Moxie Review - Η Amy Poehler σκηνοθετεί μία ταινία-γροθιά στις έμφυλες διακρίσεις

Η σταρ του SNL και του Parks and Recreation, Amy Poehler, σε παραγωγή του Netflix ενορχηστρώνει με μεράκι και… τσαγανό το Moxie, μία μοντέρνα νεανική κωμωδία όνομα και πράμα, γεμάτη φρεσκάδα, αυτοσαρκασμό και πολλή αγάπη για την εφηβική ηλικία, η οποία ωστόσο κρύβει και μία νοσταλγία για την εποχή μας στα θρανία και καταφέρνει με τον τρόπο της να μας γυρίζει πίσω στα χρόνια του γυμνασίου. Το σενάριο υπογράφουν η Tamara Chestna και η Dylan Meyer με πηγή έμπνευσης το αντίστοιχο μυθιστόρημα της Jennifer Mathieu. Σε πρωταγωνιστικούς ρόλους εδώ βλέπουμε την ίδια την Poehler, αλλά και τις Hadley Robinson, Lauren Tsai, Alycia Pascual-Pena και την Josephine Langford (After movies). To cast συμπληρώνουν επίσης οι: Nico Hiraga, Sabrina Haskett, Patrick Schwarzenegger, Sydney Park, Anjelika Washington, Emily Hopper και η Josie Totah.

Η υπόθεση εστιάζει σε μία εκ πρώτης όψεως χαμηλών τόνων και συνεσταλμένη 16χρονη, την ‘Vivian’ (Hadley Robinson), που πάντα προσπαθούσε να μην τραβάει τα βλέμματα πάνω της και να περνάει όσο το δυνατόν πιο απαρατήρητη γίνεται από τον περίγυρό της. Εντούτοις, η έλευση μίας καινούριας κοπέλας (Alycia Pascual-Peña) στο σχολείο, θα την κάνει να σκεφτεί το πόσο απαράδεκτα ενεργούν ορισμένοι από τους συμμαθητές της εις βάρος άλλων και ειδικά απέναντι σε κορίτσια.

Η νέα της φίλη που έχει μία πιο δυναμική προσωπικότητα και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση θα έρθει αντιμέτωπη με το απαράδεκτο φέρσιμο ενός αγοριού, και τότε η ‘Vivian’ αντιλαμβάνεται ότι ο κόμπος πια έχει φτάσει στο χτένι. Έτσι, λοιπόν, παίρνοντας επιπλέον ως παράδειγμα το εκρηκτικό ταπεραμέντο και το επαναστατικό παρελθόν της μητέρας της, ‘Lisa’ (Amy Poehler), η ηρωίδα εκδίδει ανώνυμα ένα περιοδικό με τίτλο “Moxie” για να χτυπήσει στη ρίζα τους τις προκαταλήψεις, τον σεξισμό και τα στερεότυπα που υφίστανται μέσα και έξω από τις τάξεις, δίνοντας απροσδόκητα το έναυσμα για ένα ανατρεπτικό κίνημα εξυγίανσης γεμάτο ζωντάνια και πυγμή. Ολοένα και περισσότερες νεαρές γίνονται σύμμαχοι στον παραπάνω κοινό σκοπό, χτίζονται κι άλλες φιλίες και σιγά σιγά οι κλίκες των κακοπροαίρετων καταλαβαίνουν ότι έχουν κάθε λόγο να φοβούνται την διάλυση τους τώρα που η ισορροπία επιτέλους δείχνει να αποκαθίσταται.

Στο εν λόγω project ξεδιπλώνεται επιδέξια το κουβάρι μίας πολύ ευχάριστης, έξυπνα χιουμοριστικής και ευρηματικής ιστορίας ενηλικίωσης χωρίς την παραμικρή ροπή προς στείρο διδακτισμό καθώς ηχούν δυνατά αδιαμφισβήτητα μηνύματα για τον σεβασμό προς τον άνθρωπο και την αξιοπρέπειά του.

Αναδεικνύεται η ανάγκη για προάσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων του καθενός, την αναγνώριση της σημασίας της ισοτιμίας, της αξίας του να είναι και να νιώθει κανείς ο εαυτός του, μακριά από τα στενά όρια διάφορων κοινωνικών κατασκευών που επιδέχονται οπωσδήποτε κριτικής εξέτασης και αναθεώρησης.

Μέσα στο έργο καυτηριάζεται εύστοχα και με κοφτερή ματιά το ζήτημα της κοινωνικής υποκρισίας,  της τοξικής αρρενωπότητας, του σχολικού εκφοβισμού, της έμφυλης βίας, της σεξουαλικής παρενόχλησης, του ψυχικού τραύματος, του στίγματος, και η νοοτροπία του blame shaming η οποία είναι κυρίαρχη σε πολλές περιπτώσεις όπως σε αυτήν του βιασμού. Η Hadley Robinson μεταμορφώνεται σε μία νεαρή-ήρεμη δύναμη που ο θεατής συμπαθεί κατευθείαν, αφού με τον αυθορμητισμό της, τον ντόμπρο χαρακτήρα της και την μη διαπραγματεύσιμη ατομική ηθική της κατορθώνει να σου βγάλει κάτι απίστευτα οικείο, ζεστό και προσιτό, σε βαθμό που εύκολα θα μπορούσες να την θεωρήσεις ως μέλος της παρέας σου.

Η ‘Vivian’ εφαρμόζει τις δικές της αυτοσχέδιες αποτελεσματικές μεθόδους για να ανοίξει στόματα απέναντι στην αδικία εξαπολύοντας μία κατά μέτωπο επίθεση σε όποιον την ανατροφοδοτεί και την ενισχύει. Γύρω της συσπειρώνει κορίτσια που έχουν να διηγηθούν και από ένα οδυνηρό ή δυσάρεστο περιστατικό επίκρισης, κοροϊδίας, διαχωρισμού ή και αποκλεισμού προς το πρόσωπό τους.

Στο Moxie, οι γενναίες αυτές σύγχρονες σουφραζέτες, μοιάζουν με ακλόνητες αγωνίστριες-κορασίδες οι οποίες δεν υποκύπτουν στις ασφυκτικές πιέσεις των πατριαρχικών πεποιθήσεων που φέρουν πολλοί, τόσο από μεριάς των συνομηλίκων τους όσο και από την πλευρά των ενηλίκων. Αντιθέτως, σε πείσμα όλων αυτών, παλεύουν γερά και ακούραστα κόντρα στο ρεύμα, διεκδικώντας το αυτονόητο: τον σεβασμό και την αποδοχή στην βάση της ισότητας και του δικαίου.