματα της παιδικής ψυχής, ήταν απίστευτα έξυπνη και η εκτέλεσή της αντίστοιχα οξυδερκής. Μέσω αυτής κατάφεραν να πλάσουν μια συγκινητική ιστορία ενηλικίωσης, πολυεπίπεδη μέσα στην απλότητά της.

Επειδή όμως η ενηλικίωση, ουσιαστικά είναι μια διαδικασία που δεν σταματά ποτέ, ήταν σαφές πως τα καύσιμα αυτής της ιδέας θα μπορούσαν να δώσουν υλικό για περαιτέρω εξερεύνηση. Ορθώς λοιπόν, η Meg Lefauve, με την αρωγή του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη της ταινίας Kelsey Mann και του συν σεναριογράφου Dave Holstein, αποφάσισε να ξαναπιάσει την ιστορία της Riley και να την τοποθετήσει στην καθοριστική καμπή της εφηβείας, τότε που τα συναισθήματα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα.

Το σεναριακό αποτέλεσμα, λοιπόν, είναι εξίσου ενδιαφέρον και καθιστά το “Inside Out 2” ένα φιλμ, που καταφέρνει να καταχωρηθεί στη σπάνια κατηγορία των sequel, που στέκονται επάξια πλάι στο πρωτότυπό τους, χωρίς μια τέτοια σύγκριση να τα βγάζει νοκ άουτ. Η αφήγηση δεν πάσχει από επαναληπτικότητα κι όπου τυχόν την εντοπίζουμε, η δόση της είναι τόσο μικρή που λειτουργεί απλώς και μόνο ως ένα μικρό κλείσιμο ματιού στους θιασώτες του original, χωρίς να κουράζει. Οι νέες προσθήκες χαρακτήρων - συναισθημάτων είναι όλες σωστά επιλεγμένες και δομημένες, ώστε η πλοκή να πάρει καινούριους και απρόβλεπτους δρόμους που θα ικανοποιήσουν τόσο το παιδικό όσο και το ενήλικο κοινό.

Είναι σαφές, πως το target group στο οποίο στοχεύουν αυτή τη φορά οι δημιουργοί έχει μετατεθεί από τα παιδιά στους έφηβους, ωστόσο αυτό δεν μειώνει το appeal της ταινίας και στους μικρότερους σινεφίλ. Η ζωηρή χρωματική παλέτα και τα visuals είναι ακόμα πιο πλούσια από αυτά του 2015 και συνθέτουν ένα οπτικοακουστικό λούνα παρκ που θα χαρούν να εξερευνήσουν τα παιδιά κάθε ηλικίας. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται φυσικά και αυτά που έχουν περάσει τα 18. Για την ακρίβεια αυτοί οι θεατές ίσως να είναι που θα εκτιμήσουν καλύτερα το “Inside Out 2”. Όπως ακριβώς και το πρωτότυπό του, το φιλμ του Kelsey Mann αποτελεί ευχάριστη έκπληξη για τον ενήλικο συνοδό, που θα μπει στην αίθουσα για να συνοδέψει κάποιο παιδάκι.

Η ειλικρίνεια, το χιούμορ, η οξύνοια και η τρυφερότητα με την οποία αντιμετωπίζουν την ανθρώπινη συνθήκη οι δημιουργοί μπορεί να κερδίσει τους πάντες.

Να σημειώσουμε, βέβαια, πως αν κάτι θα βρεις σε μικρότερες δόσεις εδώ, είναι τη συγκίνηση που μας χάρισε απλόχερα το original. Αυτό όμως δεν είναι κάτι απαραίτητα κακό, εφόσον μαζί με τη Riley μοιάζει να ενηλικιώνεται και το franchise, που αφήνει πίσω τα πιο corny στοιχεία του, σε μια επιτυχημένη προσπάθεια να τονίσει τις αιχμές του.

Στο ανανεωμένο voice cast θα βρούμε εκτός από την Amy Poehler και την Phyllis Smith που επιστρέφουν στους ρόλους της Joy και της Sadness και μια πληθώρα νέων ηθοποιών, που δίνουν τη δική τους αναζωογονητική ένεση. H Maya Hawke εκμεταλλεύεται τον αβανταδόρικο ρόλο της Anxiety, μετατρέποντάς την στο νέο αγαπημένο μας χαρακτήρα, αλλά και η Adele Exarchopoulos ως Ennui είναι μια πολύ επιτυχημένη επιλογή που προσθέτει μια ακόμα quirky νότα στο εγχείρημα.

Δεν ξέρω αν έχουμε ελπίδες για ένα τρίτο μέρος που θα καταπιανόταν και με τα συναισθήματα της ενήλικης Riley, καθώς κάτι τέτοιο θα αποξένωνε το παιδικό target group, πάντως εγω θα ‘βλεπα με χαρά και αυτή την ταινία!