Η νοσταλγία έχει μετατραπεί τα τελευταία χρόνια σε “βρώμικη” λέξη σχεδόν σε όλο το φάσμα της βιομηχανίας της ψυχαγωγίας. Η αλήθεια είναι ότι πολύ συχνότερα πλέον, βλέπουμε την νοσταλγία να “οπλοποιείται” εμπορικά και να λειτουργεί σαν τρωικό άλογο για φθηνό συναίσθημα και ρηχές εμπειρίες που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να στηριχτούν στην ζαχαρένια αναπόληση σαν αυτοσκοπό. Προσωπικά, έχω γίνει λίγο καχύποπτος απέναντι σε δημιουργίες που διατυμπανίζουν την νοσταλγική τους φύση σαν αυτονόητο ατού.
Για να αποκτήσει αληθινό περιεχόμενο από πίσω αυτό εύκολα προσβάσιμο συναίσθημα, δεν μπορεί να είναι μια στείρα, πολύ συχνά και ωραιοποιημένη, αναπαραγωγή των ερεθισμάτων του παρελθόντος, αλλά, μια συζήτηση μαζί τους, μια εξερεύνηση και κριτική επανεξέταση. Το Crow Country, ένα τίτλος που παρουσιάζεται σαν μια πνευματική προέκταση των survival horror του πρώτου Playstation, είναι ένα παιχνίδι που θέλει να ισορροπήσει στο τεντωμένο σκοινί της νοσταλγίας.
Πατώντας σε μια υπέροχα εκσυγχρονισμένη εκδοχή της αισθητικής των πρώτων τρισδιάστατων παιχνιδιών, με τα χοντροκομμένα πολύγωνα στους χαρακτήρες και την θολούρα του μηδαμινού draw distance, το παιχνίδι χτίζει έναν ονειρικό κόσμο που μοιάζει ταυτόχρονα οικείος, κάπως χαριτωμένος αλλά και ενοχλητικός και αφιλόξενος. Υπάρχει μια αντισυμβατική ομορφιά στη lo-fi, αναχρονιστική αισθητική του που εκδηλώνεται ως μια απαλή αίσθηση του απόκοσμου. Η ambient μουσική του ντύνει υπέροχα το σύνολο, οπότε στον οπτικοακουστικό τομέα το Crow Country, από το animation στα διάφορα εφέ του (εκπληκτική η βροχή!), από τα μοντέλα των χαρακτήρων στα περιβάλλοντα, είναι απόλυτα εύστοχο και επιτυχημένο, όχι αναπαράγωντας το παρελθόν αλλά καταφέρνοντας με έναν προσεγμένο τρόπο να το μεταφέρει ως μια ολοκληρωμένη -και πρωτότυπη- αισθητική ταυτότητα στο παρόν.
Το Crow Country είναι ένα survival-horror στο ύφος των Silent Hill και Resident Evil, ωστόσο ενώ έχει κατακτήσει τη φόρμα τους, το “horror” στοιχείο του είναι το λιγότερο αποτελεσματικό. Οι δημιουργοί δε διστάζουν πολύ συχνά να ελαφρύνουν την ατμόσφαιρα με χιούμορ και ανεμελιά, απομακρύνοντάς το πολύ από την ασφυκτική ατμόσφαιρα των προαναφερθέντων τίτλων.
Πολύ συχνά ακολουθεί μια προσέγγιση στα γεγονότα που θυμίζει την ψευτό-τρομακτική ατμόσφαιρα των σαββατιάτικων cartoon παρά παραδοσιακών Horror εμπειριών. Δηλαδή ασπάζεται τα κλισέ για να δημιουργήσει οικειότητα και ασφάλεια και όχι για να τα ανατρέψει σαδιστικά ή να παίξει με την ψυχολογία του παίκτη. Υπάρχει μια έντονη “στρογγυλοποίηση” όλων των αιχμηρών στοιχείων του. Έχει μια ελαφρότητα και μια γενναιοδωρία που έρχεται σε αντίθεση με τις εικόνες και τους συνειρμούς που δημιουργούν οι επιρροές του. Με απλά λόγια, δεν είναι καθόλου τρομακτικό και το συναίσθημα που εγκαθίσταται αργά αλλά σταθερά είναι αυτό του μη-κινδύνου. Φυσικά αυτό δεν προκύπτει μόνο από την διάθεσή του στην γραφή αλλά και από την διαχείρισή του στους εχθρούς και τους πόρους, που δεν ζορίζουν σε κανένα σημείο την εμπειρίας.
Οι εχθροί προσπερνιούνται εύκολα, τα πυρομαχικά είναι άπλετα (αφού σπάνια χρειάζονται πραγματικά) και τα save points πάντα σε κοντινή απόσταση. Όλα αυτά του χαρίζουν μια φιλική, σχεδόν “cozy” ατμόσφαιρα που το κάνουν μεν πολύ άνετο και ευχάριστο στον παίκτη αλλά θεωρώ ότι έρχονται σε σύγκρουση με όλο το horror “ντύσιμό” του.
Ευτυχώς όμως, στο έτερο κομμάτι του gameplay του, τους γρίφους, είναι καλό-σχεδιασμένο και απολαυστικό. Νομίζω αυτό εκτίμησα περισσότερο στο παιχνίδι: με την περιορισμένη του κλίμακα και τον οικονομικό σχεδιασμό του δίνει την αίσθηση ενός άρτιου, μικρού puzzle box, όπου σιγά σιγά κάθε κομμάτι μπαίνει στη θέση του και τίποτα απολύτως δε μοιάζει περιττό.
Παίρνει τον μικρό του κόσμο, ένα εγκαταλελειμμένο, περίεργο Λούνα Πάρκ και στήνει άρτια πάνω του με μια -επιτρέψτε μου τον όρο- “βιντεοπαιχνιδίστικη” φαντασία τα σκηνικά και τους γρίφους του. Δεν είναι πάντα ιδιαίτερα ευρηματικό στο στήσιμο (κάποιο σημείωμα, συνήθως εκεί κοντά θα λέει τι πρέπει να κάνεις, αν και υπάρχουν και σημειώματα που αναφέρονται σε εντελώς άλλες περιοχές και πρέπει να έχεις τον νου σου), όμως οι πιο εμπνευσμένες ιδέες του εντοπίζονται εδώ, όπως και τα πιο μοντέρνα στοιχεία του σχεδιασμού του. Ας πούμε, υπάρχουν γρίφοι που έχουν πάνω από μια προσέγγιση και ενώ πολύ συχνά στηρίζονται στην κλασική δομή των Adventure παιχνιδιών (βρες το αντικείμενο, χρησιμοποίησε το στο σωστό σημείο), αυτή η -έστω- μικρή δόση ελευθερίας το κάνει πιο ζωντανό και φρέσκο.
Τέλος, η ιστορία του είναι ενδιαφέρουσα, ίσως μάλιστα, πιο ενδιαφέρουσα και απ’ ότι φαίνεται να πιστεύει το ίδιο το παιχνίδι πως είναι. Ή μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής και δίκαιος, βρήκα απλά πως η πιο ελαφριά του ατμόσφαιρα υπονομεύει την σκοτεινή sci-fi Horror ιστορία που θέλει να αφηγηθεί, η οποία έχει ορισμένες ωραίες ιδέες, ιδίως στην κατάληξή της.
Χωρίς να δώσω spoilers, η επιλογή της πρωταγωνίστριας νομίζω δεν μου ταιριάζει ιδιαίτερα, ενώ και ο τρόπος που αφηγείται το παιχνίδι την ιστορία του, δεν διεκδικεί κανένα βραβείο πρωτοτυπίας, με τις πληροφορίες να διαμοιράζονται σε διάφορα έγγραφα και εφημερίδες που είναι σκορπισμένα στα περιβάλλοντα και στους διαλόγους με τους διάφορους χαρακτήρες. Η λιτή και εύστοχη γραφή του όμως, χωρίς φλυαρίες και υπερβολές, το κρατάει πάντα ενδιαφέρον. Είχα περιέργεια να δω πού θα καταλήξει η ιστορία και, σε γενικές γραμμές, δεν απογοητεύτηκα.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.